14/02/2024
Een liefdesbrief van jouw Ziel:
Ik was een pas gevormde ziel toen ik de mooiste uitdaging kreeg die er bestaat.
Niet alleen ik, maar velen met mij namen dankbaar deze uitdaging aan. Het zou zich allemaal op Aarde afspelen, gedurende vele levens en in verschillende tijden. Liefde zou ik op een nieuwe manier gaan beleven.
Ik kreeg mijn eigen lichaam, mijn eigen ruimte. Ik mocht mezelf gaan ervaren.
De eerste ontdekkingen waren magisch. Voor het eerst kon ik mezelf zien. Ik kon mezelf voelen. Ik had een gezicht, een vaste vorm. Ik kon mijn lichaam strelen en mezelf liefde geven. Ik kon anderen aanraken zonder samen te smelten, want we behielden ons eigen lichaam.
Wanneer ik dat wilde, steeg ik op om even thuis te komen, om mijn familie te bezoeken en mijn ervaringen te delen. Ze waren trots op me en nieuwsgierig naar wat ik had beleefd. Ook in de fysieke wereld bleven ze bij me en ik had allerlei zintuigen om ze te kunnen voelen en herkennen.
Mijn kracht was groot en onbegrensd. Door mezelf lief te hebben, kon ik alles creëren wat ik wilde. Ik was een god in vermomming. Liefde was het enige gevoel dat ik kende. Met andere goden deelde ik mijn liefde en we hadden geen grenzen.
Alles was zoals het moest zijn.
We genoten van onszelf, van elkaar. Hoewel afgescheiden, waren we één grote bron van liefde. Trots waren we als we samenkwamen en zagen wat we hadden bereikt. Wij hadden de hemel op Aarde gebracht.
Maar het zou niet zo blijven. Uit nieuwsgierigheid naar andere ervaringen hebben we ons opgesplitst in delen. Ook ik ging op eigen ontdekking en raakte steeds meer verdwaald. Langzaam verloor ik het contact met mijn familie.
Ik moest ineens leren om te overleven. Elke keer dat ik een ander deel ontmoette, duurde het langer en langer om elkaar weer te herkennen.
Uiteindelijk vergat ik alles, zelfs wie ik was. Ik raakte mijn gave kwijt om te creëren, omdat ik mezelf geen liefde meer gaf. Ik ben gaan zwerven, alleen en zonder zicht. Mijn verlangens bleven me leiden, maar elke keer dat ik dichtbij een herinnering kwam, werd ik door de ander afgestoten.
De pijn en teleurstelling werden ondraaglijk en zo werd ik bang om contact te maken. Uit angst sloot ik alles af om mezelf te beschermen. Liefde zou alleen nog mogelijk zijn als de ander aan mij kon bewijzen dat ik geen pijn meer zou ervaren, anders niet.
Maar de bescherming maakte mij niet gelukkiger. De hunkering naar liefde werd alsmaar groter – de pijn steeds heftiger. Ik hield mezelf gevangen in mijn lichaam. Niets van wat ik werkelijk wilde, durfde ik toe te laten. Ik begon een valse werkelijkheid te scheppen.
Ik begon een rol te spelen en die rol werd steeds complexer. Waar anderen probeerden om mij weer thuis te brengen, weigerde ik hun hulp te accepteren. Of het nu op de harde of zachte manier ging, maakte niet uit. Ze kwamen te dichtbij.
Nu weet ik dat ik al die tijd de sleutel in mij heb gedragen. Het was mijn EIGENLIEFDE die me weer zou herinneren aan het god-zijn.
Als vanzelf zou ik weer aansluiting vinden met andere goden. Als vanzelf zouden wij weer samenkomen om de hemel op Aarde te herscheppen. Ik hoop dat ik dat weer mee mag maken.
Dat ik in de ogen van anderen mijn familie weer herken. Dat ik weer onvoorwaardelijke liefde mag delen. Dat ik weer mag zien hoe bijzonder ik ben. Dat ik mezelf weer mag ervaren.
Vertel jezelf elke morgen als je wakker wordt: Ik hou van mij...
Liefs,
Jouw ziel.
Bron Janosh zelfacceptatie
