Wat zijn de openingstijden?

Maandag 09:00 - 17:00 Dinsdag 09:00 - 17:00 Woensdag 09:00 - 17:00 Donderdag 09:00 - 17:00 Vrijdag 09:00 - 17:00

https://www.deoudepastorie.nl/kruidenroosjenatuurlijk/

KruidenRoosje Voor Theerapie & Kwakzalfjes, Swolgen (2025)

03/11/2025

Zwijgen uit liefde (en wat dat met ons doet)

We zeggen het zo vaak met ons lichaam:
een zucht,
een glimlach die nét te strak staat,
een blik die iets langer blijft hangen dan bedoeld.

Ons lijf spreekt waar woorden stokten.
Niet uit onwil,
maar uit angst
angst om te kwetsen, te verliezen, te veel te zijn.

We zwijgen, niet omdat we niets voelen,
maar omdat we zóveel voelen.

“We hadden nooit ruzie…”

Ik hoor het vaak in mijn praktijk:
“Wij hadden nooit ruzie en toch verloren we elkaar.”

Niet door strijd,
maar juist door het steeds stiller worden.
Door het niet meer durven benoemen
wat er vanbinnen leeft.

Soms zwijgen we uit liefde,
om de vrede te bewaren,
maar net dat maakt nou net dat liefde langzaam uitdunt.
Want wat je niet deelt,
kan ook niet gevoeld worden.

De taal van hints en halfzinnen

We hopen dat de ander het merkt:
dat ene gebaar, die vermoeide zucht,
die volle stilte tijdens het avondeten.

We denken: “Als jij me echt kende, dan wist je het wel.”
Maar liefde kan geen gedachten lezen.

Een hint is als fluisteren in de storm.
Je gooit woorden in de wind
en hoopt dat ze landen,
maar meestal waaien ze weg
nog voor ze begrepen zijn.

Zwijgen lijkt soms zachter dan spreken…

…maar het is ook vele malen zwaarder om te dragen.

Want alles wat je inslikt,
zoekt later een uitweg.
Via spanning in je schouders, nek, rug,
kortere adem,
of een glimlach die niet meer klopt.
Wat je niet zegt, leeft verder in je lijf.

Het verschil tussen klagen en delen
Communicatie gaat niet om perfect praten,
maar om echt aanwezig zijn bij wat er in je leeft.

Klagen zegt: “Jij doet iets fout.”
Delen zegt: “Ik voel iets, en ik heb iets nodig.”

Bij het één voelt de ander zich aangevallen,
bij het ander uitgenodigd.

Klaag minder.
Deel meer.
Daar begint heling.

Meestal hoeft er niks te worden opgelost
We denken vaak dat liefde betekent: “Ik help je.”
Maar vaak is de grootste hulp:
“Ik luister.”

Geen advies, geen oplossing, geen uitleg.
Gewoon even zijn bij wat de ander zegt.
Dat is waar echte nabijheid ontstaat.

Niet elk gevoel vraagt een antwoord.
Soms vraagt het alleen maar ruimte.

Codependentie in communicatie
Veel van ons dragen een oud patroon in zich:
de neiging om te pleasen, te zorgen, te sussen.
We zeggen “maakt niet uit”,
terwijl er binnenin van alles leeft.

We hebben geleerd dat harmonie veiliger is dan eerlijkheid.
Maar harmonie zonder echtheid is leegte met een mooi behang.

Echte verbinding ontstaat pas
wanneer jij jezelf niet langer verlaat om de ander te behouden.

Hoe we kunnen leren spreken vanuit zachtheid

💚 Wees een OEN
Open, Eerlijk, Nieuwsgierig

💚 Smeer NIVEA
Niet Invullen Voor Een Ander

💚 Gebruik L*D
Luisteren, Samenvatten, Doorvragen

💚 Laat OMA thuis
Opinies, Meningen, Advies (ongevraagd 😉)

Kleine hulpmiddeltjes,
grote verschuiving in energie.
Van controle naar contact.
Van angst naar aanwezigheid.

Tot slot

We zwijgen vaak uit liefde,
maar liefde verdient woorden die echt zijn.

Je mag verzacht zijn én duidelijk.
Je mag voelen zonder te verbergen.
Je mag je uitspreken zonder te kwetsen
door eerst te luisteren,
ook en vooral naar jezelf.

Daar waar we ophouden met zwijgen,
kan liefde weer ademen,
kan energie weer stromen.

