Praktijkik

Praktijkik Ik ga jou helpen lichaam en brein weer samen te laten werken! Breng je lijf weer in balans en laat deze weer doen waar hij voor gemaakt is.

Bouw weer een normale gezonde relatie met eten, zonder er krampachtig mee bezig te zijn. Ik ga jou helpen te stoppen met lijnen en te starten met eten!

Er lopen altijd meer mensen rond die wél aardig zijn dan mensen die je iets aandoen.Dat mogen we nooit vergeten.Weet je ...
30/11/2025

Er lopen altijd meer mensen rond die wél aardig zijn dan mensen die je iets aandoen.
Dat mogen we nooit vergeten.

Weet je wat me het méést raakte?
Niet alleen die fles vloeistof in mijn gezicht.
Maar júllie.

Jullie reacties.
Jullie woorden.
Jullie menselijkheid.

Het kwam net zo onverwacht binnen als die vloeistof zelf. Juist omdat je op zo’n moment even al je vertrouwen kwijt bent. Drie weken na het voorval laat ik hier voorzichtig mijn koppie weer zien.
De binnenkant van mijn holtes en mijn huid zijn gelukkig weer hersteld.
Mijn oog werkt nog steeds niet helemaal mee. Het blijft wazig. Werken lukt nog niet zoals ik zou willen. Maar… ik ga vooruit. Ik kom weer een beetje bij mezelf. En voor nu is dat genoeg.

Omdat ik zó veel lieve berichtjes kreeg met vragen, toch even een kleine update:
De politie heeft helaas niemand kunnen vinden.
Het lichamelijke letsel herstelt langzaam.
Het financiële slik ik in.
En het emotionele draag ik nog een stukje met me mee.

Het hoort bij dit verhaal,
maar het ís niet het verhaal.

Want deze post wil ik een andere wending geven.
Ik wil jullie bedanken. Echt bedanken.
Voor de kaartjes, appjes, berichten, kleine woorden en grote gebaren. Het waren er zó veel dat ik onmogelijk iedereen persoonlijk kon antwoorden. Maar ik heb álles gelezen. Met een zonnebril op. Soms met een brok in mijn keel.

Elke reactie was een herinnering:
Er lopen meer liefdevolle mensen rond dan rotzakkies.

Er kwamen ook veel verhalen van jullie terug. Pijnlijk. Kwetsbaar. Herkenbaar. En elk verhaal bevestigde hetzelfde:
We hebben elkaar nodig.
We moeten elkaar blijven zien.

Mijn favoriete anekdote? Het concert van Paul de Leeuw. Ik wilde zó graag dat John mij meenam. Met zonnebril en al liep ik Ahoy binnen. De beveiliger vroeg waarom ik die op had. Na mijn verhaal zei hij met een knipoog:
“Je had ook op een andere manier wazig kunnen zijn.”
En daar zat ik. Met één oog, hoofdpijn en een waas… maar ik genoot.

Met deze post start ik rustig weer een nieuw hoofdstuk. Een avontuur dat ik hopelijk zelf mag regisseren. Herstellen doe ik nog wel even. Maar vooruitkijken (oké, met 1,5 oog 😉) dat doe ik vanaf vandaag weer.

Ik ga hieronder verder...

Het was stil op mijn insta...Na een week herstel (ik ga de goede kant op met nog een zeer en wazig oog met gelukkig geen...
16/11/2025

Het was stil op mijn insta...Na een week herstel (ik ga de goede kant op met nog een zeer en wazig oog met gelukkig geen blijvende schade) deel ik toch ook maar hier mijn verhaal. Om te hopen dat we net wat liever tegen elkaar gaan doen.

Mijn brief aan hem:

Van jongensstreek tot schade.

Beste jongen, weet jij eigenlijk wat je hebt gedaan? Heb je vannacht wakker gelegen en gedacht: “Ik heb iets gevaarlijks gedaan, iemand pijn gedaan”? Of trapte je gewoon door met je maten, tevreden met je grap, klaar om het volgende slachtoffer te maken?

Ik wandelde samen met John een rondje. Op een doodnormale zondagavond. Ik kende jullie niet. Jullie kwamen voorbij fietsen. Twee van je vrienden op de fiets, jij achterop. En jij vond het blijkbaar heel normaal om een fles met een of andere vloeistof in mijn gezicht te gooien.

