ZonneZieltjes Coaching Ontspanning & Rouwbegeleiding

30/11/2025

Mezelf uitspreken... ik heb het nooit geleerd.
Ik pastte mij aan, slikte mijn woorden in.
Liet anderen over mij heen lopen, durfde mijn grenzen niet aan te geven. Misschien voelde ik mijn grenzen ook wel niet in die tijd, gezien ik zo in mijn hoofd zat.

Dat veranderde een paar jaar geleden. Ik begon meer mijn eigen ruimte in te nemen. Ik durfde mijzelf meer te uiten.
Dat had wel gevolgen, want ja, als je eerst de ander alle ruimte geeft en ineens je eigen ruimte gaat innemen.
Of als je conflictvermijdend bent en alles maar goed vind, totdat je er klaar mee bent, kan die ander gaan steigeren.

Ik kwam in situaties terecht waarin ik verkeerd begrepen werd. Met name dominante personen die profijt hadden van mijn ja en amen, gingen er tegenin.
Ik mocht leren bij mezelf te blijven. Bij mijn standpunt, mijn gevoel.

Dat vind ik soms nog steeds lastig. Zeker als het iemand dichtbij betreft waarmee ik een conflict krijg, omdat ik mijn ruimte inneem. Dan denk ik aan dat meisje dat vaak deed wat de ander wou en dan weet ik: het is goed zo.
Blijf in jezelf geloven. Blijf ook reflecteren, durf in de spiegel te kijken. Maar als ik echt weet dat mijn intentie zuiver was, hoef ik mezelf niet te verdedigen.

Ik leer nog elke dag, soms struikel ik. Soms durf ik ineens niet meer. En dat mag. Ik ben ver gekomen, ik wil mijn eigen leven leiden. Ik bepaal wat ik schrijf, hoe ik mijn kind opvoed, wat ik draag en wie ik wil zijn. Ik ben de beste versie van mijzelf.

🙏🏻

30/11/2025

Het verschil tussen hoogsensitiviteit en autisme wordt in dit artikel uitgelegd.

Hoogsensitiviteit en autisme worden vaak met elkaar verward. Dat is een probleem, zegt deze expert: ‘Het vraagt om een andere aanpak.'

24/11/2025

Verhuisd voor passend onderwijs.

De afgelopen periode was intens, stressvol. Een verhuizing staat in de top 5 van meest stressvolle gebeurtenissen en dat snap ik wel;) Maar het is de juiste beslissing geweest, voor mij en zeker voor mijn zoon.
Het begon een aantal jaar geleden met de wens om weg te gaan uit Papendrecht, ik voelde me er niet meer thuis. Dat was een gevoel, ik kan er niet echt woorden aan geven. Het verlangen werd steeds groter en toen gebeurde er een aantal dingen waardoor alles in een versnelling kwam.

Ik kreeg een baan in de regio Altena waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Ik reed door de polder en mijn verlangen werd met de dag groter. Ondertussen gebeurde er met mijn zoontje ook heel veel, hij liep vast op school. Het was elke ochtend een strijd om hem naar school te krijgen, hij was verdrietig, boos, eenzaam. Als ik hem naar school had gebracht, reed ik met tranen naar mijn werk. Er moest iets veranderen...

Voor mijn werk als coördinator van De LimonadeBrigade Altena kwam ik in contact met een school in Almkerk waar ze een aparte unit hebben voor hoogbegaafde kinderen. Ik zat daar in gesprek met de directrice en ik voelde intuïtief: dit is het. Dit is de verandering die we nodig hebben. Het balletje ging rollen, mijn zoon mocht een paar dagen meelopen en we zagen een ander kind. Na veel gesprekken met school, de hb-specialist en met mijn man, hakten we de knoop door. We schreven hem in op deze school.

We zouden op zoek gaan naar een huis in de buurt van de school, maar ja, dat kon wel maanden gaan duren. Dat gebeurde niet, na een aantal bezichtigingen kwam het juiste huis op ons pad en kwamen er ook (toeval bestaat niet) kopers voor óns huis op ons pad. We gingen echt verhuizen! In de zomervakantie stopte ik met mijn praktijk aan huis en begon met inpakken. De praktijkruimte werd de opslagruimte voor alle dozen.

Na de zomer startte mijn zoon al op de nieuwe school en dat betekende dat ik twee maanden lang zou gaan rijden van Papendrecht naar Almkerk. Intens, dat is echt het enige woord voor deze periode. Eerder opstaan, filerijden en dan van school door naar mijn werk of naar mijn ouders in Werkendam. Ook voor mijn zoontje was het heel heftig, het heen en weer rijden gaf hem veel stress. Daarnaast alles rondom de nieuwe school en de verhuizing, maakte dat hij heel gespannen was. Tot het weekend van de verhuizing.

