Gerdine van Kooten Uitvaartzorg

04/11/2025

Soms is het leven niet om te begrijpen, maar om te voelen...

09/10/2025

Je denkt er misschien helemaal niet over na, maar wat gebeurt er eigenlijk ná je overlijden.
We regelen van alles. Een uitvaartverzekering, soms zelfs een levensverzekering.
Sommigen hebben de muziek al uitgezocht, compleet met de zin: “en als er Marco Borsato wordt gedraaid, klim ik terug uit die kist.”

Maar hoe zit dat met je wachtwoorden.
Met het patroon van je telefoon. Weet iemand de code.
Of het wachtwoord van je e-mail, je iCloud, je Instagram of je Facebook. Of de pincode van je laptop.

Waarschijnlijk niet. En eerlijk, ik ook niet.
Sander was snel weg. Ik heb het hem niet meer kunnen vragen.
En ja, je zult denken: 'daar is hij weer, die Sander.'
Maar dit gaat niet over verdriet. Dit gaat over iets waar niemand over nadenkt.

Sander had een patroon op zijn telefoon.
In tweeënhalf jaar heb ik daar nooit op gelet. Waarom zou ik.
Ik had er niets te zoeken. En nu zit ik met een telefoon waar ik niet in kom. Vol met foto’s, notities, berichten. Alles wat nog een beetje van hem is.

Ik heb alles geprobeerd. Alles wat op Google stond, heb ik gedaan. Programma’s, trucjes, forums.
Zelfs die sites die beweren dat ze je telefoon kunnen hacken.
Dus ja, ik heb 850 euro betaald. Voor een mailtje. En daarna werd ik geblokkeerd. Wees slimmer dan ik.

Schrijf je code op.
Schrijf je iCloud-gegevens op.
Schrijf het wachtwoord van je Google-account op.
En stop dat papiertje in een envelop.
Plak hem dicht. En leg hem bij je begrafenispolis.
Ja, print dat kreng gewoon uit. Het scheelt zo ontzettend veel zoekwerk.

Want als het zover is, wil niemand vloeken op jouw telefoon.
Dan wil iemand gewoon die foto’s terugzien.
De laatste appjes lezen. Nog even dichtbij je zijn.

We denken allemaal dat het wel meevalt.
Dat we jong zijn, gezond, dat het ons niet overkomt.
Tot het ineens wel zo is.

Dus doe het.
Vandaag. Niet morgen.

Misschien is dat wel wat liefde eigenlijk is.
Zorgen dat iemand die van je houdt niet ook nog je wachtwoord hoeft te raden.

En als je denkt: 'Dalijk lees je iets waar je niet blij van wordt?' Dan kan ik alleen maar zeggen, Sander kan zich niet meer verdedigen, dus waarom moet ik boos worden. Daar verander ik niets aan!

07/10/2025

Vandaag, precies vijftien jaar geleden, verloor ik mijn vader.
Bijna tien jaar lang heb ik de deur dichtgedaan voor mijn verdriet.
Ik deed er alles aan om hem te vergeten,
om maar niet te hoeven voelen wat ik miste.

Toen ik in 2020 begon aan mijn boek, veranderde er iets.
Dat was het begin van een proces, een proces van rouw.
Iets wat vandaag de dag voor zoveel mensen herkenbaar is.

Als jonge jongen dacht ik dat de pijn nooit meer weg zou gaan.
En dat klopt, het verlies blijft een litteken.
Maar het litteken verandert.
Het wordt draaglijker.
En, hoe gek het ook klinkt: het wordt écht beter.

Dit jaar was ik voor het eerst bijna vergeten dat het 6 oktober was.
Voor het eerst voelde ik vandaag geen verdriet (totdat ik dit berichtje ging schrijven dan 🥲).
En dat is niet omdat ik hem vergeten ben,
maar omdat het gemis niet meer alles overheerst.

Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen: het komt echt goed.
Voor iedereen die nu door een zelfde soort hel gaat, ik weet hoe uitzichtloos het voelt.
Ik dacht dat ik mezelf altijd moest verdoven om met dat gevoel te leven.
Maar dat hoeft niet.
Het wordt beter.