Ik kon niets meer zien. Mijn ogen brandden, ik had verschrikkelijke pijn. Mijn huid voelde meteen als een schuurpapier en mijn het droop uit mijn haren. John moest me naar huis leiden, direct onder de do**he, en ze hebben de huisartsenpost gebeld. Verbaasd vertelden ze ons direct te komen. Gelukkig is mijn netvlies niet beschadigd, maar mijn ogen zijn geïrriteerd en de schrik zit diep.

Je hebt me niet alleen een paar dagen, waarschijnlijk wel een week aan inkomsten gekost , ik ben zelfstandig ondernemer, en dit heeft mij financiële schade gebracht , je hebt niet alleen lichamelijke schade veroorzaakt, maar vooral emotionele schade. Je hebt mijn gevoel van veiligheid op straat aangetast. En dat laatste, het gevoel van vrijheid, mag nooit iemand je ontnemen. Ook jij niet!

De politie pakt het op. Maar jij weet hoogstwaarschijnlijk dat je niet gepakt wordt. Daarvoor ging het te snel.

Ik hoop dat je dit leest. Dat je beseft wat je hebt gedaan. En dat je misschien de moed vindt om contact met me op te nemen, zodat we in gesprek kunnen gaan. Zodat je begrijpt wat jouw “grap” heeft aangericht: pijn, angst, schade en een diep gevoel van onveiligheid.

En lach maar hoe ik er bij zit op de foto met mijn ogen, huid en haar waar niks uit te krijgen is...maar het is wel werkelijkheid.

//2 DINGEN KUNNEN WEL SAMENVoedingssoftware en eetproblematieken? Wat een meningen kwamen er keihard aan....van mezelf j...
04/11/2025

//2 DINGEN KUNNEN WEL SAMEN

Voedingssoftware en eetproblematieken? Wat een meningen kwamen er keihard aan.
...van mezelf ja....van niemand anders.

Een tijd geleden vond ik het eerlijk gezegd een beetje gek.
Hoe kon ik nou mensen met eetproblematiek helpen
en tegelijk werken aan iets als de nieuwe software?

Twee werelden, dacht ik.
Tot ik besefte dat ze eigenlijk prachtig in elkaar overlopen.

Want in beide draait het om hetzelfde:
gezondheid van binnenuit.
Daar zit mijn passie.
Mijn overkoepelende missie in alles wat ik doe.

Gezond worden van binnen,
zodat je van buiten het leven weer vol aan kunt.

En ja, op dit moment ziet mijn week er nogal verschillend uit.
De ene dag zit ik in de data, werkend aan onze nieuwe software die binnenkort lanceert.
De andere dag zit ik aan tafel met lieve mensen die worstelen met eten, met zelfbeeld, met balans.

En juist dat houdt mij in evenwicht.
Want als ik zie hoe mensen aan de andere kant van de tafel worstelen,
weet ik weer precies waar ik het voor doe.

Gezondheid is geen getal, geen dieet, geen plan.
Het is leren luisteren naar je lichaam,
begrijpen wat voeding écht met je doet,
en jezelf stap voor stap weer voeden, letterlijk én figuurlijk.

In onze nieuwe software gaan we daarom veel verder dan alleen recepten.
We houden rekening met allergieën,
met het type lichaam: met de mens erachter.

Net als in mijn coaching kijken we niet alleen naar wat je eet, maar naar wie jíj bent.

Ik kan zeggen: ik ben trots.
Op wat we bouwen,
op wie ik mag begeleiden,
en op iedereen die de stap durft te zetten naar herstel.

Op naar januari,
op naar onze nieuwe software,
en op naar nog meer gezondheid van binnenuit.

Volg je ons mee? .nl it is! Spannend…nog maar 2 maanden… Dus op naar de nieuwe website, software en heel veel andere leuke dingen!

We zijn getrouwd...nou ja, we zijn voor de 2e keer getrouwd:).Het begon ooit als een grap. Onze kinderen zeiden dat ze n...
30/09/2025

We zijn getrouwd...nou ja, we zijn voor de 2e keer getrouwd:).

Het begon ooit als een grap. Onze kinderen zeiden dat ze nog nooit een bruiloft hadden meegemaakt. Waarop ik zei: “Als papa en ik 25 jaar getrouwd zijn, dan gaan we gewoon nóg een keer trouwen.”

