14/08/2025
Vandaag wil ik iets heel speciaals met jullie delen. Een van onze bewoonsters heeft in haar eigen woorden een prachtig gedicht geschreven. Haar woorden komen recht uit het hart en laten zien hoeveel kracht, gevoel en schoonheid er in een gedicht kunnen schuilen.
Ik ben een gezelschapsmens.
Dat zeg ik vaak,
En ergens is het waar.
Ik hou van mensen
Van hun warmte, hun verhalen,
Het gevoel erbij te horen
Zonder iets uit te hoeven leggen.
Maar ik kan niet leven
In gezelschap.
Er is iets in mij
Dat alles hoort, alles voelt,
Alles ziet wat anderen
Gewoon laten liggen.
Alleen maar prikkels in mijn hoofd prikkels......
Een te lang stil moment
Of juist te veel stemmen tegelijk.
Alsof mijn huid vanbinnen
Geen filter heeft.
Ik lach,
Niet omdat ik het grappig vind,
Maar omdat mijn zenuwen
Hun eigen taal spreken.
Dan hou ik me in
Tot het niet meer lukt.
Ik probeer stil te zijn, houd mezelf in,
Bij elke prikkel slik ik mijn woorden weg.
Maar soms barst het los, zonder waarschuwing,
En komen de woorden er anders uit dan ik bedoel.
Dat klopt,
Dat scherp is,
Misschien zelfs waar.
Maar de toon
De toon snijdt.
Niet expres.
Nooit expres.
Ik zie hun blikken bevriezen,
De afstand die komt
Voor ik hem kon stoppen.
Ze zeggen niets.
Maar ik hoor het wel.
Altijd hoor ik het.
Dan blijf ik achter,
Met woorden die blijven bonzen
Tegen mijn borstkas,
En stilte die schuurt
Zoals alleen stilte dat kan.
Ik ben een gezelschapsmens,
Maar gezelschap maakt mij moe. Heel moe....
Niet omdat ik het niet wil,
Maar omdat ik er niet in pas
Zoals ik ben.
En toch
Keer op keer
Sta ik op,
Zoek ik nabijheid,
En probeer ik weer.... Keer op keer..
OPNIEUW