Op 1-11 verhuisden we officieel naar Sleeuwijk en de maandag erna ging hij zonder problemen naar school. Geen traan meer gelaten, geen buikpijn meer. Hij heeft aansluiting gevonden, hij wordt gezien, hij wordt begrepen. Wat ben ik dankbaar dat we deze keuze durfde te maken. Deze levens-veranderende keuze die begon met een gevoel, een verlangen dat groeide. Hoe alles samen is gekomen de afgelopen periode, verwondert mij soms nog steeds.

De praktijk zal een andere vorm gaan krijgen, hoe of wat, dat weet ik nog niet. Het zal zich gaan ontvouwen in het nieuwe jaar. Ik heb er zin in!

26/10/2025

Als we verhuisd zijn, dan...
Ik wil het liefst meteen weer aan de slag, masseren, schrijven, delen, inspireren.
Diep van binnen weet ik dat dit niet de bedoeling is.
Ik mag eerst landen, tijd nemen, mezelf tijd gunnen, voor mezelf zorgen. Naar binnen keren, mijn Licht naar mezelf schijnen. Voelen, niet meteen in de actie. Zijn.

De afgelopen periode, misschien wel jaren, sluimerde er iets in mij. Ik voelde mij niet meer thuis, niet in ons huis, de woonplaats, misschien wel niet in mijzelf.
Er moesten dingen veranderen, dat voelde ik heel sterk.
En vanaf mijn 44e veranderde er heel, het begon met een nieuwe baan waardoor ik weer een stukje eigenwaarde terugvond. Daarna bracht ik mijn boek uit, vonden we een nieuwe school voor River, kwam er een huis op ons pad en werd ons huis verkocht. Hallo, levensveranderende omstandigheden.

Vanaf de zomer zit ik in de 'automatische pilootstand'.
Doen wat moet gebeuren, heel veel regelen voor de verhuizing, dingen afsluiten, met mijn hoofd al daar, maar mijn lijf nog hier. Mijn lichaam heeft me soms stilgezet, gevraagd om te rusten, te vertrouwen op het zelfgenezend vermogen. Niet meer mee te gaan in de medische molen van hormonen die worden voorgeschreven bij endometriose. Nee, het mag weer op mijn manier. En daar hoort deze verhuizing ook bij.

Ik voel me daar beter, minder zwaar, open, meer mezelf...
Wat een andere omgeving met je kan doen. Al het oude mag ik gaan afsluiten, al het nieuwe verwelkomen.
En ik mag de tijd nemen om daar mijn plek te vinden, mijn gezin de tijd geven. Op het juiste moment zal het juiste naar mij toekomen, die volgende stap. Daar vertrouw ik op. Ik zal moeten wennen aan het niet van alles tegelijk willen doen. De winter, de natuur zal het mij laten zien.
'Laat je bladeren maar vallen, wees stil, er komt ruimte.
Herinner je je eigen kracht, wees je eigen Licht.'

Liesbeth 🤎

01/10/2025

Wat is dit een prachtig gesprek over de dood.
Het is zo ontzettend belangrijk om hierover te praten met kinderen, hun vragen eerlijk en open te beantwoorden en hun nieuwsgierigheid niet te onderdrukken. Stimuleer juist dit soort vragen over doodgaan, over begraven of cremeren, maar ook over gemis en leven na de dood...
Praat, luister vooral, filosofeer en wees niet bang voor vragen over de dood.

25/09/2025

Van discman tot LimonadeBrigade Liesbeth is terug in Altena LimonadeBrigade Altena

