Gewoon Haptonomie

01/08/2022

Ze zit bij mij op schoot. Ik houd haar stevig vast. Ik ben geen vogelliefhebber maar haar verdriet breekt mijn hart. Zij klampt zich aan mij vast. Natte wangen. Er valt een traan op mijn shirt. ‘Durf jij dat dan?’ Twee grote ogen kijken me aan. ‘Nee meisje, ik help mensen. En ik help ook dieren als dat nodig is. Ik kan geen dieren doodmaken.’

Ze heeft zojuist een mus gered uit de klauwen van onze kitten. Vertederd kijkt ze naar het in een theedoek gewikkeld, gehavende diertje. Met een half open oogje ligt het naar adem te happen. Zijn borstje gaat snel op en neer. Een dunne roze lijn verraad dat er een wond is. Hij gaat het niet redden. Ik hoop voor de kleine gevederde vriend en voor mijn kleine meid dat het snel gedaan is.
‘Maar hij leeft nog. Kunnen we hem niet naar de vogelopvang brengen?’
‘Lieveke, het is te laat. Hij is heel erg gewond.’
‘Niet waar, ik zie geen bloed. Of bedoel je in zijn nekje?’
‘Ja schat, in zijn nekje zit een wond. Eigenlijk had je hem beter kunnen laten. Maar ik snap dat je dat niet kon. We kunnen alleen niks meer voor hem doen. Hij gaat dood meisje.’

Haar hoofdje draait op volle toeren. Zij wil dierenarts worden. Dierenartsen redden dieren. Alle opties passeren de r***e. Ze probeert het nog eens; ‘Maar we kunnen hem toch naar de vogelopvang brengen.’ ‘Nee moppie, hij gaat dood, er is echt niks wat we voor hem kunnen doen. Zo zitten we samen met een vogeltje dat na een paar minuten eindelijk zijn laatste adem uitblaast. We leggen bloemblaadjes in een bol.com doosje en graven een g*t. Mijn dochter legt heel plechtig twee roze anjers op het graf en steekt er een lange stok bij.

We kunnen ze niet allemaal helpen. Dat is het lastigste voor veel hulpverleners. Met de beste wil en meeste liefde van de wereld niet. Het voelt als falen, als niet genoeg ons best gedaan. Hadden we wellicht nog iets kunnen doen? Dan had ie vast nog geleefd.

Zoals zoveel hulpverleners ben ook ik van uit een idealisme de hulpverlening ingegaan; een diepgewortelde innerlijke nood om op te lossen en te herstellen. Als fysiotherapeut dacht ik iedereen te kunnen helpen. Als ik maar mijn best deed en hard genoeg werkte, dan kwam het goed. Met mijn pantser van chronische vriendelijkheid, perfecte hulpverlener of reddende engel, ging ik vaak over mijn eigen grenzen. Maar, nog belangrijker, mijn patiënten leerden hierdoor ook niet om op hun eigen pootjes te staan, hun eigen verantwoordelijkheid te nemen en ook leerden niet de grenzen van hun mogelijkheden/beperkingen.

In mijn ultieme poging een nog betere hulpverlener te worden, mijn patiënten nog beter te kunnen behandelen, startte ik de opleiding tot haptotherapeut. In plaats van meer tools in mijn gereedschapskist, maakte ik kennis met mijn eigen kwetsbaarheid. Kreeg ik inzicht wat ik deed om mijn opgelopen pijn en kwetsuren niet te hoeven voelen en te vermijden. Waarom ik zo voor anderen zorgde en vooral probleemoplossend bezig was. De paradox van de hulpverlener: heel goed in staat om anderen te beschermen, te steunen, te beschermen, bestaansrecht te geven, maar dit erg moeilijk voor zichzelf kan vragen en toestaan.

Dit wordt je bij iedere opleiding inmiddels wel geleerd. Maar voor mij ging het pas echt betekenis krijgen toen ik het daadwerkelijk kon voelen. De onmacht. Het verdriet. Het voelen van mijn grenzen en tekortkomingen. Dat ik het soms helemaal niet allemaal alleen hoef te doen, dat ik hulp mag vragen. Weten is een ding maar het ervaren met iedere vezel in je lijf is heel andere koek!

Als haptotherapeut zie ik regelmatig kanjers van hulpverleners; zij komen bij mij omdat ze vastlopen. Ze ontwikkelen zich in de eigenlijke betekenis van de “wounded healer”: iemand die de eigen kwetsuren erkent, met mildheid accepteert, de beperkingen en grenzen daarvan aanvaardt, de triggers die de pijn oproepen leert herkennen in de hulpverleningsrelatie en steun kan vragen als het nodig is. Dit zijn vaak mooie trajecten van persoonlijke en professionele groei.

