Vrouwen van Rouw

17/11/2025

Ruwe bolster 🪨

Op de dag van de uitvaart kwam zij afscheid nemen van haar oom. De jonge vrouw in de rouwkamer liep zonder aarzeling naar de kist waarin hij lag. Hooggehakt, strakke broek, bomberjack. Ik keek naar haar terwijl zij naar haar oom keek. In haar nek zag ik een gedeelte van een tatoeage. Het haar weggeschoren aan de onderkant en de bovenkant strak samengebonden. Ze draaide zich om en keek mij aan. Ik schrok van de felheid in haar ogen. Ik voelde hoe de ruimte zich vulde met haar boosheid. Hoe haar agressie zich op mij richtte.

De stilte geladen van onuitgesproken spanning werd doorbroken toen haar neef binnenkwam. Hij liep naar haar toe. Zijn ogen op haar gericht. Haar blik verzachtte, ze nam hem in haar armen en wiegde hem zoals een moeder haar kind wiegt. Een man en een vrouw, een neef en een nicht, verbonden door bloed en geschiedenis. Hij in dat moment zo kwetsbaar en zij zo krachtig.
Zachtjes verliet ik de rouwkamer en sloot de deur. Ik hoorde hoe hij huilde, lange halen, een rauw verdriet. Intens. En hoe zij hem troostte, suste, zachtjes sprak.

Tijdens de dienst zat ze achter hem, rechtop, alsof iedere vezel van haar lijf zich bewust was van een alleen door haar voorvoeld gevaar. Ik zag hoe ze af en toe haar handen op zijn schouders legde. Hoe ze hem even vasthield. Hoe ze naar hem keek terwijl hij zijn vader uitgeleide deed. Haar starre, koude blik ontdooit. Liefdevol en geruststellend.

We liepen naar de begraafplaats. Ze nam plaats naast de loopkoets, achter haar neef. Mij leek ze niet te willen zien. Ze keek door me heen. De zorgvuldig aangebrachte zwarte randen om haar prachtige donkere ogen gaven haar iets extra strijdlustigs.
Ik knikte. De loopkoets zette zich zachtjes in beweging.

Ze bleven als laatste aan het graf. Zij en haar neef. Ik nam wat afstand en zag hen samen staan. Voor het open graf. Ze hurkte, ik zag hoe haar bomberjack wat optrok. Haar onderrug ontbloot. Ze pakte een hand vol zand en liet het langzaam door haar vingers op de kist glijden. Heel zachtjes, teder. Toen stond ze op, sloeg het zand van haar handen en wreef ze schoon aan haar broek. Ze liep naar haar neef en sloeg haar arm om zijn schouders. Samen verlieten zij het graf. Ik wachtte hen op aan het pad. Nu keek ze me recht aan en stak haar hand uit. Ik zag de zandkorrels in haar handpalm en tussen haar vingers geplakt. Haar handdruk was zacht en warm. 🤝

✍️ Deze column werd geschreven door Nicole Duivenvoorde

📖 Alle columns zijn te lezen op: https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/

📸 Foto RDNE Stock project

10/11/2025

Lieve allemaal,

Ontzettend bedankt voor jullie felicitaties, wensen en reacties. Het was overweldigend! 💖

Joke

03/11/2025

Hoera! 🎉

Zaterdag 1 november werd Joke 75! Een mijlpaal die we na een lastig jaar (het overlijden van Nico na 55 jaar lief en leed gedeeld te hebben en toenemende gezondheidsklachten) toch niet zomaar voorbij wilden laten gaan. Een groot feest wilde Joke niet maar we hebben het wel groots gevierd. In kleine kring. Met de meest naasten gingen we een hapje eten en vele anderen stuurden ons op verzoek hun mooiste herinneringen, liefste wensen, grappige teksten en foto’s en zoveel meer. We bundelden dit alles in een prachtig boek. 📖

Al die warme woorden zijn zo goed ontvangen. Het heeft haar, en ons, ontroert dat zovelen de moeite hebben genomen om aan Joke terug te geven wat zij voor hen betekend heeft. Er zal nog veel in gebladerd gaat worden. 🥹

Wat zeggen we elkaar eigenlijk weinig wat de ander voor ons betekend of betekend heeft. Hoe mooi, lief, leuk we elkaar vinden. Hoe zeer we bepaalde karaktereigenschappen en talenten waarderen. Je moet er blijkbaar 7️⃣5️⃣ voor worden of doodgaan natuurlijk. Postuum wordt er veel moois gezegd.