Interessant voor ouders

23/09/2025

Wauw, wat een mooie review 💚

21/09/2025

Mijn mannetje is weer terug. Nee, hij is niet weg geweest. Hij was lange tijd niet zichzelf meer...
Het begon al voor de zomervakantie. Nadat hij mocht wennen op de nieuwe school was hij enthousiast.
En toen moest hij de laatste zes weken nog volmaken op zijn oude school. Ik heb onderschat wat die periode heeft gedaan met hem naast de spanningen rondom het bezichtigen van nieuwe huizen. Hij werd niet meer uitgedaagd op school, het was de tijd 'uitzitten'.
Andere kinderen waren niet altijd zo aardig voor hem en hij raakte steeds vermoeider. Althans, dat dacht ik.
Achteraf denk ik dat hij onderprikkeld was, verveeld.
De vakantie startte en hij zat als een dood vogeltje op de bank, wilde alleen nog maar gamen. Niets kon hem meer motiveren, hij wilde de deur niet uit, hij was somber. Ik dacht dat dat na twee weken rust wel beter zou gaan, maar dat gebeurde niet. Hij had ook veel buikpijn, wilde niet eten. Ik begon me zorgen te maken en probeerde van alles. Ik zag de oorzaak nog niet, nu zie ik het helderder. Na de vakantie reden we vol goede moed naar de nieuwe school, maar de overgang naar een nieuwe school, nieuwe omgeving, een andere manier van lesgeven, voelde voor hem onveilig. Het gevolg was dat hij na dag twee al niet meer wilde en intens verdrietig was met als piek een paniekaanval in de avond. Toen wist ik, we moeten in gesprek met school. Zij hebben het enorm goed opgepakt en doen er alles aan om voor hem een veilige plek te creëren. En dat lukt, met een hoop geduld. Het waren zware weken, maar afgelopen week zag ik ineens mijn mannetje weer. Hij wordt weer uitgedaagd, hij wordt gezien, hij heeft kinderen in de klas die hem begrijpen. Hij heeft weer zin om buiten te spelen, de stoep voor ons huis wordt weer vol gekrijt,
hij speelt weer met zijn auto's. Hij heeft weer kleur in zijn gezicht, hij eet beter en maakt weer grapjes.
Kortom, hij is er weer. Heb ik getwijfeld aan onze beslissing om van school te wisselen? Nee, want ik zie dat hij daar zijn plekje gaat vinden. En mijn intuïtie weet: het komt goed.

06/09/2025

Je eerste schoolweek op de nieuwe school.

Dag 1: het was chaos op de weg die eerste maandag na de zomervakantie. En ook chaos in mijn hoofd.
Ik probeerde kalm te blijven voor jou, zodat jij niet mijn spanning zou voelen. Je had zelf al genoeg... Natuurlijk voelde je die wel. Na een uur rijden, stapten we net op tijd de klas in. Jij hield mijn hand stevig vast, ik vind het eng, mam. Het was druk, want andere ouders mochten ook mee naar binnen deze eerste dag. Met een kus en I love you liep ik weer naar de auto. Adem in, adem uit. Ik reed de chaos weer in en bedacht me dat sommige ouders hun kind maanden of jarenlang naar een school buiten hun eigen regio brengen. Voor mij is het maar twee maanden...
Die avond in bed vertel je mij dat het een beetje stom en een beetje leuk was. Maar vooral saai.

Dag 2: met tegenzin stap je in de auto. Gelukkig geen chaos vandaag, maar alleen de gebruikelijke files.
Ik leg nog een keer uit dat je in de eerste week vooral gaat kennismaken met elkaar en nog niet veel zal doen. Met iets meer moeite stap je naar binnen, maar je bent binnen. Ik ga lekker aan het werk, een goede afleiding. Als ik je ophaal, ben je moe. Thuis heb je hele verhalen. Een goed teken.

Dag 3: papa brengt je naar school en in de middag komen we jou samen ophalen. Je moet namelijk ook nog eens naar de tandarts. Ik heb een tandarts gevonden die ervaring heeft met angstige kinderen en ze doet het zo goed. Ze gaat jou eerst wat vragen stellen en samen met jou met de Lego bouwen.
Je vertrouwt haar en het gaat voor de eerste keer heel goed bij de tandarts! Poeh, weer wat spanning minder.
In de avond vertel je mij dat je niet naar school wilt.
Ik voel de spanning in mezelf toenemen, maar ik geef jou de ruimte om je te uiten. Je bent moe, maar je komt moeilijk in slaap. Ik kriebel over je rug en zeg dat het goedkomt.

Dag 4: je wilt niet uit de auto. Het zweet breekt mij uit, want dit hebben we eerder meegemaakt. En dan niet 1 keer, maar maandenlang. Ik blijf rustig, zeg dat ik je begrijp, maar ook dat we nu naar binnen gaan. Je wilt weglopen, ik pak je stevig vast en breng je naar de meester. Je huilt en we moeten veel moeite doen om je in de klas te krijgen. Met tranen in mijn ogen rijd ik naar huis, opa en oma halen je op vandaag.
In de middag brengen ze jou thuis en je zit vol verhalen. Je hebt Spaanse les gehad, je mocht zelf een game maken! De uitdaging die je zo nodig hebt, krijg je daar. Ik ben opgelucht en we hebben nog een gezellige avond.

Dag 5: wederom wil je niet naar school. Ik moet praten als Brugman om je uit de auto te krijgen. De meester neemt je aan de hand mee naar de klas, je huilt.
Ik kan het beter loslaten vandaag en ga meteen een overleg in. Ik vertrouw erop dat je ondanks deze start een leuke dag zal hebben. Ik weet dat deze school de juiste beslissing is voor jou. En toch is die angst altijd in mij aanwezig. Die alertheid; hoe komt hij vandaag uit school, is hij overprikkeld, heeft hij wel genoeg gedronken, durft hij naar de meester te gaan als het niet goed gaat, zal hij hier vriendjes maken?