Lees meer blogs op mijn website: https://gewoonhaptonomie.nl/nieuws/

Ze zit bij mij op schoot. Ik houd haar stevig vast. Ik ben geen vogelliefhebber maar haar verdriet breekt mijn hart. Zij klampt zich aan mij vast. Natte wangen. Er valt een traan op mijn shirt. ‘Durf jij dat dan?’ Twee grote ogen kijken me aan. ‘Nee meisje, ik help mensen. En ik help ook

10/06/2022

Iedere sessie komt er stukje van de puzzel bij; Hoe ze als kind altijd op haar tenen liep op het VWO. Hoe haar eerste vriendje haar altijd kleineerde. Dat ze nog steeds geen idee heeft hoe ze zo kordaat bij hem is weggegaan destijds. Maar dat ze zichzelf toen onbewust heeft beloofd zich nooit meer door iemand te laten kleineren. Zo wil ze zich nooit meer voelen. Die deur heeft ze heel goed afgesloten. Zo goed dat ze ook het contact met haar eigen lijf heeft afgesloten en vooral geweldig goed is geworden in denken.

Ik hoor haar schreeuw om hulp en zie haar worsteling maar voel ook een terughoudendheid, alsof ze me nog niet alles toevertrouwd. Hierdoor wordt er op ...

04/05/2022

Belangrijk, niet urgent

Na 8 dagen rust en quality-time met de leuksten kom ik langzaam weer tot mezelf. De afgelopen periode was té druk. Té ver van mezelf. Avonden gevuld met urgente zaken. De ene belangrijker dan de andere. Allemaal hadden ze mijn aandacht en zorgde ervoor dat ik minder thuis was. Ook letterlijk.
Op vakantie is mijn wereldje klein; Slaapkamer, zwembad, gym, coffeecorner. Heerlijk overzichtelijk. Het zorgt ervoor dat de buitenwereld buiten blijft en ik me met zaken bezig kan houden die belangrijk zijn: spelletjes spelen en eten met de liefsten. Heel belangrijk, niet urgent.

In mijn praktijk zie ik veel mensen met overbelastingsklachten en burn-out. Ze zijn de balans kwijt en vinden het lastig om grenzen aan te geven. Samen onderzoeken we naar wat onrust geeft of juist rust brengt. Naar wat belangrijk en urgent is of wat alleen belangrijk is. Want als je die 2 zaken een beetje helder hebt voor jezelf, komen je grenzen en keuzes van binnenuit. Als een logisch gevolg.

07/03/2022

Veiligheid. Geborgenheid. Rust. Er zijn een hoop mensen op deze wereld die hier op dit moment enorme behoefte aan hebben maar die niet anders kunnen dan vechten of vluchten om te overleven.
Een lijf met spanning en stress voelt anders (vaak harder) dan een ontspannen, relaxed lijf.

Na een druk weekend en een drukke vakantie week was druk vanavond het sleutelwoord. Drukke koppies, drukke, gespannen lijfjes. Moeder of haptotherapeut, mijn handen raken affectief (belangeloos/liefdevol) aan. Meteen tot de kern, op de diepere laag. Veiligheid wordt ervaren. Verzachting en versoepeling ipv drukte en spanning.
Het lijf geeft aan wat het nodig heeft. Luisterende handen. Liefdevolle handen. Mijn kinderen komen onder mijn handen tot zichzelf.

Vertrouwen in jezelf groeit als het bewustzijn van je lijf groeit.

09/02/2022

Ze stampten en tierden! Ze waren boos en gefrustreerd. Weer in quarantaine! Geen vrienden, niet sporten. Weer thuis.
Ik liet ze boos.
Het is niet mijn taak om ze altijd goed te laten voelen. Ze weten dat ik er voor ze ben. Ook met hun boos en hun frustratie.

Ze zien ook mijn emoties; mijn boos. Mijn verdriet en mijn blij. De hele dag door voelen we van alles. Alleen willen we dat niet altijd. We willen oplossen en wegmaken. Totaal niet duurzaam.

'Gevoel wil niet opgelost worden, gevoel wil gevoeld worden. En daarmee lost het op.'

Leer je emoties. Leer de signalen van je lijf, leer je eigen verhaal kennen. Daarmee ontwikkel je en daarmee . Hartstikke duurzaam, kun je ver mee komen!

Na boos was er ruimte voor spelletjes, puzzelen en spiegelschriftschrijven. En ja, ook nog meer boos en frustratie! Het leven is tenslotte geen grote roze suikerspin!

18/12/2021

In de nieuwe uitgave van 'haptonomisch contact' staat o.a. een artikel van mij over het congres waar ik sprak en twee workshops verzorgde. En een stuk over het boek 'Eigenwijsheid' dat ik aan het schrijven ben.