Hoe verschrikkelijk het ook is wat mijn vader ons op een bepaalde manier heeft aangedaan,
kan ik nu met trots zeggen dat zijn verhaal anderen helpt.
En ondanks dat ik soms nog steeds boos, verdrietig of verward ben, wil ik zeggen:

Dank je wel papa.
Ik mis je.
En ik hou van je. ❤️

05/10/2025

Rustig…

Je viel me meteen op. Niet omdat je iets bijzonders deed, maar juist omdat je zó stil aanwezig was. Ik heb oog voor dit soort honden, van die dieren die niet schreeuwen om aandacht, maar er wél zijn.

Je was er om je bazinnetje te ondersteunen tijdens een afscheid dat zwaarder was dan de meeste. Een afscheid in de verkeerde volgorde… zo noem ik dat altijd. Biologisch gezien hoort het anders te gaan, maar het lot beslist daar vaak anders over.
Toch bracht jij een soort rust mee. Je drong je niet op, je maakte geen geluid. Je lag stil op schoot, keek om je heen, verlegde af en toe je kop alsof je even beter wilde kunnen volgen wat er gebeurde. Alleen op de begraafplaats stond je naast je baasje ,waardig en trouw, zelfs daar bleef je rustig, bijna sereen
Wat zou ik graag weten wat er in jouw koppie omging.
Misschien begreep je niets van de woorden, maar alles van het gevoel. Misschien dacht je niets, maar voelde je alles. Misschien was jouw enige gedachte:

“Ik blijf hier. Dit is het moment om er gewoon te zijn.”

En dat was precies wat je deed — aanwezig zijn. Zonder één woord, maar met alles wat je in je had.

Ik ben Rob de Joode, documentair uitvaartfotograaf.
Ik help mensen om de herinneringen te bewaren door het afscheid van een dierbare respectvol en op een natuurlijke manier vast te leggen. Met rust, discretie en oog voor emotie zorg ik voor foto's die troost bieden – nu en later.

📩 info@robdejoode.nl
☎️ 06 – 06 57940039

26/09/2025

Een condoleance thuis creëert een intieme sfeer. De warmte van het vuur, de vertrouwde omgeving en de vrijheid om het in te richten zoals het past, maken het verschil. Als uitvaartverzorger vind ik het belangrijk dat families zich gesteund voelen bij het maken van deze keuzes. Want een afscheid hoort bij het leven, en mag net zo uniek zijn als degene die we moeten missen.

Gerdine van Kooten Uitvaartzorg: "Altijd dichtbij, juist op de momenten dat het er écht toe doet.”

30/08/2025

26/08/2025

Over dromen, vergankelijkheid en… taart 🎂

Vandaag mag ik 55 kaarsjes uitblazen. Een mooie leeftijd, maar ook eentje die me aan het denken zet. Het zijn er namelijk 11 meer dan mijn lieve moeder ooit heeft mogen uitblazen. Hoe ouder ik word, hoe vaker ik stilsta bij de vergankelijkheid van het leven. Hoe betrekkelijk alles eigenlijk is.
Ik denk aan de grote ego’s in de wereld, aan oorlogen en aan al het leed. Maar ook aan dichtbij: een lieve vriend die ernstig ziek is en niet meer beter mag worden, met nog zoveel dromen en plannen samen met zijn gezin. Het maakt me nederig en dankbaar tegelijk. Vorige week zei een vriendin die net als ik 55 werd: “Over 15 jaar ben ik 70.” Die zin bleef bij me hangen. Want 15 jaar… wat is dat eigenlijk? Zo weinig en tegelijk zo veel.

En dan kijk ik naar mijn eigen 14-jarige Pluis. Gisteren nog in de wieg, vandaag een puber die stiekem de wekker had gezet om me te verrassen. Ik was al vroeg uit bed wat haar licht verontwaardigd maakte. Maar wat volgde, was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen: een lange, warme knuffel (voor een puber al helemaal bijzonder). Daarna vertelde ze dat ze akelig had gedroomd. Een droom waarin het met mij niet goed afliep… en ze sloot zachtjes af met de woorden: “Maar je bent er gelukkig nog.”
Ja, lieve Pluis, ik bén er gelukkig nog. En ik hoop dat ik nog een hele tijd mag blijven. Om te leven, te lachen, te huilen, lief te hebben, te werken en bovenal te genieten van alles wat het leven ons schenkt.