En zo gezegd, zo gedaan.
Na een geweldige reis naar Sizget met ons hele gezin, sloten we afgelopen zaterdag ons 25-jarig bondje af met een prachtige ceremonie, waar we opnieuw ja tegen elkaar zeiden, een intieme groep daggasten en een geweldig feest.

Wat waren we trots, trots op onszelf, op alles wat we samen hebben meegemaakt en opgebouwd❤️. Maar vooral dankbaar dat we de ceremonie bij mama in het tehuis hebben mogen laten plaatsvinden. En wat een liefde voelden wij naar onze kinderen, familie, collega's en vrienden. Wat voelden wij ons te midden van het knalfeest geliefd.

Het leven geeft je soms onverwachte lessen. Een dag voor de bruiloft kwam ik erachter dat, net als in een relatie, ook dit moment soms letterlijk een kwestie is van overgave. Een jaar gepland, 150 gasten en dan…

Na een misser op de trap bij het spraytanen (nadat John op Sizget een bobsleebaan pakte die nét iets te uitdagend was voor zijn ribben😅) ging ik onderuit.

Gevolg: banden rechtervoet in diggelen, een gebroken pink, hoofd vol tegen de muur, knie op de grond en tranen van de pijn.

Ik dacht écht: “Daar gaat het feest…”. Het was immers donderdagavond. 1,5 dag voor het feest!

Maar weet je? Ik kreeg één woord in de nacht in mijn koppie: Alles draait om overgave.

Met een brace in mijn laars, een gespalkte pink en een paar paracetamolletjes (ok, en een borrel) stond ik daar. En ik heb intens genoten.

Het mooiste moment? Mijn dochter die zei: “Mama, dit was een van de mooiste dagen van mijn leven.”

Dan weet je: pijn vervaagt, maar liefde en herinneringen blijven.

Ps: O ja, John had pas na een half uur door dat het mijn oude trouwjurk was😊…wilde bijna nee zeggen.

Dank je wel Korian Nederland en voor deze geweldige dag. Ennn vooral onze lieve vriendin die de beste babs, ceremoniemeester en vriendin is🥰.

Ennnnn die na 25 jaar onze foto's weer maakte😍.

//46 JAAR VANDAAGIk vind vandaag gewoon een stomme dag. 18 Augustus 2025. Ik zit wat te mokken en ben maar wat gaan werk...
18/08/2025

//46 JAAR VANDAAG

Ik vind vandaag gewoon een stomme dag. 18 Augustus 2025. Ik zit wat te mokken en ben maar wat gaan werken. Maar tja, ik ben wel jarig.

Ondanks ik mijn werk heerlijk vind, is voor mij elk jaar de start weer zo gedoe. Dit jaar is het wat extra.
Het is namelijk de dag na mijn vakantie met geweldige herinneringen aan onze reis voor ons 25 jarig huwelijk met heel het gezin. Het is zo voorbij gevlogen.
De dag dat Pien naar de middelbare gaat en dus ook de basisschooltijd die bij ons 21 jaar heeft geduurd echt voorbij is.
De dag dat alle kinderen weer aan de gang moeten, John moet werken en ik eigenlijk ook.

En ja, dus ook nog eens mijn verjaardag.

Heel eerlijk? Ik ben nooit zo’n verjaardagstype geweest.
Of ik was op vakantie. Of, zoals toen ik vier was, ik dook gewoon onder tafel en vond én vind dat wel prima.
Dus meestal gaat die dag een beetje stilletjes voorbij.

Dit jaar word ik 46.
Aan de andere kant van de medaille.
Maar wel een gouden medaille.

Mijn vader zei (als ik weer eens bij hem kwam met een oververhit hoofd en mijn druk maakte om alles en niks) altijd: “Na je veertigste begin je pas te begrijpen waar het leven echt om draait.”

Als puber, en eerlijk gezegd tot mijn 40e🤣, vond ik dat natuurlijk stom en overdreven.
Maar nu begrijp ik steeds beter wat hij bedoelde.

Ik heb er lang over gedaan om te ontdekken wat rijkdom echt is.
Ik dacht altijd dat ik ernaar moest zoeken. Dat het enkel om geld draaide.
Maar inmiddels weet ik: het is er al.