Aan de hand van persoonlijke verhalen deelt Simone in ‘Eigenwijsheid’ haar inzichten hoe ze oude overtuigingen leerde herkennen door te leren voelen en luisteren naar haar lijf. Met alleen denken was ze daar nooit gekomen. Haptonomie; voelen, denken en doen.

02/09/2021

Luisteren is voelvaardig horen.

Je kunt horen zonder te luisteren.

Luisteren doen we met onze oren, ons verstand én ons gevoel. Wat doet het met je als collega A je een compliment maakt? Je voelt je gezien, erkent, je wordt er blij van. En bij collega B? Die collega die op een of andere manier in je allergie zit. Op welke knoppen wordt er gedrukt als die je een compliment maakt? Wat vertelt afgunst je? Of wat maakt dat je die bevestiging wilt? Voelvaardigheden zijn te oefenen. Als je de tijd neemt om je gewaar te worden wat je ervaart en dit vervolgens bewust in kaart brengt, leer je steeds beter naar jezelf te luisteren.

Je kunt horen zonder te luisteren. Horen doen we met onze oren en ons verstand.

18/08/2021

Voelvaardigheden

"Goh, hoe kwam je zo bij haptonomie, Simone?" wordt me vaker gevraagd. Dat kwam voort uit mijn eigen behoefte. Ik werkte als fysiotherapeut.
Steeds vaker stuitte ik op lichamelijke klachten bij patiënten met onderliggende thema's als verdriet, scheiding, stress, werk, burn-out.
En ik merkte van hé, ik zou mijn eigen voelen hierin wel wat scherper willen krijgen zodat ik mijn patiënten hierin beter kan begeleiden. En mezelf daarnaast beter bescherm dat ik niet zo leeg loop. Mezelf behoeden voor een burn-out. Ik was als hulpverlener altijd zo hard aan het werk. Wilde het altijd voor de ander oplossen.
Ik ging me oriënteren. Dacht aan psychologie, filosofie en toen kwam ik haptonomie tegen. Ik schrok een beetje van het stoffige en zweverige uitstraling van het vak. Ook van de soms moeilijke terminologie.

In mijn ogen is haptonomie namelijk heel praktisch en alledaags. Maar door de terminologie lijkt het haast iets ingewikkelds. Iets waar voor je gestudeerd dient te hebben. Niet iets wat iedereen in huis heeft. En dat is nou juist waar ik naar streef; iedereen voelvaardig!

Ik maak zelf graag een onderscheid tussen therapeutische haptonomie en praktische haptonomie. Hapto-therapie kan je weer op weg helpen als je bent vastgelopen op een punt in je leven, bv een groot verlies, scheiding, burn-out, in relaties, conflicten of ongewenst single of kinderloos.

Praktische haptonomie zijn voelvaardigheden in ons dagelijks leven, in onze maatschappij. Voelen om te voelen wat er is. Bewustwording. Waarom je je in situatie X ongemakkelijk voelt. Waarom je in situatie Y boos reageert. Voelen als ingang naar bewustwording, naar wijsheid.

Niet om je subjectieve zo voel ik dat nu eenmaal' op tafel te gooien. Maar om te graven en uit te pluizen. Echt willen weten welke oordelen, aannames, veronderstellingen er achter zitten. Zo veel processen en keuzes maken we onbewust. Door je voelvaardigheden te ontwikkelen en te trainen kun je bijvoorbeeld beter je gevoelens spotten en benoemen. Ik zie het als een extra skill om tot verdiepende inzichten te komen.

12/07/2021

Gisteren werd ik op .nl uitgelicht!
Trots om deel uit te maken van dit team van vakidioten. Wat klein startte mondde al snel uit in een team van medestanders die snappen dat je goede ideeën niet in je eentje van de grond krijgt.
Super trots op de website die gezamenlijk tot stand is gekomen!

Maak kennis met Simone van Mierlo

Simone streeft naar Haptonomie en Haptotherapie als ‘het nieuwe normaal’ in de maatschappij, ze is auteur, fysiotherapeut en is als haptotherapeut lid van de beroepsvereniging VVH

Simone staat op de kaart als:

🟡 Gewoon Haptonomie
🟡 Simone@gewoonhaptonomie.nl
🟡 www.gewoonhaptonomie.nl

📍Dorst, tussen Tilburg en Breda

Ben jij haptotherapeut of geïnteresseerd in haptotherapie? Bezoek onze website voor meer informatie en meld je aan, zodat jij ook zichtbaar wordt op de kaart!

https://hapto.nl

https://www.hapto.nl/over-ons/