25/09/2025
Met kinderlijke verwondering in het voedselbos
Soms voelt het alsof ik weer dat kleine kind van vroeger ben. Buiten spelend, ontdekkend, zittend in het gras. Alleen nu is mijn speelplaats het voedselbos – een plek die groeit, bloeit en telkens opnieuw verrast.
Wanneer ik door het bos loop, zie ik hoe de bodem veranderd is. Stuk voor stuk kleine ontdekkingen die mijn hart lichter maken. En dan ineens: een bloem van de waterlelie in de paddenpoel. Alsof de natuur me telkens een nieuw cadeautje geeft.
Tussendoor doe ik praktische dingen, zoals het neerleggen van kattenvloeren in de egelhuisjes. Maar zelfs dat voelt niet als werk – eerder als spel. En soms, wanneer ik genoeg gelopen heb, zak ik gewoon in het gras. In kleermakerszit, mijn handen steunend op de aarde. Dan laat ik de stilte en de geuren op me inwerken.
Die momenten geven me ruimte om te mijmeren. Om stil te staan bij wat er groeit, buiten én in mezelf. Mijn zenuwstelsel komt tot rust, gedachten zakken langzaam weg en er ontstaat ruimte. Ruimte om te verwerken, te voelen, te zijn.
Het voedselbos is dus niet alleen een bron van eten en biodiversiteit, maar ook een bron van innerlijke voeding. Een plek om weer even kind te zijn, met grote ogen en een open hart. Een plek om te struinen, te kijken, te ontdekken – en gewoon gelukkig te zijn.
In ons werk met jongeren die niet passen in het schoolse systeem, zie ik hetzelfde terug. Ook zij hebben die ruimte nodig: om te struinen, te ontdekken, te spelen en hun eigen pad te vinden – zonder het keurslijf van verwachtingen. Het voedselbos laat zien dat groei tijd, diversiteit en vrijheid vraagt.
En misschien geldt dat niet alleen voor jongeren. Ook wij volwassenen mogen soms vertragen. Even loslaten wat ‘moet’ en weer kind durven zijn. Verwonderd kijken naar een waterlelie in de paddenpoel. In het gras zitten. Leren van de stilte. Want juist daar ontstaat rust, creativiteit en levenslust