Wij pleiten er net als die grote uitvaartverzekeraar in hun TV commercial voor om het eerder te doen. Hoeveel goed het doet zagen we zaterdag. Joke werd een jaar ouder en tien jaar jonger op dezelfde dag. Ze straalde, de foto als bewijs. 📸

29/10/2025

"Alzheimer"🧠🫂

Terwijl hij antwoord gaf op mijn vragen keek zijn vrouw wat verloren om zich heen. Ze waren samen naar het uitvaartcentrum gekomen om de uitvaart van zijn zus te bespreken. Zus was geboren met een beperking en woonde na het overlijden van hun ouders, nu ruim 30 jaar geleden, in een instelling. Hij vertelde over hoe goed ze het daar gehad had. Hoe hij en zijn vrouw altijd voor haar waren blijven zorgen, haar waren blijven bezoeken. Over de goede band met de begeleiding en de gezellige sfeer op de groep. Zijn vrouw viel hem bij op de verkeerde momenten, zich verontschuldigend voor haar onsamenhangende zinnen.

Rond de zestig schatte ik haar. Een mooie vrouw. Halflang golvend grijs haar om een gelijkmatig gezicht. Blauwe ogen waarvan ik de diepte niet kon peilen. Ik vroeg me onwillekeurig af wat er met haar was. Ze leek me intelligent en lief.

Alsof hij mijn gedachten las verontschuldigde ook hij nu zijn vrouw: “ze heeft Alzheimer”. Ik knikte. “Daarom heeft hij niks aan mij” zei ze. Haar woorden raakten me. Ze deed zichzelf te kort, dat was duidelijk. Zij sloeg haar arm om zijn schouder. Terwijl hij haar hand pakte keek hij mij aan. “We houden elkaar gewoon maar vast” zei hij en zij knikte. Uit zijn woorden sprak zuiver genegenheid.
“We houden elkaar gewoon maar vast”. Daar is niets gewoon aan.

✍️ Deze column werd geschreven door Nicole Duivenvoorde

📖 Alle columns zijn te lezen op: https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/

20/10/2025

Jeroen ❤️

Wij verzorgden de uitvaart van Jeroen. Ik noem hem bij name omdat ik recht wil doen aan de mens die hij was.

Jeroen, was net als wij onderweg, waar naartoe? Wie zal het zeggen. Hij was net als wij mens onder mensen. Net als ieder van ons maakte ook hij keuzes, iedere dag opnieuw, en net als voor ieder van ons pakte die keuzes soms goed uit en soms minder. Hij is zijn eigen weg gegaan en daarin soms ook onbegrepen geweest. Dat zegt niets over zijn intenties of bedoelingen.

Hij kwam om het leven bij een woningbrand in het uur waar de nacht nog net niet overgegaan is in de morgen. Zijn vader las het om zeven uur in de online versie van onze provinciale krant.

Een woningbrand. De vermoedelijke bewoner is omgekomen. Een foto erbij van het uitgebrande huis.

Slechts enkele uren later was al in een landelijk dagblad te lezen dat het om een overlastgever ging en daarop de reacties met het oordeel van hen die altijd overal hun mening over klaar hebben.

Jeroen zijn lichaam was ernstig geschonden door de vlammen van het vuur die hem geen enkele kans gaven te overleven. Zijn nagedachtenis ernstig bedoezeld door hen die hem in de media te reduceerden tot overlastgever.

Jeroen, zijn naam draagt het begrip heilig in zich. Het wordt, los van de religieuze betekenis, gebruikt als aanduiding van iets waaraan een verheven waarde wordt toegekend.

Ik ken een verheven waarde toe aan de mens die Jeroen was, net als u en ik. Met al onze tekortkomingen en kwetsbaarheden.

Mensenkinderen zijn we, onderweg. Waar naartoe? Wie zal het zeggen. Maar laten we lief zijn voor elkaar.

📖 Deze column werd geschreven door Nicole Duivenvoorde

🖋 Alle columns zijn te lezen op: https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/

📸Atahan Demir

13/10/2025

Ze beleefden er heerlijke jaren tot het noodlot toesloeg. 🌊❄️❤️‍🩹

Het was een flamboyant stel. Ze hadden het goed samen. Kinderen waren er nooit gekomen en hadden ze ook niet gemist. Ze reisden de hele wereld over voor zijn werk en na zijn pensioen streken ze neer in Vlissingen. “Bruisend als de branding” grapte ze, “dat paste bij ons”. Ze beleefden er een aantal heerlijke jaren tot het noodlot toesloeg en hij plotseling overleed.