🧡 Herken je jezelf hierin?
Voel je dat het tijd is om zachter te worden voor jezelf,
om te leren spreken zonder angst,
en luisteren zonder jezelf te verliezen?

Dan ben je welkom.
In mijn praktijk kunnen we samen zoeken naar woorden die weer kloppen met wie jij bent.
Zodat jij weer kunt ademen in verbinding,
met jezelf én met de ander.

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk
Psychosociaal & verlies- & rouwtherapeute
(én herboriste 🍃)

02/11/2025

Allerzielen,
zie het zien als een innerlijke nalatenschap 🕯️

Ik ben opgegroeid in het katholieke zuiden,
waar Allerzielen niet zozeer een feestdag is,
maar een dag van vanzelfsprekend herdenken.
Een dag waarop we de namen noemen
van velen die ons voorgingen,
en voelen we dat ze
in ons voortleven.

Verlies verdwijnt namelijk niet.
Het verandert van vorm.
Het leeft verder in hoe we doen,
en ook in hoe we laten.

We dragen zoveel meer in ons dan we beseffen,
aan woorden, stiltes, gewoontes.
liefde, tekorten.
Het is een innerlijke nalatenschap
die verder werkt, door werkt,
bewust én onbewust,
in weze.
In ons hele ons wezen,
in ons doen
en laten.

Loslaten is geen vergeten,
het is ruimte maken voor wat blijft.
Toelaten is erkennen
dat herinnering ook leven is.

Vandaag herdenk ik alle zielen,
en vooral ook het leven
dat via hun
nog altijd in mij tot uiting komt 💗

“Aan wie denk jij vandaag met weemoed of warmte?”

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

01/11/2025

Over aandacht, afleiding en de natuurlijke beweging van het brein 🧠

Ik was vroeger zo’n kind, altijd afgeleid, zei men.
Elke vogel zag ik, elk bloemetje, maar geen letter in mijn boek. 📖
Nu, jaren later weet eigenlijk pas dat mijn brein niet ongeconcentreerd maar juist open en ontvankelijk was.
Net als dat van zóveel andere kinderen (en volwassenen) van vandaag de dag

Als kind, leerling en later ook als studente was ik altijd snel, héél snel afgeleid 💨
Mijn moeder vond dat moeilijk. Het frustreerde haar en dat uitte ze naar mij dan in boosheid of zoals ze dat nu wel eens noemen sarcasme 😤
Ze zei dan:

“Jij! Jij ziet elke vogel die voorbij vliegt, elk bloemetje dat in je blikveld verschijnt, maar geen enkele letter in je boek!” 📖

Dat was natuurlijk als oordeel bedoeld.
Die letters stonden voor haar voor concentratie en prestatie en dus goed,
de vogels en de bloemen voor afleiding en tijdverlies en dus fout.

Maar weet je… nu, jaren later, zie ik het anders.
Ik was niet afgeleid,
ik was juist aanwezig,
alleen niet dáár waar zij het wenste.
Mijn aandacht volgde wat leefde: de vogels, de bloemen, de beweging.
Mijn focus was niet smal, maar breed.
Misschien niet op papier, maar wel in de wereld.

En precies dat zie ik nu zó vaak bij moeders en cliënten die tegenover me zitten.
Hun kind leert “te snel”, is “te snel klaar”, lijkt “te weinig geconcentreerd”.
En al die te’s maken hen zelf onrustig.
Niet omdat ze niet van hun kind houden, maar omdat ze bang zijn dat het niet goed genoeg zal gaan.
Dat hun kind misschien niet past in het systeem dat lineair denkt: aandacht = stilzitten = succes.

Maar het brein werkt niet lineair.
Aandacht is geen rechte lijn, het is een ademhaling, een golfbeweging.
Ons brein kán zich niet eindeloos focussen.
Na zo’n 40 tot 45 minuten vraagt het om rust, om afleiding, om even los te laten.
Even uit het raam kijken, bewegen, voelen. Dat is geen gebrek aan concentratie,
dat is het natuurlijke herstelmechanisme van een gezond brein.

Sommige mensen hebben een brein dat springt snel, nieuwsgierig, gevoelig.
Anderen hebben een brein dat stroomt, kalm, doelgericht, volhardend.
Beide zijn waardevol.
Het ene kind leert in kleine beetjes en herhaalt.
Het andere kind lijkt in één vlucht alles te zien, te verbinden, en is dan “klaar”.