Rijkdom zit:
💥 In gezondheid, een lijf dat meedraagt en energie om te doen wat je wilt.
💥 In tijd, momenten voor jezelf, tijd met je gezin of vrienden, tijd om te vertragen.
💥 In ervaringen, reizen, nieuwe mensen ontmoeten en herinneringen maken.
💥 In ontwikkeling, alles wat je leert, groeit en ontdekt onderweg.
💥 In de kleine dingen, een cappuccino onder een boom, een wandeling in de natuur, een knuffel van je kind.
💥 In verbinding, met je partner, kinderen, vrienden, collega’s en cliënten.
💥 In zingeving, het gevoel dat wat je doet ertoe doet, dat je verschil maakt.

Lees snel verder in comments

//HET GING OVER DE ANDERE 230 uurJohn vloog uit de bobslee.Eruit geslingerd met 40 km/u, zijn ribben op de rand, in de b...
31/07/2025

//HET GING OVER DE ANDERE 230 uur

John vloog uit de bobslee.Eruit geslingerd met 40 km/u, zijn ribben op de rand, in de bocht. Neerkomend op de baan.

En ik stond bovenaan, in een stilstaand karretje.
Motor kapot, 12 mensen ongeduldig achter me, en geen beweging in te krijgen.
Daar stond ik dus… terwijl John al halverwege de baan lag.

Zijn pijn vergeet ik niet snel meer.

En ik dacht: oké, dit wordt zo’n vakantie.
Zo eentje die je nóóit meer vergeet.
Er waren namelijk al wat ‘voertuigen’ aan voorafgegaan.

Het begon namelijk al vóór vertrek (in letterlijk 2 dagen):
– Babette reed tegen een p**l
– Nena had een ongeluk
– Suus trapte de remmen van haar e-bike door en ontweek nog net een auto
– en diezelfde avond stond Nena ook nog met autopech langs de snelweg

Familie Mertens & voertuigen: niet de beste match dit jaar.

In Praag genoten John, Pien en ik van cultuur en alle indrukken.
In de bergen sloten Kevin&Babette aan en zat onze hartslag constant op 80% tijdens geweldige wandelingen.
We klommen en klauterden ons suf.

En op ‘de rustdag’… was daar dus die bobslee.
En John.
En de klap.

En nu?
Gelukkig gaat het inmiddels redelijk goed met hem.
Hij kreeg een onverwachte rust in het huisje met verbluffend uitzicht, dat dan weer wel.

Wij reizen vandaag door naar Slowakije.
Met harnassen, dubbele wegenwacht- en reisverzekering, klaar voor deel twee van ons avontuur.

Een flinke bult aan verhalen (letterlijk en figuurlijk), wat pleisters (mentaal en fysiek), maar vooral veel gelach over de ‘goede’ afloop en onze voertuigenvakantie.

Waarna op 4 augustus de rest van de bubs richting Hongarije komt gevlogen.
En we met z’n allen 10 dagen lang ons 25-jarig huwelijk vieren op het Sziget Festival.
Trouwens: dat vliegtuig kan maar beter stevig zijn.
Want na deze eerste vakantieweek zijn wij al niet meer te breken 😉.

》》》Lees onze levensles in de comment❣️

//DE VIERDAAGSEBlaren zijn voor even. Trots is voor altijd.mertensx liep dit jaar de Vierdaagse van Nijmegen..... Alleen...
24/07/2025

//DE VIERDAAGSE

Blaren zijn voor even. Trots is voor altijd.mertensx liep dit jaar de Vierdaagse van Nijmegen..... Alleen....

Al jaren vroeg ze: “Mam, loop je weer mee?”
Ik had hem al eens gelopen.
Maar dit jaar moest je je in januari inschrijven als oudloper…
Pas in februari gaf Babette aan zich te hebben ingeschreven.
Tja, te laat voor mij 😊.

Dus zij ging ervoor..... Alleen.....

Ze trainde keihard. Koos voor 40 km per dag.
Een vriend van haar liep 50 km, maar zij besloot: ik doe dit zelf.... Alleen.....
Niet omdat ze per se alleen wílde zijn, maar omdat het zo liep. En onbewust wist ze dat het goed was.

En ze ging......Alleen.....

En dan begint het avontuur.
Niet alleen de blaren, de hitte of de vermoeidheid.
Maar vooral het mentale stuk.
Dagen achter elkaar alleen zijn. De kracht in jezelf vinden.
Motivatie halen uit niks en niemand anders dan je eigen wil.
De eerste dag vond ze het fijn. Alleen zijn.
Rust. Ruimte. Focus.

