09/10/2025
4 tot en met 11 oktober: WEEK VAN AFASIE.
-challenge.
Het doel? Meer bekendheid en begrip voor mensen met Afasie.
Afasie is meer dan zomaar woorden kwijtraken; het is een taalstoornis veroorzaakt door hersenletsel, waarbij mensen precies weten wat ze willen zeggen, maar de woorden niet kunnen vinden. Het begrijpen van anderen, lezen en schrijven kan ook een flinke uitdaging zijn. Communiceren wordt zo een puzzel!
Dit kan leiden tot eenzaamheid, omdat mensen vaak niet begrijpen wat er aan de hand is en zich ongemakkelijk voelen in gesprekken.
Om dit belangrijke onderwerp onder de aandacht te brengen, delen Nienke (verpleegkundige wijkteam Eerschot/Nijnsel) en Femke (verpleegkundige wijkteam Olland/Centrum), beiden werkzaam bij BrabantZorg, hun persoonlijke verhalen.
Femke vertelt hieronder haar verhaal:
Toen ik intramuraal werkzaam was, mocht ik zorgen voor een cliënt met afasie. We noemen haar voor de vorm even Annie. Annie had naast haar afasie ook gedragsproblematiek, wat een moeilijke combinatie was. Het was voor mij dan ook een sport om ervoor te zorgen dat ik altijd begreep wat ze bedoelde. Uiteraard ging dit niet zonder slag of stoot, maar na maanden kon ik al haar gebaren en mimiek lezen. Dit zorgde ervoor dat ze haar dag fijn kon beginnen of fijn kon afmaken. Echter had ik drie weken vakantie gehad, waarna ik samen met mijn collega een wat uitgebreider overdracht had. Naast de ditjes en datjes wilde ik ook graag weten of er iets veranderd was bij Annie. Wellicht een gebeurtenis die had plaatsgevonden, of een aanpassing in haar zorgplan. Allemaal omdat ik wist dat Annie mij dit ging proberen duidelijk te maken zonder woorden. Na even brainstormen met mijn collega kwamen we tot de conclusie dat eigenlijk alles hetzelfde was gebleven, dus begon mijn dienst. Eenmaal bij Annie, jullie raden het al, wilde ze mij iets duidelijk maken voordat we begonnen met de zorg. Na ongeveer een half uur alles te hebben aangewezen en heel mijn gedachtegang over wat het kon zijn te hebben opgenoemd, was de conclusie toch echt dat ik haar niet begreep. Heel teleurgesteld ging de zorg verder en Annie was niet in haar hum. De dag later kwam ik erachter dat ze mij wilde vertellen hoe blij ze was dat er een vogelnestje met jonge vogeltjes voor haar deur van het balkon lag. Dit wilde ze mij zo graag met trots laten zien maar dat kon ze mij niet duidelijk maken.
Nienke vertelt hieronder haar verhaal:
Bij mensen met afasie spreken de emoties vaak via hun blik, hun houding en hun tranen. Het is dan lastig om voor hen duidelijk te maken wat zij bedoelen en hoe zij zich voelen.
Bij een cliënt met afasie kwamen wij dagelijks voor de verzorging, ook haar man hadden wij in zorg en haar zonen waren zeer betrokken. Ik kende het gezin en ‘Mia’ op den duur dus erg goed.
Mia kon zich niet meer verbaal duidelijk maken en op den duur ook niet meer door middel van kaartjes. Toen zij hun gouden trouwdag vierden, ofwel 50 jarige huwelijk, was ik daar ook in de ochtend. Bij hen thuis kwamen altijd veel mensen over de vloer, zo ook die ochtend. Iedereen begon het echtpaar te feliciteren en te zingen. Mia kon haar emoties niet kwijt, zij begon hierbij te huilen en eentonig te jammeren, afwisselend met luide kreten. Maar toch wist iedereen, omdat je haar kende, dat zij gelukkig was. Je kon aan haar blik zien dat ze blij was met de mensen om haar heen en dat zij er waren.
Afasie maakt communiceren moeilijk, maar gevoel en verbondenheid blijven. Tijdens de Week van de Afasie staan we daar graag bij stil.
BrabantZorg