De kunst is om niet alleen te kijken naar, of een kind aandacht heeft,
maar waarheen die aandacht beweegt.
Soms richt ze zich niet op het boek, maar op het leven zelf
en ook daar valt ongelofelijk veel te leren.

🪶 Aandacht hoeft niet perfect te zijn. Ze mag bewegen, dansen, rusten en weer opbloeien.
Het brein is geen motor die altijd maar moet draaien,
maar een levend systeem dat ademruimte nodig heeft.

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃
psychosociaal therapeute, verlies- & rouw therapeute, herboriste

31/10/2025

Over opruimen, hulp vragen
en het raken van oude stukken 🧹

Soms wil je écht.
Eindelijk opruimen, iets veranderen, weer bewegen.
En dan komt dat moment waarop je hulp vraagt.
Je bent er klaar voor
maar de ander zegt:

“Nee, ik help je niet, want…”
of: “Ik zal het wel even voor je doen.”
of: “Er is nu even geen plek, de wachtlijst is lang.”

Wat er dan geraakt wordt,
gaat vaak veel dieper dan dat moment zelf.

Voor mij raakt het dan aan iets ouds:
het gevoel niet gezien te worden
in mijn oprechte verlangen om het anders te doen.
Dat maakt het lastiger om weer in beweging te komen,
ook al wíl ik het wel héél graag.

En tegelijk zie ik bij mezelf óók iets anders meespelen:
de behoefte aan regie.
Dat als iemand anders het zou doen,
het “niet goed” zou zijn.
Ik hou vast, niet om de controle te houden,
maar omdat ik bang ben grip te verliezen
en daarmee misschien ook iets van mezelf.

Ik hoor mezelf dan soms zeggen:

“Oh nee, dat is niet goed.”
Maar wat ik vanbinnen eigenlijk voel, is:
“Ik kan dat niet.”

Dat is precies waar kwetsbaarheid en verdediging elkaar raken.

Daar, in dat spanningsveld,
raken de triggers van mensen elkaar.

De één trekt zich terug om zijn grenzen te bewaren,
de ander klampt zich vast aan controle om zich veilig te voelen.
Beiden vanuit dezelfde onderstroom:
de wens om niet opnieuw gekwetst te worden.

En zo houdt het patroon zichzelf in stand.

Ons brein speelt hierin óók een grote rol.
Bij stress, vermoeidheid of overprikkeling
neemt het denkende deel even gas terug,
en neemt het automatische, beschermende systeem het over.
Bij mensen met een neurodivers brein,
zoals bij ADHD of autisme
kan dat nog intenser werken:
de innerlijke chaos en de drang om het “goed te willen doen”
staan voortdurend met elkaar in gesprek.

Maar ook bij burn-out, depressie, rouw
of lichamelijke aandoeningen zoals chronische pijn, fibromyalgie
of hormonale ontregelingen,
kan het opruimen van huis en hoofd
een enorme opgave zijn.

Want álles werkt samen:
je brein, je lijf, je zenuwstelsel,
je emoties, je hormonen en je omgeving.
Als één onderdeel uit balans raakt,
raakt het hele systeem van ordening en overzicht mee ontregeld.

💚 In de natuur zie je hetzelfde gebeuren.
Wanneer de sapstroom stokt,
vallen de bladeren niet uit onwil,
maar uit noodzaak
om energie te sparen voor herstel.
Zo werkt het in ons ook.
Als lichaam, brein en gevoel overbelast raken,
gaan we ‘bevriezen’ in plaats van bewegen.
Pas wanneer de seizoenen in onszelf weer mogen keren,
kan er opnieuw iets gaan stromen.

💚 In mijn eigen praktijk hanteer ik bewust géén wachtlijst.
Ik maak altijd ruimte voor een eerste gesprek zodat je in elk geval een beginnetje kunt maken,
en even (vaak letterlijk) op verhaal kunt komen.

Daarna plannen we een nieuwe datum in,
als dat goed voor je voelt.
En juist dat die volgende afspraak
soms wat verder weg in de tijd ligt,
geeft ruimte om het gezegde
nog even te laten bezinken.

Voor fysiek opruimen is er trouwens, De Opruimjuf
waar ik met alle liefde naar verwijs.
Mijn sterke kant is dat níét. 😄🙃

Opruimen
van je huis, je hoofd, je hart
begint daar.
Waar je ophoudt met verdedigen
en begint met begrijpen.