Maar na drie dagen sloeg het om.
Alleen zijn werd zwaar.
Donderdag kreeg ik haar huilend aan de lijn. Logisch, je krijgt zo’n breekpunt.
Waar het alleen zijn eerst ruimte gaf om tot zichzelf te komen, werd het nu een kwelling.
Geen support. Geen afleiding van pijn, blaren, vermoeidheid, hitte.

Ik zei: “Je kunt dit. Jij moet dit alleen doen. Nu nog. En morgen loop ik met je mee…langs de weg van de supporters desnoods, hoe dan ook”.

Want ik wist: als ze vandaag hier doorheen ging, dan was het oké.
De overwinning was er al. Of ze op de derde dag zou stoppen of niet.
En de kracht om hulp te vragen? Die was misschien wel nóg groter.

Maar ze ging weer de volgende dag. Ze kwam na 20 kilometer bij ons aan en ik zag het. Het was genoeg. Ik het laatste stuk met haar mee.

Dit raakte me ook als moeder, als coach, als mens.
Want dit is wat we in het leven zo vaak doen:
Te lang denken dat we het alleen moeten doen.
Of juist te snel opgeven omdat het zwaar wordt.
Als we ons oncomfortabel gaan voelen, snel weer in de comfortzone schieten.

Maar de ware kracht zit in het voelen:
🍀 Wanneer mag ik doorgaan?
🍀 Wanneer is stoppen oké?
🍀 Wanneer is alleen zijn kracht?
🍀 Wanneer mag ik hulp vragen?

Verder in comments>>>>>>>

//SLA EN WIJNNatuuuuuuurlijk eet ik nooit iets anders dan sla. Ik drink alleen maar water.Ik zeg altijd nee tegen sushi...
08/07/2025

//SLA EN WIJN

Natuuuuuuurlijk eet ik nooit iets anders dan sla.

Ik drink alleen maar water.
Ik zeg altijd nee tegen sushi op een verjaardag.
Een frietje? Echt niet.
En wijn? Bah.
Ik ben een soort wandelende broccoli met een spa rood in m’n hand. Toch?

Boelsh*t natuurlijk.

Soms denken mensen dat gezond leven betekent dat je alles wat je lekker vindt moet laten staan. Dat je nooit meer mag ‘zondigen’.
Dat als je bewust gaat leven, je meteen ook je sociale leven inlevert.

En dan vragen ze mij:
“Anka, moet ik dan voor de rest van mijn leven alles omgooien?”
“Mag ik dan nooit meer gluten?”
“Of melk?”

En dan zeg ik – met een dikke knipoog:
“Nee joh… NATUURLIJK mag je dat nóóit meer!” 😜

Gezond leven gaat niet over streng zijn.
Het gaat over balans.
Bewuste keuzes maken.
Weten wat je lijf nodig heeft én wat je jezelf gunt.

Dus ja… ik eet heus weleens friet. Zo grote puntzak met mayo is op een festival zoooo lekker🤣.
En ik zeg ook weleens “ja hoor” tegen een goed glas wijn. Bier bind ik blehhh maar voor de foto...ach.

Maar wél met een lijf dat in balans is.
En een brein dat weet: ik kies dit. Voor nu. En morgen zit ik in de andere kant.

En dat voelt vrij.

💃 Net als op Breda Live.
Met m’n gezin (oké, Pien was iets te jong 😅)
en hele lieve vrienden.
Waar ik de week ervoor gewoon even los kon laten. Even op een andere manier van mijn kids genieten.

//ROLLENOndernemer, therapeut, boekhoudster, partner, reisbegeleider, dochter, eventmanager, sporter, hondenuitlaatster,...
29/06/2025

//ROLLEN

Ondernemer, therapeut, boekhoudster, partner, reisbegeleider, dochter, eventmanager, sporter, hondenuitlaatster, mama, partypooper, beursgenoot, wandelaar, verhuizer, cocktaildrinker.....ik was het allemaal dit weekend. En wat heb ik genoten....

O ja, huishoudster heb ik maar achterwege gelaten:)

Op naar een aparte week.. daarover later meer. Welke rollen had jij?

//LUISTER MAAR GEWOONToon écht begrip, ook als je het niet snapt.“Ik begrijp het gewoon echt niet. Hoe kan ze nou niet e...
20/06/2025

//LUISTER MAAR GEWOON

Toon écht begrip, ook als je het niet snapt.

