Wendy Peper

13/11/2025

Hup, dan maar aan de medicatie

Ze zeggen op school dat ik mij niet kan concentreren. Het mannetje tegenover mij kijkt me verdrietig aan.

Ik wilde vandaag voor het onderzoek mijn medicatie niet nemen, dus dat heb ik ook niet gedaan.

Prima zeg ik. Zullen we beginnen?

De twee uren die volgen vliegen in sneltreinvaart voorbij. Ik ben verbaasd over de focus die dit kind laat zien en het enthousiasme waarmee hij de opdrachten maakt.

Nou zeg ik, weet je wat ik zo bijzonder vind? Dat jij je hier twee uur lang uitstekend hebt kunnen concentreren, terwijl je je medicatie niet genomen hebt.

Dus dat jij je niet zou kunnen concentreren is wat mij betreft niet waar.

Er schittert iets in zijn ogen als hij vervolgens naar mij kijkt. Een grijns verschijnt op zijn gezicht en hij kijkt ineens heel blij.

Dat jij je op school niet goed kunt concentreren heeft dus een andere oorzaak leg ik uit. Welke oorzaak dat is, dat hebben we hier vandaag samen ook uitgevonden en bekeken.

Nu glundert hij van oor tot oor.

Er wordt zo gauw van creatief hoogbegaafde kinderen gezegd dat zij zich niet kunnen concentreren. Maar als een kind dat in een 1:1 situatie prima kan, dan kunnen we dus niet langer beweren dat hij een concentratieprobleem heeft. Het gaat erom dat je anders naar het kind leert kijken. Dat je opzoek gaat naar de onderliggende vraag die het kind in zijn gedrag laat zien.

Binnenkort kom ik met een fantastisch aanbod voor de komende decemberdagen. Hou mijn socials in de gaten en wees er als eerste bij!

27/10/2025

“Dit zou iedereen toch moeten weten!”
zei een ouder vanmorgen tijdens dag 1 van mijn driedaagse.

Ik knikte.

Want aan een kind sjorren en trekken dat in overlevingsstand staat, werkt niet.
Net zomin als al die goedbedoelde interventies en trajecten.

Het kind vecht, vlucht of bevriest alleen maar meer.
En terwijl wij proberen te ‘helpen’, stapelt het trauma zich stilletjes op in zijn lijf.

Vandaag introduceerde ik mijn nieuw ontwikkelde
Model van relationeel herstel en cognitieve groei –
voor herstel én preventie van schooltrauma bij creatief hoogbegaafde kinderen.

Een model dat vertrekt vanuit het kind zelf.
Vanuit veiligheid. Verbinding. En pas daarna: leren.
Want een brein dat voortdurend stress ervaart,
kan niet leren.

Eerst moet er ruimte komen.
Rust. Verbondenheid.
En die begint niet bij school of hulpverlening,
maar bij de ouder zelf.

De regie mag terug.
Naar ouder én kind.

Nieuwsgierig?
https://www.wendypeper.com/model

24/10/2025

Schermtijd

Voor de meeste ouders is het scherm een bron van frustratie en strijd. Met name kinderen die thuiszitten verdwijnen het liefst de hele dag achter het scherm.

Jij staat ondertussen in een spagaat.

Je bent als de dood dat je kind een schermverslaving oploopt, maar je bent ook doodmoe dus die momenten van rust als je kind achter het scherm zit zijn een welkome verademing.

De vraag is niet hoe je om moet gaan met schermtijd, maar wat de reden/oorzaak is dat je kind de hele dag achter het scherm wil verdwijnen.

Die werkelijke reden is wat mij betreft nog veel zorgwekkender dat dat je kind achter het scherm zit.

In de 3-daagse die ik vanaf aankomende maandag geef komt ook het overmatig schermgebruik aan bod.

Meld je aan en ga anders naar je kind kijken zodat je dit soort problemen in de kern aanpakt en daarmee oplost.

Zie link in bio!

23/10/2025

“Het stille trauma”

Op school gaat het prima volgens de leerkracht. Jouw kind is gezellig, gehoorzaam en doet netjes mee.

Thuis is het vaak een heel ander verhaal.

Alles waarin het kind zich op school heeft moeten aanpassen komt er thuis in alle hevigheid uit.

De meeste ouders voeren een strijd om de school ervan te overtuigen dat er daar iets moet veranderen.

Ik geloof dat er eerst iets anders nodig is. Ik geloof ook dat het dringend en noodzakelijk is dat dat gebeurt.

In de 3-daagse die ik vanaf aanstaande maandag ga geven ga ik daar dieper op in.

Aanmelden kan vandaag nog voor 27 euro. Vanaf morgen gaat de prijs met 10 euro omhoog.

Zie link in bio.

22/10/2025

Je kunt je soms een kluizenaar voelen. Dagen opgesloten zitten in een huis, terwijl het leven aan de andere kant van de ramen aan je voorbijgaat. Jij zit opgesloten met een kind dat niets meer wil.