En dan niet even met de bezem erdoor, nee.
Het zijn processen die er langzaam zijn ingeslopen,
die hun eigen ritme, tijd en precisie vragen
van de persoon om wie het op dat moment gaat.

Goed werk heeft tijd nodig.
Dat is niet voor niets een gezegde.

KruidenRoosje Natuurlijk🌸🍃
Psycho-sociaal therapeute
Verlies & rouwtherapeute
Herboriste

30/10/2025

De spiegel van je kinderen 🪞

Ze was nog klein,
maar ze zag het feilloos.
Of misschien voelde ze het gewoon.

Ik stond midden in het leven,
probeerde alles hoog te houden
mijn werk, mijn gezin,
het zorgen voor anderen,
het goed willen doen op álle fronten.

Tot ze op een dag naar me toe kwam,
me aankeek en zacht zei:

“Mam… de muziek is uit je leven, hè?”

Het raakte me diep.
Want kinderen benoemen niet alleen wat ze zien,
ze spiegelen wat ze voelen.
Ze leggen met één zin bloot
wat wij zorgvuldig verpakken in redelijkheid,
verantwoordelijkheid of vermoeidheid.

In die periode droeg ik veel.
Als moeder.
Als dochter.
Als schoondochter.
Als echtgenote.
Als werknemer.
Als zelfstandig ondernemer.
En misschien vergeet ik er nog één
ja, misschien ook als enig kind.

En ergens onderweg verloor ik het ritme
de natuurlijke stroom van geven én ontvangen.
Zorgen was vanzelfsprekend geworden,
maar mijn eigen levenssappen stonden stil.

Pas toen mijn rollen
— thuis, werk, zorg —
andere kaders kregen,
kon ik weer ruimte voelen.
Langzaam kwam ik weer tot leven,
tot volle bloei 🌸🍃

In mijn werk als psychosociaal therapeut en herboriste
zie ik het dagelijks terug:
hoe mensen zichzelf verliezen in al hun rollen,
en hoe het lichaam herinnert wat het hoofd vergeet.
Het be**en, de adem, de gronding,
daar huist niet alleen onze draagkracht,
maar ook onze levenslust.

Wanneer je opnieuw contact maakt met dat ritme,
komt er beweging.
Niet alleen in het lijf,
maar in je hele systeem van zijn.

Dansen is dan geen metafoor meer,
maar een vorm van herinneren.
Een thuiskomen in jezelf.

En misschien is dát wat mijn dochter destijds al wist,
zonder het te kunnen uitleggen:
dat de muziek nooit echt weg was
ze wachtte gewoon tot ik er weer naar zou kunnen luisteren.

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

29/10/2025

Over voelen en de moed om zacht te blijven

Een cliënt zei laatst:
“Misschien ben ik gewoon te gevoelig. Mensen zeggen dat ik alles te veel voel.”

In haar ogen zat schaamte.
Ze was moe van het proberen te maskeren wie ze daadwerkelijk is.
Ze had geleerd haar gevoel te wantrouwen, alsof het iets was wat haar zwak maakte. Maar dit gedrag begon toch door innerlijke wrijving barsten te vertonen.

Op haar tempo gingen we kijken wat daaronder zat.
Niet om het te fixen, maar om het te leren begrijpen.
En kom je samen bij die oude overtuiging:
“Er is iets mis met hoe diep ik voel.”

Maar wat als dat niet waar is?
Wat als voelen juist een vorm van wijsheid is?
Wat als gevoeligheid geen last is, maar een taal die vraagt om gehoord te worden?

We spraken over emotionele intelligentie als iets dat groeit wanneer je eerlijk durft te voelen zonder eigen oordeel.

Als we de verbinding met onszelf kwijt zijn:

We reageren snel of fel, zonder te begrijpen waarom.
Bijvoorbeeld: een kleine opmerking voelt als een aanval.

We trekken ons terug als iets te dichtbij komt.
“Laat maar, het heeft toch geen zin.”

We luisteren niet echt, omdat we vooral bezig zijn met onszelf beschermen.

We geven anderen de schuld van wat we voelen.
“Jij maakt me altijd zo boos.”

Wanneer emotionele intelligentie groeit:

We herkennen wat we voelen, vóórdat het ons overspoelt.
“Ik merk dat ik geraakt ben, ik heb even tijd nodig.”