Op het leven. 🕯️💛

19/08/2025

Eén meisje. Eén boom. Eén gebaar. 🌿
Soms begint hoop daar waar je het niet verwacht.
Olijfboom geplant met zakgeld. En met hart 💜

Mijn dochter is veertien. En het mooie is: zij kijkt anders dan ik.
Waar ik soms de neiging heb om me terug te trekken van het wereldnieuws, scrollt zij er recht op af. Ze wíl weten wat er speelt. In Gaza, in Oekraïne, op plekken waar ik misschien eerder wegkijk uit onmacht, blijft zij kijken. Niet omdat ze het allemaal begrijpt, maar omdat ze het voelt.

Wat ik bijzonder vind, is dat ze niet alleen kijkt maar dat ze ook daadwerkelijk iets doet. Elke maand doneert ze vijf euro van haar zakgeld aan Plant an Olive Tree, een organisatie die olijfbomen plant in Palestina. Een klein gebaar, maar met diepe wortels: hoop, verbinding, toekomst. Ze leert mij dat je niet machteloos bent als je iets kleins doet met intentie.

Door haar kijk ik anders en durf ik me open te stellen voor dingen die ik eerder misschien uit de weg ging.
En ergens denk ik: als dit de generatie is die eraan komt, dan komt het misschien toch goed met de wereld.

Soms zijn het onze kinderen die ons leren hoe we mens mogen zijn.

https://www.planteenolijfboom.nl/mijn-boom

08/08/2025

"Sommige reizen maak je niet allen om de plek, maar óók om de persoon."

In al die jaren dat ik naar Canada reis, heb ik veel bijzondere mensen leren kennen. Eén van hen was Shannon en we werden vrienden. Een vriendschap die bijna 30 jaar mocht duren...

Vorig jaar overleed Shannon, veel te jong. Ze hield van de natuur en koos bewust voor een laatste rustplaats op de natuurbegraafplaats van Salt Spring Island.

Deze reis naar Canada was voor mij extra bijzonder. Vorig jaar kon ik niet bij haar uitvaart zijn, en nu kwam ik hier met een doel: om haar te eren, haar rustplaats te bezoeken en haar nog één keer heel dichtbij te voelen... Samen met vrienden haalden we herinneringen op een waardevol moment om stil te staan bij haar leven. Lieve Shannon, rust zacht, ik zal je nooit vergeten...
Soms zit een hele vriendschap in één mooie herinnering. Welke is dat voor jou?

28/07/2025

De verharding in de samenleving. Tot je rouwt…

We leven in een tijd waarin iedereen zijn mening klaar heeft. Hard, fel, en vooral: snel. Op straat zie je mensen elkaar negeren. Online vliegen de oordelen je om de oren. En soms denk ik: waar zijn we de zachtheid kwijtgeraakt?

Tot er iemand overlijdt.

Dan zie ik ineens iets veranderen. In families, in buurten, in collega’s. Ineens is er ruimte voor stilte, voor aandacht, voor kwetsbaarheid. Dan mag iemand even niet ‘sterk’ zijn, maar gewoon zijn wie hij is: iemand die iemand verloren is. En dan zie je het gebeuren: mensen die elkaar vasthouden, die boodschappen doen voor de buurvrouw, die een hand op een schouder leggen zonder iets te zeggen.
Rouw maakt mensen zacht. Open. Eerlijk.
Misschien zou het helpen als we ons wat vaker zouden gedragen alsof iemand iets verloren heeft. Want eerlijk? Dat is vaak ook zo. Iedereen draagt wel iets met zich mee, een verlies, een scheiding, zorgen, verdriet. Maar we zijn het verleerd om dat te zien. Alles moet doorgaan. Alles moet sterker, harder, sneller.
Ik zie vaak wat er gebeurt als mensen even stil mogen zijn. Als er ruimte is voor gevoel. Voor zachtheid. Het maakt de wereld niet lichter, maar wel menselijker.

Wanneer heb jij voor het laatst écht naar iemand geluisterd?
Foto: Rob de Joode uitvaartfotografie/uitvaart van mijn vader

27/07/2025

26/07/2025

Het gedicht "Bij de rand" van Ellen Deckwitz gaat over het loslaten van een dierbare. Onlangs was Ellen te zien in het programma De verwondering met Annemiek Schrijver op NPO. Het interview heeft mij diep geraakt en is zeker de moeite waard om te kijken. In de gedichten van Ellen is de dood nooit ver weg...