Maassluis rouw & verlies verwerking

08/12/2025

De feestdagen kunnen warm en gezellig zijn, maar voor mensen die alleen zijn voelt een uitnodiging soms ongemakkelijk. Vooral wanneer er gezegd wordt: “Kom maar bij ons, anders zit je alleen.”
Dat is lief bedoeld, maar het kan kwetsend overkomen.
Mensen willen niet uitgenodigd worden uit medelijden, maar omdat ze erbij horen.
Het werkt veel beter om te zeggen: “Ik vind het gezellig als jij erbij bent.” of “Hoe wil jij kerst dit jaar invullen?”
Kleine woorden maken een groot verschil.
Vraag naar behoefte, bied keuze, respecteer een nee en houd het licht.
Kerst gaat niet per se over volle tafels, maar over warmte, aandacht en gezien worden.

Tip: lees ook mijn blog met tips over dit onderwerp op www.reisvanhetleven.nl

08/12/2025

01/11/2025

Soms denk ik als therapeut wel eens…
dat helen niet gaat over herstellen,
maar over leren leven met wat er is.
Zachter, eerlijker, echter.
In jouw tempo. 🌾

Misschien voel jij ook dat het tijd is om stil te staan bij wat je meedraagt op jouw levenspad.
In mijn praktijk Reis van het Leven begeleid ik mensen weer naar balans bij verlies, en trauma met ruimte voor wie jij bent, wat je voelt en wat je nodig hebt.
📍 Locatie: Maassluis en Roelofarendsveen
Meer rust, zachtheid en richting vinden begint met een gesprek.
Plan een vrijblijvend kennismakingsgesprek op www.reisvanhetleven.nl

14/08/2025

De kracht van de tussenruimte
Wanneer je leven plots stilvalt door verlies, verandering of ziekte, lijkt er vaak maar een optie: snel verder. Toch zit de waarde juist in de tussenruimte. De plek tussen gisteren en morgen, waar niets hoeft en alles mag bestaan.
Het is ongemakkelijk, maar ook helend. Daar vind je ruimte om adem te halen, te voelen en stap voor stap richting te vinden.
Welke tussenruimte ervaar jij op dit moment?

13/07/2025

https://www.instagram.com/reel/DKO1Qt1sALG/?igsh=aHRmbmNkc2poamh3

27/06/2025

Als perspectief verandert, kan hoop zich opnieuw uitvinden..

Wanneer je onverwacht afscheid moet nemen van een toekomstbeeld, blijft er vaak een leegte achter.
Er is immers geen plan meer. Geen richting. Geen verwachting om op terug te vallen.

En dat voelt onzeker en beangstigend.

Maar na verloop van tijd, zelfs soms pas na maanden of jaren ontstaat er weer iets nieuws.
Ruimte. Stilte. En heel voorzichtig… zie je dan zelfs weer mogelijkheden.

Niet als vervanging van wat was, maar juist als antwoord op wat er is veranderd.

Soms begint het met een klein verlangen. Een idee. Een gesprek. Een eerste stap.
Je tekent weer nieuwe lijnen op de lege plekken van je leven.
Met een andere kleur, in een ander tempo, maar met dezelfde menselijke hoop.

Verlies verandert je. Maar het laat je ook groeien en openstellen. Voor iets wat NU nog geen naam heeft.

Ben jij op zoek naar betekenis na verlies van richting?
Ik help je om opnieuw te kijken, te voelen, te hopen.
In jouw tempo. Met zachtheid. Plan gerust een afspraak met Petra

🌐 www.reisvanhetleven.nl

20/06/2025

Mag ik hier wel verdrietig over zijn...?

Het is zo'n stemmetje dat zich stilletjes in je hoofd kan nestelen:
"Stel je niet aan."
"Je had toch nog geen kind?"
"Je bent toch niet de enige met gezondheidsproblemen?"
"Het was maar een plan, geen belofte."
“Je ben nog jong, kansen genoeg.”

En dus slik je je verdriet maar weer weg.
Rouwen doe je in stilte.
Twijfelend of je wel recht hebt op die pijn.

In mijn praktijk noem ik dit: het rouwen aan de zijlijn. Je staat erbij, je voelt alles, maar je durft niet spreken over je rouw en verdriet. Omdat het niet ‘groot genoeg’ lijkt.

Maar laat me je dit zeggen:
Je hoeft je verdriet niet te vergelijken om het te mogen voelen.
Je hoeft je pijn nooit te verantwoorden om die te mogen erkennen.

Verlies van toekomstperspectief is levensecht.
En jij mag daar ook rouw bij voelen. geef het de ruimte zoveel je wilt.

Loop jij rond met gevoelens die je niet durft te delen? Je bent welkom. Ook als je jezelf klein probeert te houden. Ik zie je.

🌐 www.reisvanhetleven.nl

13/06/2025

Soms moet je afscheid nemen van een toekomstdroom..

Je zag het al helemaal voor je . Misschien wel al jaren lang.
Een kindje op de achterbank. Een droomhuis.Een bedrijf dat je zou gaan leiden. Een liefde die wel bleef.

Maar soms heeft het leven andere plannen voor jou. En dan komt vaak zelfs onverwacht het moment dat je moet erkennen: dit gaat niet gebeuren.

