17/11/2025
Op mijn hurken zit ik naast haar. Om ons heen nog negentien andere kinderen, juffen, studenten en collega’s. En toch zijn we even alleen. Samen gebogen over een kleurplaat.
Ze vraagt wat er staat naast de verdrietige schildpad. Het gaat over verdriet.
Ik vraag voorzichtig of zij ook wel eens verdrietig is. Grote ogen kijken me aan. Ze schudt nee.
Rustig ga ik door: “En stel… als je wél verdrietig zou zijn, vertel je dat dan aan een groot mens? Of houd je het voor jezelf en stop je het in de geheimenkist?” Ze kijkt en zonder woorden trekt ze een lijn naar de kist.
Dat doet ze ook bij de plaatjes over pijn en alleen zijn.
Alles gaat in de kist.
Alles is voor haarzelf.
Veilig opgroeien gaat soms over de grote verhalen die het nieuws halen. Maar veel vaker gaat het over deze kleine momenten. Over subtiele signalen die fluisterzacht zijn.
Veilig opgroeien betekent dat een kind de wereld in durft te gaan, op zoek naar steun, hulp en uitleg wanneer het zelf niet weet hoe verder.
Deze week, in de week tegen Kindermishandeling worden we eraan herinnerd hoe belangrijk het is dat wij, als volwassenen, bewust klein durven kijken: op ooghoogte, zonder haast, met echte aandacht. Want juist in die kleine, kwetsbare signalen vertelt een kind soms het meest. En daar begint veiligheid.
Het is aan ons, volwassenen, om te zorgen dat geen enkel kind zijn verdriet hoeft weg te stoppen omdat wij niet goed genoeg keken. ❤️
indermishandeling
