25/11/2025
Bizar.
Begin augustus belde Rutger mij uit het niets.
Hij vroeg hoe het met me ging, nadat we elkaar al even uit het oog verloren waren.
Ik vertelde hem dat ik kanker heb en dat de oncoloog in december zei dat ik nog anderhalf tot twee jaar te leven heb.
Hij schrok, wilde eerst zijn probleem niet bij mij neerleggen, maar nadat we deels vriendschappelijk hadden afgesproken bij te kletsen zei hij: “Toch zou ik graag bij jóu een training willen volgen.”
Mijn kantoor had ik al opgezegd, maar ik nodigde hem thuis uit om de mogelijkheden te bespreken. Ondanks het risico dat ik onverwacht zou kunnen uitvallen, besloten we ervoor te gaan.
De eerste weken waren zwaar. Hij oefende weinig met de ademhalingstechnieken, en ik zag hem steeds verder richting een serieuze overbelasting afglijden met alle gevolgen van dien .
Toen ik hem de ernst duidelijk maakte, veranderde er iets. Hij nam meer pauzes, ging bewuster met de oefeningen om en plande zijn werk beter.
Nu, eind november, zie ik bijna een ander mens. Rustiger, met meer overzicht, sterker in zijn verbinding met de mensen om hem heen en met zichzelf. De scores op de ademhalingsoefeningen sloegen ineens positief om.
Wat een verademing om te zien wat ademhalen en bewustwording kunnen doen.
Ik vind het echt bijzonder om te zien wat het effect is van mijn training. Het geeft mij, ondanks mijn ziekte, veel energie en voldoening.