We kunnen luisteren zonder direct te reageren of te verdedigen.
We laten ruimte ontstaan.

We durven emoties te benoemen zonder iemand de schuld te geven.
“Wat je zei kwam binnen, ik voel me daardoor onzeker.”

We zien dat gevoelens veranderlijk zijn —
ze komen en gaan, en we hoeven ze niet te bestrijden.

We nemen verantwoordelijkheid voor ons eigen binnenleven.
Niet omdat we fout zijn, maar omdat we vrij willen zijn.

Soms is groei niet iets doen.
Soms is het jezelf toestaan.
wat zachter te worden,
en open te blijven.

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

28/10/2025

Als je niet t leerde dat het trauma heet

Door KruidenRoosje Natuurlijk
Psychosociaal therapeut | Verlies- & rouwtherapeute | Herboriste

Veel mensen denken bij trauma aan grote gebeurtenissen, oorlog, rampen, geweld.
Maar soms ontstaat trauma stilletjes, in een kindertijd waar je te weinig warmte, veiligheid of troost vond.
Waar je je moest aanpassen om te overleven, of leerde dat jouw gevoelens “te veel” waren.

Dat noemen we vroegkinderlijk trauma.
Het ontstaat niet altijd door wat er is gebeurd, maar vaak door wat er ontbrak.

Wanneer je als kind te vaak op je hoede moest zijn, leert je lichaam dat spanning normaal is.
Ook als volwassene kan je zenuwstelsel dan in die overlevingsstand blijven staan.
Dat merk je misschien aan:
• moeilijk kunnen ontspannen
• weinig of niet dromen
• snel schrikken of overprikkeld raken
• je afgesloten of juist té gevoelig voelen
• moeite met vertrouwen of nabijheid

Je bent niet “raar” of “zwak”.
Je hebt iets overleefd wat te zwaar was voor een kind.

Soms ook is het een echo van de oorlogsjaren.
Bij mensen die hun hechtingsjaren in (of vlak voor of na) de jaren 1940–1945 beleefden, ligt vaak nog een andere laag van spanning.
Het waren tijden van dreiging, angst en schaarste, niet alleen om wat er gebeurde, maar ook om wat niet meer gezegd of gevoeld mocht worden.

Veel gezinnen leefden toen met het stille motto: “Wees sterk. Zwijg. Ga door.”

Kleine persoonlijke noot:
Wat ik weet van mijn moeder, is dat zij toen als peuter in de schuilkelder, met de handen op haar oortjes zei, stop maar met bidden, ze schieten toch steeds harder. Zij was de jongste van een groot gezin, ik weet dit door verhalen die mijn familie met me deelden. Haar oudste broer werd getroffen door een granaatscherf en stierf.
Van mijn oom uit Nijmegen stond me bij dat hij na een bombardement plat op de rug op het Keizer Karelplein lag, en dat hij, samen met nog een jongen toen alles weer rustig leek de enige twee waren die uiteindelijk weer konden opstaan, de rest was…dood.

En met al deze vreselijke en ingrijpende verhalen
was er weinig ruimte voor emoties, rouw of laat staan zachtheid.
Kinderen leerden om niet te voelen wat te zwaar was, ze gaven die manier van overleven later, vaak onbewust, weer door. Door patronen van kleinmaken omdat dingen die groot zijn lastiger te doorvoelen zijn bijvoorbeeld. En zo zijn er velen andere patronen meer.

Die generatie van veerkracht en zwijgen heeft ons veel gegeven,
maar droeg dus ook iets onzichtbaars mee:
een ondertoon van alertheid,
een diep ingesleten behoefte aan controle,
of een onverklaarbaar gevoel van onrust.

Dat noemen we in ons vak generationele overdracht van trauma
het doorgeven van spanning en overlevingspatronen
van ouders op kinderen,
en soms zelfs kleinkinderen.

Vaak zijn die patronen een blinde vlek voor degene die ze draagt.
Ze voelen vanzelfsprekend, alsof ze “gewoon bij je horen”.
Tot iemand in je omgeving — een kind, een partner, een vriend, een coach, een therapeut —
iets in jou spiegelt wat eerst onzichtbaar was.
Dat kan pijnlijk zijn, maar het is ook een moment van ontwaken:
het begin van bewustwording, en daarmee van heling.

