13/11/2025
Een groot deel van de afgelopen dagen was dit mijn uitzicht: samen met Loe, onder een dekentje op de bank. Want ziek.
En wat ben ik mezelf tegengekomen.
Hulp vragen. Alles uit handen geven. Controle loslaten. Werk laten liggen. Afspraken doorschuiven. En vooral: niet weten wat ik met mezelf aan moest, omdat álles vervelend voelde en álles pijn deed.
Het was weer een les die ik mocht leren. Overgeven aan wat is. Vertrouwen dat het wel losloopt.
Iedereen was superlief en reageerde begripvol op het verplaatsen van afspraken. Toch voelde het ongemakkelijk. Ik voelde me nutteloos.
En toen zei mijn man iets heel treffends: normaal zeg jij tegen anderen dat ze naar hun lichaam moeten luisteren… doe het dan zelf ook.
En hij had gelijk. Het was moeilijk, maar het was wél het beste.
Langzaamaan merk ik dat het de goede kant op gaat. 💛
En nu ik weer een beetje opkrabbel, voel ik vooral dankbaarheid. Voor de rust. Voor de liefde. Voor mijn lijf. En voor iedereen die even meebewoog.