“Ik begrijp het gewoon echt niet. Hoe kan ze nou niet eten?”
Dat zei een vader tegen mij vorige week, in een gesprek over zijn dochter.

En eerlijk? Dat snap ik ook. Als ouder wil je helpen. Begrijpen. Oplossen.
Maar mijn antwoord aan hem was: "Je hoeft het niet te begrijpen.
Maar je mag er wel begrip voor hebben".

Iets begrijpen is iets heel anders dan begrip hebben. Zónder oordeel.

En dat is precies waar het om draait.

Want eerlijk: we snappen elkaar zó vaak niet.
Hoe iemand zich gedraagt. Wat iemand voelt. Waarom iets niet lukt.
Maar je kunt tóch naast iemand staan, ook als je het niet snapt.

Begrip tonen betekent: ruimte maken. Voor het verhaal van de ander. Zonder oordeel.
En dát opent de deur.
Dan voelt iemand zich gezien. Gehoord. En dan durft diegene te praten. Echt te praten.

Dus mijn tip voor vandaag:
Als je denkt “ik begrijp het niet” – laat dat los.
Zeg liever: “Ik weet niet hoe dit voor je is, maar ik ben er wel.”
Dat is pas krachtig.

Liefs,
Anka

//JE ZULT HET MAAR HEBBENVandaag ga ik afscheid nemen. Niet van mama. Maar van de mama van een vriendin. Beginnende deme...
24/05/2025

//JE ZULT HET MAAR HEBBEN

Vandaag ga ik afscheid nemen. Niet van mama.
Maar van de mama van een vriendin. Beginnende dementie, 88 jaar en zelf gekozen het leven te verlaten. Bewonderingswaardig💕.

Mama was jong toen ze dementie kreeg. Heel vroeg. En steeds meer zie ik dat de rollen omgedraaid zijn. Ik word ouder. Mama wordt ouder, maar ook steeds jonger.

Haar pop, het middagdutje, de hapjes die we geven.
Mensonterend zei pas geledenn iemand. Ja, misschien wel. Maar dit is haar leven nu....

Ook heb ik stil gestaan dat mama geen keuze had. De dementie was er ineens. Dus het leven koos er voor dat ze hier bleef.

'Deal with it' is het dus eigenlijk. En dat doet ze goed. Heel goed. Ze heeft het leven genomen hoe het kwam.

Nu is het aan ons om het leven bij dementie niet te vergeten. Ze zijn er nog. Ze leven nog. Alleen anders

Vergeet ze niet❤️


Adres

Praktijk In Rijen&Breda
Rijen
5121CB

Telefoon

+31639587944

Website

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Praktijkik nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar Praktijkik:

Snelkoppelingen

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram

Type

Ik stel mij maar eens even voor!

Van een volle peuter naar een een volle puber naar een broodmagere tiener, naar een jonge moeder, naar een stressende ondernemer en….ga zo maar door. Zo kan ik in het kort wel mijn verleden omschrijven. Ik kan het niet onder tafel of banken steken.

Eten speelt al heel mijn leven een grote rol. Vroeger at ik de droppot stiekem leeg en als 14 jarig meisje was 1 mandarijntje per dag het maximum.En voelde ik mij toen beter? Helemaal niet!

​Constant was ik op zoek naar geluk en naar controle over mijn eigen onrust. Na jong moeder te zijn geworden van 4 prachtige meiden en bijna 7 jaar een sportschool te hebben gerund, kwam er in 2013 een wondertje ‘aangevlogen’. Ik was zwanger van onze kleine draak Pien. Een rumoerige tijd omdat ik aan alles twijfelde. De sportschool, mijn vijfde zwangerschap en ga zo maar door. Toen ik dacht alles op de rit te hebben overkwamen mij na de geboorte van Pien mijn grootste veranderingen die mij sterker hebben gemaakt dan ooit. Ik werd ziek. Heel ziek. Mijn hormonen gingen na de bevalling van Pien met mij aan de haal. Ik had angststoornissen, zat op de bank zonder te weten dat ik een kindje had en zat in mijn eigen bubbel. Een onwijs heftige tijd die voor heel het gezin een hele grote impact had. Hulptroepen als een psychiater, drie maanden kraamzorg, mijn onwijs lieve coach Annemarie en niet te vergeten de keuze dat John een jaar is gestopt met werken zorgde er deels voor dat ik er bovenop kwam.