Het is liefdevol om te weten dat die blinde vlekken bestaan,
zodat we zachter kunnen en durven kijken,
naar onszelf én naar de generaties voor ons.

Je klachten zijn geen tekens van gebrokenheid, maar van een lichaam dat ooit te veel moest dragen.
Toen je klein was, deed je wat nodig was om te blijven staan.
Dat was wijsheid, in tegenstelling tot falen.

Soms wordt dit Complexe PTSS: langdurige stressreacties na een onveilige jeugd.
Het is geen stempel, maar een manier om te begrijpen waarom je reageert zoals je doet.

Her-stellen (reset zeggen ze tegenwoordig)
Heling begint met kleine momenten van veiligheid.
Een rustig gesprek.
Een wandeling in de natuur.
Een warm kopje kruidenthee.
Een ademhaling die eindelijk dieper mag gaan.

Wanneer je zenuwstelsel leert dat het weer veilig is, komt er ruimte om te voelen, te dromen, te helen.

Soms begint herstel niet met actie,
maar met zacht durven zeggen:
“ik leef nu, in dit moment” of “ik reageerde altijd zo, maar ik merk nu steeds meer dat ik er ook anders naar kan kijken”

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

27/10/2025

Als je zenuwstelsel altijd ‘aan’ staat… en histamine mee gaat doen

Na een periode van stress of een ingrijpende gebeurtenis kan je systeem in een soort waakstand blijven.
Je herstelt, maar vanbinnen blijft iets “alert”.
En dat merk je niet alleen mentaal maar ook fysiek.

🧠 Dat komt doordat je autonome zenuwstelsel uit balans is geraakt.
Dat is het deel van je zenuwstelsel dat automatisch alles regelt: ademhaling, hartslag, spijsvertering, temperatuur…
Je kunt het zien als een auto met een gaspedaal en een rem:

Het sympathisch zenuwstelsel is het gaspedaal het zorgt dat je in actie komt, reageert, overleeft.

Het parasympathisch zenuwstelsel is de rem het helpt je ontspannen, herstellen, verteren en slapen.

Bij langdurige stress of trauma blijft het gaspedaal te lang ingedrukt.
Je lichaam krijgt geen echte rust meer.
En dat heeft invloed op van alles óók op histamine.

Histamine is niet alleen een stofje bij allergieën, maar ook een boodschapper in het zenuwstelsel.
Wanneer je lichaam te vaak in stressstand staat, worden mastcellen (immuuncellen) overactief en scheiden ze meer histamine uit.
Zelfs emotionele stress kan dat triggeren.

Daardoor kun je klachten ervaren als vermoeidheid, hoofdpijn, hartkloppingen, jeuk, spijsverteringsklachten of onrust.
Niet “tussen de oren” dus, maar een echte reactie van een overbelast systeem.

Tegelijk raakt het enzym dat histamine afbreekt (DAO) uitgeput bij stress, waardoor de klachten aanhouden.
Het systeem raakt simpelweg overbelast.

Als het zenuwstelsel opnieuw leert afwisselen tussen gas en rem, komt het lichaam vanzelf meer in balans.
Daarbij kunnen therapie, kruiden en voeding elkaar prachtig ondersteunen.

KruidenRoosje kijkt Natuurlijk samen met jou naar wat jij nodig hebt om dat evenwicht stap voor stap te herstellen.

Dat kan bijvoorbeeld met:
🌸 Therapie & lichaamsgerichte begeleiding om spanning los te leren laten, emoties te reguleren en veiligheid in het lichaam terug te vinden
🌸 Kruiden en plantenondersteuning – zachte helpers zoals kamille, citroenmelisse, passiebloem, brandnetel, kurkuma en gember
🌸 Voeding die rust ondersteunt, bijvoorbeeld uien, broccoli, appels, kappertjes en bessen
🌸 Bewustwording en zelfzorg, leren herkennen wanneer je zenuwstelsel op het gaspedaal staat of juist op de rem staat, en natuurlijk hoe je dat weer in balans brengt

Het doel is niet alleen minder klachten,
maar dat je lichaam zich weer veilig voelt om te ademen, te rusten en te leven.

KruidenRoosje werkt Natuurlijk niet aan “symptomen”, maar aan herstel van het geheel, van mens tot mens.

