Mijn Faros praktijk voor psychosociaal therapie

13/02/2022

Overtuigingen - Heeft de Romeinse Horatius ( bekend van het Carpe Diem) invloed op je leven. Of zie je meer heil in de zienswijze van de Puriteinse prediker John Bunyan.

Lees meer in mijn blog over hoe beiden een gemeenschappelijke deler hebben.

leestijd circa 3 minuten

06/01/2022

Ik merk dat het leuk is om iets te schrijven over wat mij raakt als het gaat om het vakgebied waarin ik geleerd heb. Het is mijn intentie om je iets mee te geven waar je wat aan hebt, wat prikkelt, wat bemoedigt of gewoon nieuwsgierig maakt.

Vandaag is het item Dipje of depressie aan de orde. De term wordt wel eens gebruikt alsof het over dezelfde context gaat. Daar zit toch wel wat verschil in. Nieuwsgierig aan het worden?
Kijk dan eens op

DepressieIs het je wel eens opgevallen? Hoe vaak klinkt het om ons heen: ‘Ik ben depri’ of ‘ik zit in een dip’.

20/12/2021

Stress en Kerst

Gevoelens kunnen soms heel dicht bij elkaar liggen en lijken te overlappen. Dat vraagt om een directe aanpak, we tolereren de gevoelens niet en schieten in onze denkmodus. Veel doen, veel praten, veel denken – we hopen daarmee de onrust in ons te sussen.

Laat ik het over mijn gevoel hebben. Dat praat wat makkelijker.
Van de één op de andere dag krijg ik te horen dat we de komende twee weken weer in een potdicht land leven. Ik probeer krampachtig toch ergens de lucht te krijgen, want laat ik eerlijk zijn. De vrijheid die altijd zo vanzelfsprekend aanvoelt is toch minder vrij dan ik dacht.

Ik deel het gemeengoed – we leven in een vrij land. We hebben goede zorg. De tijd van de pest, tuberculose het ligt ver achter ons. Dat was vroeger – een paar eeuwen terug. Toen was de hygiëne niet goed, de voeding niet goed, werden mensen niet oud en was het altijd oorlog.
Ik schiet weer een paar eeuwen naar voren en kom zo ergens halverwege de vorige eeuw uit. De polio breekt uit, mensen schieten in angst. Die tijd ken ik niet, behalve dan van horen zeggen.
Dan het aidstijdperk – media overspoelt ons. Als kind ben ik benauwd aids te krijgen – want daar ga je dood aan. Weet ik veel van hoe je het krijgt en waardoor het ontstaat.

Zo tussendoor passeren ons nog een paar virale ziekten- die ik vreemd genoeg niet eens meekrijg.
Ik bouw de overtuiging op ‘het is ver van mijn bed show’ – ebola, ja dat is een heel akelig virus. Niet te bedwingen. Ik herinner me de beelden op het nieuws : Witte pakken, afgezonderde tenten, mensen die mensen wegdragen. Met de neus op de feiten gedrukt, aan details wordt niets overgelaten.

In dat alles ontwikkel ik wat overtuigingen:
- Mij zal het niet overkomen. Het is ver weg.
- Wij zijn veilig in Nederland, onze regering heeft alles in controle.
- We staan hoog in de ranking als het om goede zorg gaat.
- Onze Heer laat niets zomaar gebeuren en gemakshalve neem ik maar aan dat mij niets zal overkomen.

En dan komt de corona. We ontkennen massaal dat we te maken hebben met een virus dat geen grenzen kent.
We zijn verontwaardigt, dit kennen we niet. Dit willen we niet, we gaan protesteren.
We ontkennen het gewoon weg – bij ons is er geen corona , of wij doen daar niet aan.
We zijn bang en willen controleren. Kom maar op met de prik. En die booster is die dan nog niet gegeven?

Ik struikel over de meningen van al die deskundigen. Dan de deskundigen over de deskundigen en dan de media die breeduit al die kanten laten zien.