Ieder kind dat je fietsend naar school voorbij ziet gaan, doet pijn.
Het gaat niet om dat kind, niet om de school, maar om de vrijheid die je bij de ander ziet. De vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, terwijl jij gevangen zit.

Omdat iedere dag een kwelling is die bestaat uit overleven en de strijd om het gamen.
Jouw kind wil niet achter zijn scherm vandaan.

De angsten zijn te groot om zomaar ergens naartoe te gaan, om nieuwe dingen te verkennen en uit te proberen.

Het leven lijkt al eeuwen stil te staan. Zelfs boodschappen doen is er niet bij.
Alles wat je voorstelt, wordt afgewezen. Alles wat je aanreikt, is stom en saai.

Moeders die thuis zijn opgesloten met een kind dat te bang is om de straat op te gaan, of een kind dat niets meer wil, verliezen zichzelf aan dit kluizenaarsleven.
En dat heeft weer zijn weerslag op het kind.

Je kunt deze vicieuze cirkel doorbreken.
Je kunt de frisse wind weer door je haren voelen gaan.

Door bij de oorzaak van dit gedrag te beginnen.
Kinderen die niets meer willen, angsten ontwikkelen en stil zijn komen te staan, hebben dringend hulp nodig. Niet van een hulpverlener, maar van jou.

Moeders die het leven vanachter de ramen aan zich voorbij zien gaan, hebben zelf de mogelijkheid om dit te doorbreken.

Volgende week geef ik een driedaagse training waarin ik je laat zien wat er in deze situatie nodig is.

Meld je aan en ontdek wat jij kunt doen.

21/10/2025

Voor mijn kind is het te laat. Dat denken ouders van thuiszittende creatief hoogbegaafde kinderen helaas maar al te vaak.

Kinderen die hulpverlener-moe zijn, niets meer willen, onverschillig zijn en zich steeds meer in hun eigen wereldje ( achter het scherm) terugtrekken. Deze kinderen zijn zelfs voor jun ouders nog maar moeilijk te bereiken.

HET IS NOOIT TE LAAT.

Die gedachte maakt de verwijdering alleen maar groter.

Wil je weten wat jij kunt doen?

Meld je dan aan voor mijn 3-daagse die volgende week start.

Link in bio!

20/10/2025

Je kent het wel: jouw kind wil alles bepalen. Wanneer er wat wordt gegeten of gedaan, wanneer er wordt gestopt met gamen.

Wanneer jij echter duidelijk je grenzen aangeeft, vindt er een giga ontploffing plaats.

Dus weet je niet of je moet meebewegen of op je strepen moet gaan staan.

Kinderen die sterk zelfbepalend gedrag vertonen doen dat niet voor niets. Het is een gevolg/ uiting van iets veel groters.

De gevolgen als je niets doet zijn groot.

Je kind zal steeds meer de verbinding met jou verbreken. Door strijd of onverschilligheid.

Volgende week geef ik een 3 daagse waarin ik je laat zien hoe je de verbinding met je kind kunt herstellen, hoe je zelfbepalend of juist onverschilligheid in de kern aanpakt en hoe je de verbinding met je kind hersteld.

Aanmelden kan via de link in mijn bio.

26/09/2025

Trauma bepaalt je verdere leven

Wat zie jij voor je als je aan een kind denkt? Laten we zeggen een kind tussen de 5 en 10 jaar.

Wat ik voor me zie, is een levendig, blij en energiek wezen dat onderzoekend en enthousiast de wereld verkent.

De kinderen waar ik mee werk, zijn volledig uitgeput, somber, in zichzelf gekeerd en levenloos. Zij willen niets meer onderzoeken of ontdekken, zijn nergens meer enthousiast over, en voelen zich angstig en boos.

Ik verbaas me erover hoe normaal we dat zijn gaan vinden.
Ik schrik ervan dat dit kind niet serieus wordt genomen.

Een kind is van nature niet moe en uitgeput. Het zou moeten bruisen van de energie.

Een kind hoort niet somber achter een scherm te zitten. Het zou nieuwsgierig en onderzoekend de wereld moeten ervaren.

Het is níet normaal dat een kind geen kind kan zijn. Sterker nog: dit bepaalt zijn hele verdere leven.

Trauma zet zich vast in je lichaam. Tot op celniveau blijft het met je verweven.

Dat is niet even op te lossen met een EMDR-etje. Dat is iets waar je bloedserieus naar moet kijken en je kind bij moet gaan helpen.

En ja, ik gebruik bewust het woord 'moet'.

Dat vraagt om radicale beslissingen.
Dat vraagt om je kind te zien in wie hij werkelijk is.

Er is niemand op wie je kind kan terugvallen, behalve op jou. Zijn ouder.
Accepteer niet langer dat dit normaal gevonden wordt.

Handel voordat het te laat is.
Ga door het trauma heen je kind weer zien.

Het groepsprogramma om jouw creatief hoogbegaafde kind weer áán te krijgen!