Rouwen om een droom is ook een serieus rouwproces. Je lijf voelt het, je hart snapt het. Maar je hoofd zegt misschien nog: “stel je niet aan.”

En juist dan begint vaak de strijd in jezelf. Want wat je hoopte, verlangde, verwachtte… dat was toch levensecht? En dus is het gemis dat ook.

In mijn praktijk geef ik ruimte aan deze vorm van stil verdriet. Omdat dromen ook mogen sneuvelen met zachtheid. En omdat je pas verder kunt, als je erkent wat je achterliet.

Wil jij ruimte maken voor jouw verhaal, voor wat jij moest loslaten? Je bent welkom. Ook voor dat wat niemand ziet.

🌐 www.reisvanhetleven.nl

09/06/2025

Wanneer je rouwt om iets wat nooit was…

Niet elk verlies is zichtbaar. Soms rouw je niet om wat je bent kwijtgeraakt, maar om wat je nooit hebt mogen ontvangen.
Een kind. Een liefde. Een leven in gezondheid. Een toekomst die je al voor je zag …maar die er nooit kwam.

En dat kan heel pijnlijk zijn. Ook al snapt niet iedereen het. Ook al ontvang je geen kaartje of troost.

In mijn praktijk noem ik het: verlies van toekomstperspectief. Het is echte rouw. Maar dan zonder rituelen. Zonder begrafenis. Zonder afsluiting.

Misschien herken je dit. Misschien voel jij die stille leegte ook.

Je mag dat voelen. Je mag dat verdriet benoemen.
Want elke vorm van verlies verdient serieuze aandacht.

Wil je in gesprek over wat jij bent kwijtgeraakt ,zelfs als het nooit tastbaar was? Je bent welkom.

🌐 www.reisvanhetleven.nl

08/06/2025

De tijd vliegt voorbij en je weet dat het ooit zal komen.
Dat moment waarop je kind de deur achter zich dichttrekt.
Niet boos, ook niet met slaande deuren. Maar met een rugzak vol moed, hoop, en jouw stem ergens op de achtergrond.

En dan zit je daar.
Aan de keukentafel waar z'n mok nog staat.
Je verstand weet dat dit goed is, en toch je hart… moppert zachtjes.

Het lege-nestsyndroom is veel meer dan een fase.
Het is als een rouwproces, en ook al is er niemand gestorven.
Je neemt afscheid van de rol waar je jarenlang in hebt geleefd: Jij was degene die opstaat bij koorts, die in de deuropening stond met natte was en zorgen, die vooruitdacht en goed kon opvangen.

En nu? Nu wordt er veel minder van je gevraagd. En dat voelt heel onwennig en raar . Soms ook verdrietig. Soms doelloos.

Maar er zit ook wel iets moois in.
Want als het nest leeg is, ontstaat er nieuwe ruimte.
Ruimte voor jezelf. Voor wie jij bent buiten het ouderschap.
En dat vraagt net eigenlijk zoveel moed als loslaten.

Je kind is uitgevlogen, maar jouw hart fladdert nog wat onwennig rond in het lege nest. Dat voelt soms als rouw en is ook normaal. En dat mag gevoeld worden.
Ik bied ruimte om te landen ,voor jezelf om te verwerken en nieuwe zingeving te ontdekken.
Voel je welkom om een verkennend gesprek te plannen.

07/06/2025

Niet alle toekomstbeelden worden werkelijkheid en dat voelt vaak als rouw..

Soms is het niet een dierbare die je verliest, maar een droom. Een plan. Een toekomstbeeld dat je voor je zag, misschien al jaren. Een kind dat er nooit kwam. Een relatie die strandde terwijl je al samen oud werd in gedachten. Een carrièrepad dat abrupt eindigde. Een lichaam dat niet meer meewerkt zoals vroeger.

En dan zit je daar, met lege handen en een hoofd vol verloren plannen.

Verlies van toekomstperspectief is soms echt heel rauw. En meestal voor de buitenwereld onzichtbaar. Want er is immers niets tastbaars om afscheid van te nemen, geen ritueel, geen condoleances. Maar het doet wel degelijk pijn. Soms zelfs veel meer dan je voor mogelijk hield.

Het is rouw om wat niet kwam. Rouw om wat had kunnen zijn. En ook deze rouw verdient erkenning.

In mijn praktijk zie ik het vaak: mensen die vastlopen omdat ze zichzelf verloren zijn in het moeten loslaten van een toekomstbeeld. Ze voelen zich niet ‘gerechtigd’ om te rouwen, want “er is toch niemand dood?” Maar hun hart weet eigenlijk wel beter.

Je mag stilstaan. Verdrietig zijn. Boos zijn. En daarna voorzichtig nieuwe lijntjes tekenen op de lege plekken die zijn ontstaan.

Want perspectief mag altijd veranderen. En hoop, die kan zich echt weer opnieuw uitvinden, wellicht in andere kleuren en in andere vormen.

Herken jij dit verlies van perspectief? In een sessie onderzoek ik samen met je waar ruimte ontstaat voor herstel, betekenis en een nieuwe richting. Neem gerust contact met me op. Je hoeft het niet alleen te doen.