Ik raak er verward van. Het geeft me onrust en wat doe ik?
Ik leef lekker door, stil protest. Mijn mondmaskertje zo laat mogelijk opdoen voor ik de supermarkt in duik.
Ik ben veilig, heb mijn vaccinaties gehad en ja waarvoor – ik heb geen corona gehad. Ik doe niet aan corona.
Ik denk dat ik die booster maar neem, dan ben ik optimaal beschermd en hoef niet bang te zijn voor wat komt.

Is het gek dat stress ontstaat. Al die verwarring, die onrust. De boosheid, de angst. De zorgen. En dan moeten we ook nog een ‘blij en gezegend kerstfeest vieren’. De reclame overspoelt ons om onze nostalgische kerst gevoelens maar te raken en te prikkelen.
Ik haal diep adem, duik naar binnen en troost mijzelf. En ja, deze kerst laat ik de oude krachtige woorden weer omhoog komen.
Vrede op aarde – in de mensen een welbehagen. Gelukkig, ik heb nog een overtuiging die stress proof is. En al eeuwen lang mensen geïnspireerd heeft. Ik besef me opeens dat mijn gevoelens van verwachting worden gevoed door een levende overtuiging: de HOOP die in ons is.

Bagatelliseer ik hiermee? Gevoelens laten zich niet bagatelliseren:
- Er is angst
- Er is onrust
- Er is spanning
- Er is boosheid
- Er is verwarring

We zijn slachtoffer van een besmettelijk virus. Voor de een komt dit harder en pijnlijker aan dan de ander.

Maar moeten we ons slachtoffer laten voelen? Mogen we kiezen hoe we dit aanpakken?
Dat zijn we allemaal al aan het doen, ieder op een eigen manier.

Ik zie rondom mij hoe de stress toeneemt. Er wordt rondom gesproken over hoe we ons moeten gedragen. Maar wat ik eigenlijk mis in alle deskundigheid die wordt uitgestrooid:

“ Hoe gaan we leren om met deze vormen van stress om te gaan?”
Wat kun je doen als je:
- Angst ervaart?
- Onrust ervaart?
- Spanning ervaart?
- Boosheid ervaart?
- Verwarring ervaart?

Een algemeen menselijk advies wat ik zou willen meegeven:
- Sta even stil bij de ander.
- Vraag de ander hoe het is.
- Luister naar de ander.
- Erken de ander.
- Zoek de Ander.
- Vergeet jezelf daarin niet.

Een hoopvolle toekomst gewenst,
Christiaan Paalman

Heb je wat ondersteuning nodig?
Kijk dan eens op www.mijnfaros.nl

Psychosociaal Therapeut Christiaan Paalman werkt uit christelijke grondslag. Therapie bij identiteit, angst, stress, zorg, pastoraal problematieken.

09/12/2021

Stap voor stap

Mijn Faros begint wat gestalte te krijgen. Voor wie het niet kent. Het woord 'gestalte' lijkt wel onderdeel van een woordspel. Het verwijst naar Gestalt. Gestalt is onderdeel van een psychologische stroming die vroeg in de vorige eeuw omhoog kwam. De uitspraak ' het geheel is meer dan de som van de delen'. Je kijkt niet alleen naar de losse elementen, maar naar alle elementen bij elkaar.

Nou zo werkt het ook wel bij mij. Eerst wat jaren studeren. Diploma halen, aangemoedigd worden er wat mee te gaan doen. Onderzoek doen welke delen er dan allemaal niet zijn - en ontdekken dat dit er best een aantal zijn. Uiteindelijk de stappen ook zetten.

Doet me denken aan de zwemlessen. Ontdekken dat er een zwembad is, met koud en warm water. Ondiep en diep water. Met plankjes en een heleboel zwembandjes. Een badmeester of juffrouw waar je bang voor bent, mee weg loopt, of die er gewoon is. Dan een proces van lange tijd oefenen en oefenen. Uiteindelijk je zwemdiploma halen en dan ..die allereerste keer dat je in het diepe springt. Je moet het helemaal alleen doen. Geen bandjes en geen haak die je eruit vist als je bang wordt. En er achter komen dat je het gewoon kunt en de vrijheid ervaren.