🪶 De informatie in deze post is bedoeld als algemene ondersteuning van welzijn en zelfzorg, en vervangt geen medisch advies. Bij twijfel of aanhoudende klachten: overleg altijd met je arts of behandelend specialist.

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

25/10/2025

Als spanning je onder de huid kruipt..

Onze huid vertelt ons vaak wat je niet precies onder woorden kan brengen, maar wat ondertussen je wel op je huid gaat zitten, of onder je huis kruipt.

In mijn praktijk zie ik veel mensen die last krijgen van jeuk, rode plekken of bultjes
in periodes van spanning, vermoeidheid of verdriet.

De huid reageert dan op wat van binnen leeft.
Ze laat zien dat er iets aandacht vraagt

🧠 Wat je brein doet bij stress is seintjes afgeven aan je lichaam.
Wanneer er spanning of zorgen zijn,
gaat je brein over op de stand van beschermen en overleven, hierbij leef je dan zolang de stress duurt in een lichaam metceen verkrampt zenuwstelsel.
In deze situatie maakt je lichaam stoffen aan die je helpen om alert te blijven,
zoals adrenaline en cortisol.
• Adrenaline zorgt voor actie: je hartslag gaat omhoog, je spieren spannen aan.
• Cortisol helpt om spanning langer vol te houden, maar vraagt veel van je systeem als het te lang actief blijft.

Deze processen beïnvloeden ook de huid, want die huid reageert mee

De huid is nl. gevoelig voor wat binnenin je gebeurt.
Wanneer er veel cortisol aanwezig is,
kan de huid droger en gevoeliger worden.
In de huid komt dan histamine vrij, een stof die jeuk veroorzaakt.

Zo ontstaat er een directe verbinding tussen wat je voelt en wat je huid laat zien.
De huid geeft een signaal dat er behoefte is aan rust en herstel.

🌸 🍃Er zijn vier natuurlijke reacties op spanning

Ons lichaam reageert op spanning op verschillende manieren:
• Vechten; kracht inzetten om te herstellen of grenzen te stellen.
• Vluchten; afstand nemen om overzicht te krijgen.
• Bevriezen; even stilvallen om energie te sparen.
• Aanpassen; verbinding zoeken om veiligheid te herstellen.

Al deze reacties horen bij het natuurlijke vermogen van het lichaam om zichzelf te beschermen. Je zelfhelende vermogen dus!

Overal om me heen zie ik steeds weer hoe emoties zich kunnen uitdrukken via lichamelijke signalen.
Het lichaam helpt zichtbaar maken wat aandacht nodig heeft.
Begrip brengen in dat proces geeft ruimte en rust.

Als herborist kijk ik naar manieren waarop kruiden en planten het lichaam ondersteunen in dat herstel.
Rustgevende kruiden kunnen helpen om spanning te verlagen,
verzachtende oliën brengen verlichting bij een gevoelige huid,
en zachte theeën of rituelen kunnen bijdragen aan ontspanning en gronding.

Zo werken lichaam en psyche samen aan evenwicht.

Als therapeut luister ik naar hoe jouw verhaal doorklinkt. Helpend hierbij is behalve mijn jarenlange menszijn, zeker ook mijn opgedane kennis, kunde en psycho-sociale vaardigheden.

Herstel begint bij herkennen wat er speelt.
Wanneer er begrip komt voor de reactie van het lichaam, ontstaat ruimte om te ademen en tot rust te komen.

Wat helpt in dat proces:
• Regelmatig rustmomenten nemen
• Bewust ademhalen
• Zorgen voor de huid met zachtheid
• Beweging en buitenlucht
• Verbinding zoeken in gesprek en contact

Elke kleine stap brengt het systeem dichter bij balans.

Tot slot
De huid is meer dan een omhulsel.
Ze is een spiegel van binnenuit
ze laat zien dat lichaam, gevoel en gedachten één geheel vormen.

Door met mildheid te luisteren naar wat de huid vertelt,
kun je stap voor stap terugkeren naar evenwicht,
met aandacht voor het natuurlijke herstelvermogen van lichaam en geest.

Zo krijgen we allemaal onze seintjes, de een krijgt er “de sc**jt van”, de ander “krijgt het op zn heupen”, weer een ander “kan het niet meer horen”, enz enz
Neem de seintjes van je lichaam serieus, vlucht er niet voor, lach het niet weg.
Kortom, neem jezelf serieus ❣️

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃
Begeleiding bij verlies, rouw en persoonlijke groei

24/10/2025

Liefdevol her-innerd ❤️
Over liefde, verlies en de vrouwen die voorgingen

Mijn moeder kwam uit een groot gezin.
Ik ben enig kind.
In mijn jeugd was ik veel omringd door volwassenen, veelal mijn ooms en tantes van moeders kant. Zij, die al gewend waren om over mijn moeder te moederen, deden dat ook veel en vaak over mij.

