Access2Awareness

12/09/2019

Ook Access2Awareness draagt haar steentje bij tijdens de Internationale maand voor meer bewustzijn bij zelfdoding.

Elke vrijdag in september stel ik mijn praktijk open van 15.00 uur tot 17.00 uur en van 19.00 uur tot 21.00 uur voor een gratis Bars behandeling voor mensen die kampen met klachten zoals, depressie, eenzaamheid, verdriet, boosheid, chronische pijn, suïcidale klachten maar ook voor mensen die in hun naaste omgeving te maken hebben gehad met zelfdoding.

Waar in september de donkere natte lange dagen weer zijn aangebroken en de bomen hun blad loslaten, kun jij dmv een Bars behandeling ervoor kiezen om alle in jouw lichaam vastgezette ballast los te laten.

Voel je je na het lezen van dit bericht aangesproken, schroom dan niet om contact met mij op te zoeken. Ik heet je meer dan welkom in mijn praktijk in Oostzaan om te kijken wat wij samen voor moois kunnen creëren.

Heb je deze klachten niet maar denk je na het lezen van dit bericht, daar wil ik meer van weten en ik zou ook wel eens zo’n Bars behandeling willen ervaren dan heb ik ook voor jou een geweldig aanbod. Ik bied ik de hele maand september een Bars sessie van 45 minuten aan voor het speciale gereduceerde tarief van €25,00

(http://www.drdainheer.com/nevergiveup) .... This is a special edition of the Tour of Consciousness, with a guest, my best friend and the founder of Access C...

01/09/2019

Een klein kijkje in mijn prachtige praktijkruimte. Deze week een mooie oude kast op de kop getikt en nadat Gerard en Ian deze hadden neergezet, zelf natuurlijk ook even een kijkje genomen. was zo lief om mijn behandeltafels neer te zetten zodat ik een klein beetje een idee heb hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Op termijn wil ik nog een mooie robuuste houten tafel met mooie oude stoeltjes. Nu alleen nog gezellig maken en dan uiteindelijk na 2 jaar eindelijk tijd voor de opening.

26/11/2018

24-11-2018
Vandaag precies 1 jaar geleden onderging ik de amputatie van mijn linkeronderbeen. Al weer een jaar geleden, maar ik kan me nog elk moment van de dag goed herinneren. De knoop doorgehakt, einde aan alle onzekerheid en dolblij dat het geen bovenbeenamputatie was geworden. Het begin van een nieuwe episode in mijn leven. Het was goed....

Natuurlijk had ik nu ondertussen up and running moeten zijn. Een infectie, mechanische complicaties en heel veel pech maken dat ik dat nog steeds niet ben. Het maakt me verdrietig, want jongens wat wil ik graag en go*******me wat wordt mijn geduld op de proef gesteld. Geduld, iets dat van nature niet echt bij mij past maar wat ik steeds meer probeer te omarmen. Eigenlijk heb ik geen keuze.……

Nu, wachtend op de oproep van Professor Geertzen, hoogleraar revalidatie geneeskunde in het UMCGroningen die dan samen met dr. Lamprou gaat beoordelen of mijn stomp in aanmerking komt voor een reconstructie.
Nog meer wachten, nog meer geduld.

Ik heb het er moeilijk mee, wil zo graag door maar loop tegen het logge apparaat dat onze gezondheidszorg is geworden aan. Daar waar mensen geen gezicht meer hebben, maar slechts een nummer zijn geworden en waar je als patiënt moet knokken om jezelf zichtbaar te maken en je gehoord te voelen.

Ik snap het niet, omdat ik zelf niet zo ben. Ik ken mijn patiënten, zie gezichten bij de namen, kan me inlezen in hun voorgeschiedenis en maak de afspraak als me dat gevraagd wordt, waarbij ik mensen niet weken in onzekerheid houd. Ik heb even persoonlijk contact om uit te leggen waarom een afspraak soms niet op korte termijn kan worden ingepland, maar laat mensen niet in het ongewisse. ik zie ze en ik hoor ze.

Ik hoor niks, weet niks, bel na 2 weken nog maar eens een keer om steeds weer in onwetendheid te worden gelaten.
Het frustreert me enorm.