Bijzondere mensen om me heen die steunen en actieve bijdragen geven. Nu een andere stap: Hoe richt je praktijkruimte in - ook daar denk ik over na: Wordt het klinisch wit, of juist heel gezellig? Een sofa? mwah nee, dat is meer Freud ( je weet wel - Het cliché van de psycholoog op de stoel achter een sofa waar je dan op mag liggen).

Zeker ik heb ideeën, maar zet een vraag uit:
Stel dat alleen de spreekkamer van een therapeut bepalend zou zijn of je de drempel over gaat voor hulpverlening.
Wat zou jou inspireren om de stap te nemen?

Als voorbeeld heb ik een foto genomen van de praktijkruimte - die al gekaderd is, maar nog ingericht mag worden.

Ik ben benieuwd :-)

04/12/2021

Het woord 'reflecteren', ach praat me er niet van. De een wordt er al moe van om het te horen. De ander zegt 'ik doe niets anders'.
Maar wat is dat eigenlijk 'dat reflecteren'.

Het is weerspiegelen van datgene wat je dacht, voelde, of deed.
En eigenlijk doen we het allemaal. Meestal onbewust. Reflecteren we wel eens bewust? Er zijn best een aantal manieren waarop dat mogelijk is.

Bijvoorbeeld:
- Waar was ik?
- Met wie was ik er?
- Wat dacht ik?
- Wat wilde ik?
- Wat deed ik?
- Wat voelde ik?

Die zelfde vragen zouden ook gesteld kunnen worden door het woord 'ik' om te zetten in 'de ander'.
Vanuit mijn opleiding heb ik geleerd dat je als hulpverlener de reflectie haast moet ademen. Eerlijk gezegd 'dat ademen, ja dat doe ik wel. Maar heel bewust - iedere keer dat bewust ademen - dat is best een opgaaf. En toch... het is goed om er bij stil te staan. Net zoals het goed is om eens stil te staan bij de manier waarop je ademt. In het moment - hoe zit je erbij?

Reflecteren, het wordt wel een verward met het begrip 'beoordelen' of misschien wel een dieper gevoel 'oordelen'. Oordelen waarop? Of je het goed deed? Zodat je afgestraft kunt worden? Of jezelf eens lekker in de hoek kunt zetten? Bij reflecteren is er geen goed of fout. Het is kijken naar jezelf en de ander - je hoeft er ook nog niets van te vinden. Helaas is dat iets wat wij helaas nog best vaak doen.

Ik kom regelmatig tegen dat mensen moeite hebben zichzelf te kennen en te herkennen. En neem mijzelf daarin mee. We denken ons zelf wel te kennen. Is dat zo?
Misschien willen we ons zelf niet echt kennen. Het kan zo pijnlijk ( en confronterend) zijn. Durven we in 'het moment' van bewust worden te erkennen wie we zijn?

Na het reflecteren mag je een oordeel vormen ( want het geeft de mogelijkheid er wat mee te doen).
Stel - je krijgt een compliment en wuift het weg: 'ach, het was niets bijzonders.' Hé, het was wel wat. Daar op reflecteren zou dan kunnen opleveren:
- Handelen: Door te zeggen' dankjewel, dat doet me goed.'
- Voelen: Het ervaren van een sensatie in je lichaam, de warme gloed die je hartstreek bestrijkt, de blos die over je wangen trekt. Het gevoel te ervaren van waardering en erkenning.
- Denken: Gaaf, dat had ik net nodig.

Hoe zou het zijn om af te komen van de schuldgedachtes en gevoelens, dat je daarin fout zou zijn? Het komt dan zo dicht bij wie je bent, bij je identiteit. Reflecteren..

Of na het reflecteren de opvatting vormen dat iets anders had gekund.
Stel - Iemand komt binnen stormen en vraagt: ' Wil je direct een doosje suikerklontjes pakken?'
Het antwoord kan een ja of een nee zijn. Simpel toch?
Spring je direct overeind en uit een impuls antwoord je 'ik haal ze'?
Of denk je even na, geef jezelf wat ruimte en kom dan met een reactie? Het heeft wellicht alles met grenzen te makken.

Uitdaging: Herken je de situatie? Reflecteer er eens op.😉

Christiaan