05/10/2025
Goeiemorgen lieve allemaal,
Hoe gaat het met je? Zo vlak voor de volle maan, midden in de storm van het leven?
Ik las iets dat me inspireerde om te schrijven, als een kleine reminder.
Wanneer we praten over elfjes, vollemaanperikelen delen en mediteren, betekent dat dan automatisch dat we zweverig zijn?
Als ik naar mezelf kijk, dan heb ik absoluut een hoog zweverigheidsgehalte. Ik ben nu eenmaal met mijn hoofd in de wolken geboren en heb heel wat stappen moeten zetten om me veilig en stevig op de aarde te voelen. Maar is dat eigenlijk wel zweverig, je weg vinden op aarde?
Wat ik graag wil benadrukken is dat er geen goed of fout is. Maar er bestaat wel zoiets als spiritueel gedissocieerd zijn. Met je hoofd in de wolken blijven hangen en niet meer voelen of beseffen wat er hier op aarde gebeurt. Je pijn niet doorvoelen, het leven in je lichaam niet echt beleven, maar je toevlucht zoeken bij de engelen voor oplossingen.
En dat gebeurt niet alleen in de spirituele wereld. Ook heel gegronde of mentaal sterke mensen die niets met spiritualiteit hebben, kunnen zich op die manier afschermen. Gedachtentrucjes zijn ook overlevingsstrategieën.
Of je overlevingsmechanismen zich nu uiten in het zweverige, het aardse of het mentale, het gaat er vooral om dat jij je weg mag vinden op aarde. Dat jij voelt dat je doet wat nodig is.
Of je dat nu met vleugels doet of op klompen, het bewust worden van wat er in je leeft, het wakker worden en doorvoelen van oude wonden en stap voor stap ontdekken wat er nodig is om hier volledig aanwezig te zijn op jouw manier, dat is waar het om draait. Want wie anders dan jijzelf gaat daarover?
In mijn praktijk gaat het dus niet (alleen) over elfjes of kleurtjes. Geen trucjes, maar samen onderzoeken wat zich vanuit jouw onbewuste laat zien. Wat aandacht vraagt. Waar jij bent en wat er op dit moment nodig is. Degene die bij mij komen, weten dat.
En ja, naast de invloed van de volle maan gaat het ook over emoties. Over durven voelen. Over je leven aankijken, echt aankijken, maar zonder forceren. Want ook dat kan een trucje zijn. Gewoon, stap voor stap.
Mijn eigen pad bestond uit jarenlange therapie en coaching vanuit allerlei invalshoeken. Maar de ware heling vond ik in het leven van mijn leven hier op aarde. In zijn wie ik ben en de pijn onder ogen zien van alles wat daar nog tussen stond. En dat zie ik bij velen gebeuren, ieder op zijn of haar eigen tempo, eigen manier en in veiligheid.
Ik wens je een fijne dag. En een vleugel of een boom om je aan vast te houden als dat nodig is.
En vooral de moed om te voelen wat er aandacht vraagt.
Liefs, Chantal ❣🧡❣
foto : Marja van Noort (dankjewel, is al tijdje geleden maar onderdeel van groei) 🙌