Het leven van iedereen om mij heen gaat door, maar mijn leven staat stil, nee eigenlijk gaat het achteruit.

4 maanden terug verliet ik ‘’lopend’ het revalidatiecentrum, nu loop ik geen stap meer, gaat mijn conditie hard hollend achteruit, zijn 6 maanden intensief revalideren compleet voor niks geweest en staat mij ALS de stomp correctie gedaan kan worden weer een revalidatietraject van maanden te wachten. Ik ga daar uiteraard helemaal voor, maar het maakt me niet vrolijk en ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om optimistisch te blijven knokken.

Vandaag huil ik bittere tranen, omdat ik 1 jaar postoperatief eigenlijk nog geen r**t opgeschoten ben........

13/10/2018

Wie mooi wil zijn.......

Vandaag na ondertussen al weer veel te lang in huis opgesloten te hebben gezeten mocht ik eindelijk weer een avondje op stap. Samen met mijn vriendin naar Koninklijk Theater Carré waar ik met rolstoel welkom was (dank je wel Carré voor deze extra service) om de show van Dita Von Teese te beleven. Keurig met de rolstoel naar onze plaatsen gebracht, waarna deze binnen handbereik werd ingeparkeerd. Blij dat ik aan het gangpad zat met mijn prothese, want het ding blijft stijf en onhandig en het zit voor geen meter.

Het liefst was ik natuurlijk in Burlesque rok en korset gegaan, maar in de rolstoel toch niet echt handig. Ook de petticoat maar weer thuis gelaten en de hakken zijn ook nog steeds geen optie 🙄.

Toen ik de kaartjes maanden geleden bestelde ging ik er eigenlijk vanuit dat ik mezelf nu wel weer lopend zou kunnen verplaatsen, but little did I know.....

Vlak voor vertrek uit Heliomare kreeg ik een nieuwe koker, die zo zeg ik al vanaf dag 1, niet lekker zit. Eigenlijk zit hij gewoon helemaal niet. Ik kreeg in Heliomare na de 1e x lopen met deze nieuwe koker blaren en tot op de dag van vandaag is dit probleem nog steeds niet verholpen. Nieuwe liner gekregen, zonder effect en afgelopen zaterdag na een flut stukje lopen, weer blaren. Om moedeloos van te worden....😔

Zondag opperde mijn visite, die mijn gemodder en gemopper langs de zijlijn mee krijgt of het niet eens tijd werd voor een Second Opinion. Mijn litteken is door de postoperatief opgelopen infectie niet een mooi primair gesloten litteken wat het extra kwetsbaar maakt en na kort overleg en adequaat handelen was ik na 1 telefoontje de volgende dag al welkom bij Frank Jol.

Fijn gesprek gehad, waarbij gehoord en gezien worden flinke sleutelwoorden zijn en we hebben gesproken over de verschillende mogelijkheden. Op prothese/koker gebied is er van alles mogelijk, maar in de kern blijft het grote struikelblok mijn kwetsbare litteken en uiteindelijk zijn we in goed overleg uitgekomen op een behoorlijk rigoureuze aanpak, namelijk een stompcorrectie/littekencorrectie. Via het netwerk van Frank Jol uiteindelijk nu gekozen voor een vaatchirurg in Nij Smellinghe te Drachten, niet naast de deur, maar omdat ik het doodeng vind om weer een operatie te ondergaan 😧zeker gezien mijn hele voorgeschiedenis, vertrouw ik mijn stomp alleen nog maar toe aan de beste artsen die geadviseerd worden door mensen die verstand hebben van de niet-huis-tuin-en-keuken stompen. Het wachten is nu op de afspraak voor de intake en dan hopelijk op niet al te lange tijd de operatie. Je kunt het maar achter de rug hebben🙄😅 en na 13 maanden wordt het ook wel tijd voor vooruitgang i.p.v. achteruitgang.

Ondertussen lig ik al weer 6 uur wakker van de pijn in mijn rechterbeen waar ik as. vrijdag eindelijk mijn pijnblock in ga krijgen en de nieuwe blaren die ik bovenop de blaren van afgelopen zaterdag heb gecreëerd in mijn linkerstomp omdat ik eigenwijs als ik ben toch lopend met niet goed zittende prothese van mijn zitplaats naar rolstoel ben gelopen😊.

