10/12/2025
Je zegt ja. Terwijl je lijf allang nee roept. Naar die klant die nét iets te veel vraagt. Die vriendin die energie slurpt. Nog een extra taak erbij, nog een gesprek waar je geen ruimte voor hebt.
En elke keer zeg je tegen jezelf:
“Ik fix dit nog wel even.”
“Het valt wel mee.”
“Ik wil geen gedoe.”
Tot het wel gedoe wordt.
In je lijf → je voelt die constante spanning op je borst, je adem zit vast.
In je hoofd → je blijft piekeren, gesprekken herhalen, twijfelen aan jezelf.
In je systeem → je slaapt slecht, je lijf voelt moe, je energie is op voordat de dag begint
Want dat is wat de vrouwen die bij mij komen delen:
Ze houden honderdduizend ballen in de lucht.
Ze voelen zich verantwoordelijk voor alles en iedereen.
Ze willen harmonie. Geen conflict.
Ze willen ruimte maken, maar weten niet meer waar ze zelf ophouden en de ander begint.
En diep vanbinnen speelt één vraag:
“Waar ben ik eigenlijk gebleven?”
Het probleem is niet dat je te lief bent.
Het probleem is dat je je lijf bent gaan negeren.
Dat je systeem al lang “nee” roept, maar je hoofd blijft pleasen.
Wilskracht gaat dit niet fixen.
Nog een cursus grenzen trekken ook niet.
Je moet naar de bron. Naar het patroon. Naar je onderbewuste.
Want zolang dát actief blijft, blijf je zeggen:
“Volgende keer doe ik het anders.”
Terwijl je lijf opnieuw zegt: nee.
Voel jij dit? DM me ‘ZUIVER’ en ik laat je zien welk patroon dit steeds opnieuw aanstuurt en hoe je het WEL blijvend doorbreekt.
