23/11/2025
“Vieren wat je vieren kon, en dan het liefst met alle mensen waar je van hield.”
Herinneringen en mijlpalen
Verbazingwekkend hoe snel, hoe schijnbaar moeiteloos ook, de jaren voorbijgevlogen waren. Bakken vol herinneringen, mooi en ook verdrietig, aan eerste liefdes, ‘brommers kiek’n’, luddevedu, verkering, eerste, tweede of derde huizen, samenwonen, trouwen en soms ook scheiden, kinderen en inmiddels voor sommigen ook al kleinkinderen. En zoals het leven was, ook de mindere momenten van verloren dierbaren, ouders, broers en zussen, vrienden en vriendinnen, sommigen nog veel en veel te jong, ziektes, zorgen en ongelukken.
Met al die herinneringen en levenswijsheden waren we inmiddels aanbeland in de hoogste categorie van volwassenheid en werd de eerste zestig. 60 en still fabulous!
Hoewel dubbel, want het ging zo snel én tegelijkertijd zo dankbaar dat ze het vieren kon, had ook zij het motto: ‘Vieren wat je vieren kon, en dan het liefst met alle mensen waar je van hield.’ Een mooier uitgangspunt was er ook niet. En dus vierden we dat ze 60 werd en was het tijd om de slingers op te hangen, dat moest je tenslotte toch zelf ook doen, te dansen, te sjansen en te toosten op het leven, zoals ze het zo pakkend omschreef.
Ik had me al wekenlang verheugd en de nodige voorbereidingen getroffen: van het creëren van een paar unieke oorbellen en een bijpassende armband, het regelen van een bon van haar en ook mijn favoriete bloemist tot het schrappen in mijn agenda om maar zoveel mogelijk de rust te pakken.
Na het nadrukkelijk geplande schoonheidsslaapje, het was vooral een heel verplicht iets, maar toch, tutte ik me heerlijk op. Casual sportief gekleed, mijn haar in de krul en met een lichte make-up keek ik uiteindelijk tevreden in de spiegel. Wat ik zag beviel me wel: kleding waar ik me fijn in voelde, stralend blauwe ogen, een prachtige dikke bos haar en mijn veruit meest favoriete oorbellen, hartjes natuurlijk.
Het andere deel van mijn outfit bestond uit mijn brace, zonnebril, oordoppen en koptelefoon. Maar dan nog, ik was van mening dat ik er als bijna midden vijftiger toch echt nog wel mocht zijn. Een heerlijk gevoel. Still fabulous, ondanks alle extra’s.
Feest met een schaduwkant
De locatie was geweldig: een sfeervolle stretchtent in een enorme tuin, omgeven door bloemen in allerlei kleuren, versierd met ballonnen, slingers en zachte verlichting en ingericht met landelijk meubilair. Die tuin was meteen ook mijn partner in crime, want het bood mij de mogelijkheid me terug te trekken uit het feestgedruis en even tot rust te komen.
Het was ook daar in die feesttent dat ik me realiseerde dat mijn eigen wereldje wel heel erg klein geworden was. Onze familie was piep, de groep collega’s flink geslonken en de oude vriendengroep door omstandigheden zowat gehalveerd, al hadden we gelukkig ook nieuwe toegevoegd. Nu was ik sowieso niet in staat zo’n feest te volbrengen, maar toch.
Ondanks dat steekje in mijn hart vermaakte ik me echter prima, genoot van de gezelligheid, de warmte, de sfeer en de fijne contacten. Feliciteerde nieuwbakken ouders, bewonderde kleinkinderen en genoot van hun stralende lach.
De man met de hamer
Waar hij opeens vandaan kwam, ik wist het niet, maar nog tijdens het overigens heerlijke eten was hij er dan, de man met de hamer. En hoe.
Van het een op het andere moment dus, en ziek dat ik was. Ik voelde me zo ontzettend slecht dat ik het liefst alles eruit had gegooid om vervolgens voorovergebogen en uitgeput op de tafel te gaan liggen. Terwijl de tranen, totaal overprikkeld maar zonder verdriet, me over de wangen liepen, nam ik zo goed en zo kwaad als dat nog ging afscheid. Overigens alleen van de gastvrouw en haar partner, voor de rest was er geen tijd. Weg moest ik, en snel ook.
Eenmaal thuis plofte ik met een warme kruik in mijn bed en sliep veertien uur aan een stuk. Hoe confronterend, hoe niet te begrijpen, ik wist het en toch …
Veel van al het moois in je leven kun je niet aanraken, je moet het voelen, in je hart. Dat had ik en dat deed ik, al kostte het me vervolgens drie dagen om bij te komen.