Geïnspireerd door Dita Von Teese vind ik dit wel wat als nieuw been. Iets met heel veel Swarovski en parels😁🤩.

Dream big - bigger - biggest.

Kinky genoeg Frank? 😂😂😂

✨🌈❤️

09/09/2018

‘Jij bent altijd zo lekker positief’ krijg ik regelmatig te horen. Nu klopt dat in grote lijnen ook wel, maar de positiviteit was hier de afgelopen weken ver te zoeken.

5 weken ben ik ondertussen ontslagen uit Heliomare en zou ik intens moeten genieten van het eindelijk weer thuis zijn. Natuurlijk doe ik dat ook wel en toch komen de muren flink op mij af, want waar ik voorheen een super zelfstandige vrouw was ben ik nu afhankelijk van alles en iedereen en dat bevalt mij helemaal niet. 😅

Sinds de nieuwe koker heb ik te maken met blaren en toen ik na de geslaagde dotterbehandeling van mijn rechterbeen de zondag erna voorzichtig een stukje ging wandelen om te kijken of ik nu minder snel verzuring zou krijgen voelde ik wel de venijnig pijn in mijn stomp maar gingen er niet direct alarmbellen af. Het lopen lag al een tijdje stil, het was warm weer en ja lopen met een prothese doet soms pijn en is dan allesbehalve fijn, maar ik ben ook van de niet meteen zeuren en gewoon doorgaan.……🙉🙈🙊

6 minuten hield ik het vol, toen verder in de rolstoel. Bij mijn ouders aangekomen, want daar gingen we even een bakkie doen, gauw de prothese uit en de liner af om met grote shock tot de ontdekking te komen dat ik een goedgevulde blaar van 8cm lang had over het litteken van mijn stomp😅. Een welgemeende vloek ontglipte mijn lippen en het huilen stond me nader dan het lachen.........

Hoeveel tegenslagen kan een mens hebben of krijgen want hoewel de dotterbehandeling goed geslaagd is, is er sindsdien één mindere bijwerking en dat is dat de neuropathische pijn fors is toegenomen. Overdag gaat dat nog wel en heb ik genoeg afleidende prikkels, maar ‘s nachts zijn die er niet en word ik gek van de pijn. Het houdt me wakker tot ik tegen de ochtend als een uitgeputte doffe hoop ellende dan toch nog in slaap val.

Mijn humeur werd er niet beter op, mijn mannen hebben heel wat met mij te verduren gehad en hoewel ik normaliter niet zo ben werd ik steeds verdrietiger totdat ik het punt bereikte dat ik ook echt mezelf zielig begon te vinden en op een gegeven moment zelfs dacht: ‘als dit het is, rij me dan maar het kanaal in, want zo is er weinig leuks aan......’☺️

Ik verslonsde een beetje, sleepte me van bed op de bank waar ik in joggingbroek en slaapshirt met ongewassen vette haren (lang leve de nog steeds niet uitgevoerde woningaanpassingen) wat zat te breien en te Netflixen.

Tot die zondag nu 2 weken geleden. In de hierboven beschreven outfit werkte ik om een uurtje of 2 net mijn 1e bakkie koffie naar binnen toen er onverwachts visite aankwam: de arts waarmee/waarvoor ik al heel veel jaren werk samen met hond en vrouw😱 die natuurlijk al lang doorhadden dat ik niet lekker in mijn vel zat en even poolshoogte kwamen nemen.
Ik schaamde me hartstikke dood en als er een g*t in de vloer had gezeten, had ik daar het liefst een metertje of honderd ingezakt......

En toch was dat nu net precies wat ik nodig had.

Zo knap, om zonder oordeel, zonder woorden maar door er gewoon te zijn mij die spreekwoordelijke schop onder mijn kont te geven en me te doen laten beseffen dat dit niet is wie ik ben, zodat ik mezelf weer kon herpakken en weer de touwtjes in eigen handen kon nemen.

Die maandag erna ging ik de strijd aan met alle instanties die wanneer je niet uitkijkt je van het kastje naar de muur sturen. Helaas voor hen: Hilona is terug en in betere vorm dan ooit ter voren.

Hoe dat verder gaat..........

Hou mijn pagina maar goed in de g*ten 😁

✨🌈❤️