Zij droegen iets zachts, iets stevigs, iets verzorgends in zich.
Misschien herken je dat: dat je als kind niet alleen van je ouders leert, maar ook van de vrouwen en mannen om hen heen, ooms & tantes, opa’s & oma’s, buren mensen die als vanzelf iets van hun levenswijsheid doorgeven.

Vandaag is een van mijn twee laatste tantes overleden.
Ze is bijna een eeuw op aarde geweest.
En hoewel verdriet er is, raakt het me op een liefdevolle, zachte manier.
Omdat ik zó dankbaar ben voor wat zij heeft meegegeven.

Zij was apothekersassistente, lang geleden.
Ze wist als geen ander hoe zalfjes, tincturen en mengsels werkten.
Waar ik mijn kruiden plukte in de natuur, kreeg zij haar ingrediënten via de apotheek aangeleverd en toch spraken we dezelfde taal: die van de heling.

We spraken vaak over planten, over werkzame stoffen, over zorg en betekenis.
En misschien nog meer over wat niet in een potje past: aandacht, nabijheid, warmte.

Ze was er in tijden dat mijn ouders het moeilijk hadden,
ze hielp me met mijn examens, met geloven dat ik het kon.
Ze zag, samen met andere tantes, iets wat kinderen vaak niet kunnen zeggen:
dat ik begeleiding nodig had, iemand die me droeg.

En nog vroeger herinner ik me haar aan de tafel bij oma,
met een schilmesje in haar hand
zij kon de langste appelslierten maken van ons allemaal. Mn tante uit Zwitserland schilde daarentegen altijd ondeugend mannetjes met piemels van navelsinaasappels, maar dit terzijde. 🍊
Appeltjes door haar geschild smaakten anders.
Daar proefde je haar liefde in mee. 🍎

Haar lach vergeten we nooit.
Als ze echt plezier had, klonk het alsof ergens een hond blafte
zo aanstekelijk, zo vol leven. 🐶🧡

Nu zij er niet meer is, blijft haar energie nog even in de kamer hangen.
De stilte voelt vol, niet leeg.
Ze laat een spoor van zorg, wijsheid en humor achter.

Er is iets bijzonders aan het verliezen van de generatie boven je.
Alsof een laag van de tijd verschuift,
alsof jij ineens dichter bij de bron komt te staan.

Ik merk dat ik niet alleen rouw om haar,
maar ook om wat zij vertegenwoordigde:
een tijd van eenvoud, van doen wat nodig was,
van vrouwen die zonder grote woorden, met handen en hart,
zorg gaven aan iedereen.

Soms besef ik weer eens temeer:
wij dragen niet alleen onze eigen levens,
maar ook de onaffe verhalen van de generaties voor ons.
Hun kracht, hun pijn, hun patronen, hun dromen.

En als iemand sterft die ons iets van die lijn heeft doorgegeven,
voelen we dat in elke vezel van ons zijn.
Omdat iets ouds, iets oorspronkelijks, even door ons heen beweegt.

Vandaag voel ik dat in zachtheid.
Een zachte rouw.
Een dankbare rouw.

Voor mijn tante.
Voor de vrouwen vóór mij.
Voor alles wat doorgegeven werd in handen, in kruiden, in lachen, in liefde.

Rouw, herinnering en generatielijnen raken tot in het diepste van onze ziel; blijf verhalen delen.
Omdat delen vaak ook helen is 💞

Liefs,
KruidenRoosje Natuurlijk 🌸🍃

KruidenRoosje Voor Theerapie & Kwakzalfjes

03/11/2025

02/11/2025

01/11/2025

31/10/2025

30/10/2025

29/10/2025

28/10/2025

27/10/2025

25/10/2025

24/10/2025

Adres

Openingstijden

Telefoon

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen

Type

Maandag	09:00 - 17:00
Dinsdag	09:00 - 17:00
Woensdag	09:00 - 17:00
Donderdag	09:00 - 17:00
Vrijdag	09:00 - 17:00