21/09/2025
πππ ππ/ππ β πππππππππππ: πππ ππππ ππππππ ππππ πππππ, πππ πππ ππ ππππ πππππ
Er zijn delen in jou die zijn ontstaan vΓ³Γ³r jij woorden had.
Delen die leerden:
Als ik stil ben, is er rust.
Als ik voor anderen zorg, word ik gezien.
Als ik niets nodig heb, mag ik blijven.
Die delen noem je soms karakter of coping.
Vaak zijn het overlevingsdelen, ontstaan in het gezin waarin je opgroeide.
Want hoe jij nu reageert in de liefde?
Is vaak een echo van vroeger.
Sommige vaders waren afstandelijk, afwezig, niet beschikbaar.
Niet uit onwil, maar omdat ze zelf ook geen bedding hebben gekend.
Als kind leerde je: liefde is niet nabij, het is afwachten.
En nu trek je je terug zodra iemand dichtbij komt.
Sommige moeders waren overspoelend, emotioneel afhankelijk, of juist kritisch.
Als kind leerde je: ik moet sterk zijn, mezelf reguleren, niemand tot last zijn.
En nu pas je je aan, keer je in jezelf, voel je je schuldig als je grenzen stelt.
Jouw zenuwstelsel herhaalt niet het verhaal van liefde.
Het herhaalt het verhaal van overleven.
Je zenuwstelsel herhaalt dat script.
Niet bewust, maar via reflexen.
Via het idee dat jij eerst iets moet fixen voor je veilig mag zijn.
Via de overtuiging dat je geen ruimte in mag nemen, dat je niet te veel mag zijn.
En dÑÑr begint reparenting.
Niet om iemand iets te verwijten.
Maar om vandaag, vanuit volwassen bewustzijn, jezelf iets nieuws te geven.
Reparenting is:
Jezelf geruststellen, ook als niemand dat doet.
Jezelf serieus nemen, ook als je systeem zich wil aanpassen.
Toestaan dat je grenzen hebt.
Toelaten dat je behoeften hebt.
Het is:
Zien wanneer je in een oude film schiet.
En zeggen: ik schrijf het script opnieuw.
Niet door die oude delen te bevechten.
Maar door ze te begeleiden.
βIk zie je.β
βJe bent veilig.β
βJe hoeft niets te fixen.β
Reparenting is niet het uitwissen van je jeugd.
Het is het opnieuw opvoeden van de delen in jou die zijn blijven wachten op een ouder die het wΓ©l ziet.
Vanaf vandaag mag jij dat zelf zijn.
Liefs, Sas