Nog steeds chaos in mijn hoofd, maar al iets minder dan op dag 1... Het heeft tijd nodig. Jij hebt tijd nodig.
Tijd om te wennen, tijd om te leren vertrouwen in jezelf, te leren doorzetten, tijd om iedereen te leren kennen. En vooral jezelf te leren kennen. Waar liggen je talenten? Wat kun je doen als je iets moeilijk vindt?
Ik wil jou laten zien dat we niet opgeven. Dat dingen soms tijd kosten, maar dat je daar nu juist veel van leert. Dat je groeit door moeilijke dingen toch te doen. Dat je groeit door nieuwe dingen durft te doen.
Dat je niet meteen de eerste dag je lat enorm hoog hoeft te leggen, maar dat je mag beginnen zonder lat.
Dat komt later wel, ga nu eerst maar ontdekken, ontmoeten, ontwikkelen. Dat is voor nu al uitdaging genoeg. En dit zeg ik ook tegen mezelf. 😉

30/08/2025

Wat was het een geslaagde dag gisteren!
De LimonadeBrigade Altena was aanwezig op het Urban Street Festival van Jongerenwerk Altena.
Ik had er eerst een beetje een hard hoofd in, want de weersverwachting zag er niet best uit. 🌧️🌬️
Door de harde wind besloten we om de grote partytent niet in elkaar te zetten en het met de kleine variant te doen. We hadden een schilderworkshop als activiteit voor ouder en kind of broertjes en zusjes. Ze mochten elkaar schilderen en dat leverde hele mooie kunstwerken op. Geconcentreerd zaten kinderen in alle leeftijden achter hun schildersezel en zij hadden totaal geen last van de druppels die af en toe uit de lucht vielen. Of de windvlaag die hun bordjes met verf deed wegwaaien. Zij gingen gewoon door en dat vind ik nou zo leuk aan kinderen, zij maken zich niet druk om het weer 😉 Zij doen gewoon wat ze leuk vinden.
En ik keek toe terwijl ik in gesprek was met ouders uit Altena over hun uitdagingen in de opvoeding.
Er was van alles te doen op het terrein en onze gezellige Limo caravan was ook van de partij.
Kortom: druk gemaakt om niets... Go with te flow Lies en het hoeft niet perfect 😆
Kinderen maken hun eigen feestje.

23/08/2025

Je bent graag op jezelf, je houdt niet van drukte.
Verjaardagsfeestjes zijn niet echt aan jou besteed. Jij gaat liever naar een museum dan naar Monkey Town. Jij speelt liever Minecraft, dan dat je buiten gaat voetballen. En dat is ok.

En toch knaagt het soms, vind ik het als moeder moeilijk om te zien dat jij niet ook lekker mee gaat springen op de trampoline. Dat jij niet bij de andere kinderen gaat kijken die de grootste lol hebben in de speeltuin. Dat jij liever van een afstandje observeert. Ik zie je denken, ik zie je twijfelen. Soms lijk je wel mee te willen doen, maar blokkeer je. En dat is ok. Je moet niet, je mag.

En toch vind ik het moeilijk, doet het me pijn. Er zijn kinderen die in de avond meteen in slaap vallen, jouw hoofd draait dan nog overuren.
Vol met vragen, diepe vragen, moeilijke vragen.
'Mijn grootste wens is dat ik gewoon gelijk kan slapen, mam', zei je laatst. Mijn grootste wens is dat jij je wat vrijer gaat voelen. Dat je meer gaat genieten en niet altijd zo hoeft te piekeren. Dat je zonder zorgen door het leven mag gaan, echt kind kan zijn. Maar het is nu niet zo. En dat is ok, denk ik...

Jij bent anders. Ik ben anders. Wij zijn anders.
Het is aan mij om dit te accepteren, maar ook om jou te begeleiden in het doorbreken van patronen.
Soms is het goed om toch de dingen te doen die je spannend vindt. Soms is het goed om wel de ander op te zoeken, wie weet is daar ook een kind bij die jou wel begrijpt. Die het ook lastig vindt, maar het toch doet. Wie weet.

Over een week ga je naar je nieuwe school.
Ik weet en vertrouw erop dat je daar de aansluiting gaat vinden die jij verdient.
Dat je daar de uitdaging gaat krijgen die je nodig hebt. Dat je daar de rustmomenten mag nemen, als het even teveel wordt. Dat je daar gezien en gehoord wordt. Dat gun ik jou. Dat en nog veel meer. Omdat ik van je houd en je meer op mij lijkt dan ik durf toe te geven. En dat is ok.