Het alleen zijn viel haar zwaar. Vlissingen werd grauwer en grijzer naarmate de winter langer duurde en haar eindeloze verdriet om het verlies van haar man volgde haar op de voet waar zij ook ging. “Ik mis hem zo” vertelde ze me. De dagen leken haar eindeloos en de nachten nog veel langer. Of het wel normaal was dat ze hem niet kon vergeten, nu nog steeds niet, na al die tijd, vroeg ze me. Ze herinnerde zich zijn lach, zijn stem, zijn handen, de kleine- en grote gebaren, hoe ze elkaar altijd met een half woord begrepen, de ruzies en het weer goedmaken. Iedere dag opnieuw is zijn naam het eerste in haar gedachten en ’s avonds zegt ze welterusten tegen zijn foto.

Gelukkig hoeven we ook niets te vergeten van hen die we moeten missen. We hoeven ze niet los te laten, we mogen leren ze anders vast te houden. Laten we vooral aan hen blijven denken, hun namen blijven noemen en hun herinnering dicht bij ons blijven dragen. Ze koesteren voor altijd en langer. Zo heeft de dood niet het laatste woord, maar de liefde. Zo kunnen we het leven vieren dwars door onze tranen heen en komt er heel voorzichtig een eind aan die lange winter.

📖 Deze column is geschreven door Nicole Duivenvoorde

🖋 Al haar columns zijn te lezen op:
https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/

📸 Casper Menting

07/10/2025

De mooiste kleding.👔👖👞

“Ik zal even haar kleren voor je halen”, de oude man naast mij aan tafel zag er moe en verslagen uit. “Haar kleren, maar ja, wat zal ik pakken? Wat is gebruikelijk?” Vragend keek hij naar zijn zoon. De man aan de andere kant van mij antwoordde sneller dan ik gedacht had, “Nou pa, ma had nog niet zo lang geleden een setje besteld. Een lichte broek met een truitje. Ze paste het aan toen ik hier was en ze was er erg blij mee. Ze vond het mooi en was tevreden over hoe het haar stond, zullen we dat doen?” De hobbel leek genomen, de oude man ging naar boven en kwam terug met wat kledingstukken. “Sokken ook? En ondergoed?” vroeg hij mij. Ik antwoordde hem bevestigend. Ja, sokken en ondergoed ook.

Vader en zoon bogen zich over de twee lichte pantalons en de verschillende truitjes die vader bij elkaar gezocht had. De nieuwe pantalon werd als mooist gekozen. Over het truitje waren ze het niet meteen eens. Er was een vrouwenblik nodig zo sprak de zoon en hij keek me vragend aan. Ik wees naar het lichte truitje met de verschillende kleurschakeringen. “Dat zal haar vast mooi staan en het past prima bij de broek”. De oude man slofte naar de bijkeuken en kwam terug met een plastic tas. De uitgekozen kleding ging erin. “Zo die kun je straks meenemen, wil je koffie?” vroeg hij.

Toen hij even later terug binnenkwam met drie dampende mokken koffie keek hij me opnieuw aan. “Wat moet je nou tegenwoordig zelf aan bij zoiets?” vroeg hij me. Met zoiets bedoelde hij de uitvaartplechtigheid. Ik vertelde hem dat dit tegenwoordig naar ieders eigen wens en gevoel mag. “Was u van plan in pak te gaan?” vroeg ik hem. Hij keek langs mij heen terwijl zijn ogen zich vulden met tranen. “Ik ga zoals zij mij het liefste zag”. “Was dat in pak?” Vroeg ik aarzelend. Hij schudde zijn hoofd terwijl de tranen over zijn wangen liepen, “Nee hoor, ik ga in mijn blauwe vest met een nette blouse en spijkerbroek”. Hij keek naar zijn zoon die bevestigend knikte. “Juist pa, ma zou niet anders gewild hebben.” En zo geschiedde. Hij zag er mooi uit op de dag van de uitvaart. Precies zoals hij gezegd had, precies zoals zij het gewild zou hebben.

📖 Deze column, geschreven door Nicole Duivenvoorde verscheen eerder in De Faam Walcheren. 🖋 Al haar columns zijn te lezen op: https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/

📸 Liesanne De Carpentier

03/10/2025

Bijzonder! 🤩
Roseline is als jonge (23) uitvaartondernemer benaderd door LINDA.meiden voor een online artikel, zodat andere jonge mensen zich een beeld kunnen vormen van haar werk. Hier dan het resultaat. Ook leuk om te lezen als je wat ouder bent! 😉✨

Uitvaartbegeleidster Roseline Knidler (23) runt samen met haar moeder én oma begrafenisonderneming .

26/09/2025

Zeeman ⛵️

Een zeeman was het. Met zijn eigen jacht bevoer hij de zeven zeeën en alles aan hem ademde levenslust, kracht en vrijheid. Vanaf het moment dat de arts hem vertelde dat hij ziek was leefde hij met de dood. Zijn dood. Hij gaf zich niet over. In tegendeel. Strijdvaardig ging hij het gevecht aan waarvan hij wist dat hij het niet kon winnen. Maar iedere dag was er een en hij was vast van plan zijn overgave aan deze nieuwe metgezel zo lang mogelijk uit te stellen.

✍️De nieuwe column van Nicole Duivenvoorde is te lezen in De Faam Walcheren via https://www.de-faam.nl/reader/32376/27899/een-zeeman =6

20/08/2025

De as van een overleden dierbare verstrooien: hoe maak je er een mooi en persoonlijk moment van?

Bij een crematie komt vaak de vraag: wat doen we met de as? Een veel gemaakte keuze is om de as, wanneer deze is vrijgegeven op te halen bij het crematorium en als nabestaande(n) zelf een plaats en moment te kiezen om de as te verstrooien.

In Nederland zijn er wel regels waar we rekening mee moeten houden. Verstrooien mag op plekken die daar speciaal voor bedoeld zijn, zoals het strooiveld van het crematorium, andere hiervoor door de gemeente aangewezen plekken en op open zee. Ook op eigen grond mag de as van een overledene verstrooid worden. Voor andere plekken heb je toestemming nodig van de eigenaar van de grond of het water. Denk aan de gemeente, Staatsbosbeheer, Rijkswaterstaat of een particuliere landeigenaar.

Maar naast de regels is het ook minstens zo belangrijk dat er ruimte voor creativiteit en eigenheid is zodat het verstrooien van de as een sereen en liefdevol moment wordt waarbij alle aanwezigen zich betrokken en verbonden kunnen voelen. Er zijn tegenwoordig zoveel mooie manieren om de as te verstrooien.

Was jouw vader zijn lust en leven het maken van lange wandelingen in de natuur? Dan kan het mooi zijn hem te gedenken tijdens een boswandeling. Er bestaat een speciale wandelstok die gevuld kan worden met de as. Terwijl je stap voor stap het pad afloopt, laat de stok kleine beetjes as achter. Zo wordt de as verstrooiing een ritueel van herinneringen delen, stilstaan en weer verdergaan.

Een ander voorbeeld is de zee-urn: een prachtig vormgegeven urn die te water wordt gelaten en langzaam oplost, zodat de as geleidelijk wordt vrijgegeven aan de zee. Een ingetogen en liefdevol ritueel met aandacht voor de gevoeligheid van het moment. Want iedereen kent het voorbeeld van de wind die nét verkeerd stond.

Het zijn alternatieven die dit laatste moment van afscheid nemen van iemands fysieke aanwezigheid echt bijzonder kunnen maken. Wil je hier meer over weten? Wij vertellen je graag wat er kan, en als je wilt begeleiden we jullie ook tijdens dit bijzondere moment.

Het prachtige bijgevoegde gedicht is van De Perkamentdichter.

07/08/2025

Euthanasie 🌅

Heel vroeg deze morgen, bij het krieken van de dag, terwijl het opkomende zonnetje de lucht schilderde met oranje, rode, paarse, gele en roze streken en de grazende herten ons verbaasd aankeken, verstrooiden Roseline en ik samen zijn as op de met hem afgesproken plek in de natuur. We zijn er stil van.

✍️De nieuwe column van Nicole Duivenvoorde is te lezen in De Faam Walcheren via https://www.de-faam.nl/reader/32373/27491/euthanasie =6

04/08/2025

Drie generaties uitvaartvrouwen, Joke, een bijna 75-jarige Boomer, Nicole, 55 jaar en dus nog net behorend bij Generatie X ook wel Generatie Nix of de Patatgeneratie genoemd en Roseline met haar 23 lentes onderdeel van Generatie Z, ook wel bekend als Gen Z of Zoomers. Opgegroeid met internet, smartphones en sociale media, een digital native.

We zijn ons ervan bewust dat de tijdspanne waarin we geboren werden en opgroeiden medebepalend is voor hoe we naar onszelf en de wereld om ons heen kijken.

Toen Roseline als RoosvanRouw haar TikTok avontuur begon was er bij Boomer Joke wat weerstand, Nicole bekeek het eerste filmpje op de traditionele patatvrijdag en wilde het er vooral nog eens over hebben met elkaar en Roseline? Die is inmiddels trending op TikTok. Waar ze op geheel eigen wijze haar ervaringen in het uitvaartvak deelt.

Neem er gerust een kijkje:

https://www.tiktok.com/?_t=ZG-8yask5ziLQm&_r=1