24/04/2025
Seksualiteit bij spasme
In 2021 kwam een vrouw van dertig jaar in mijn praktijk, ze had van te voren aangegeven dat ze spasme had en of ze wel welkom was. Ze was van harte welkom en samen bespraken we wat ze nodig had en wat haar verlangen was. Ze gaf aan dat ze door haar spasmes zichzelf niet kon bevredigen. Ik had me dat nog nooit eerder gerealiseerd, maar doordat haar armen en handen verkrampten was dat niet mogelijk. Het was ook niet mogelijk om een speeltje vast te houden om op die manier zichzelf plezier te geven. Haar verlangen was dan ook om liefdevol aangeraakt te worden en het liefst ook een orgasme te mogen voelen.
Seksualiteit is in haar leven een afwezig onderwerp geweest. Niet omdat het er niet was, maar omdat het nooit benoemd werd. De zorg draait om wassen, aankleden en medicatie. De enige aandacht voor haar yoni was als ze geschoren werd, maar dat was er niet voor haar sensualiteit. In de zorg wordt dit stuk meestal onzichtbaar gemaakt.
De eerste keer vonden we het allebei spannend. Ik wist niet goed hoe haar lichaam zou reageren. Voor het eerst in jaren werd haar huid niet functioneel aangeraakt, maar liefdevol. Zonder doel, zonder haast. De aanraking van haar yoni werd binnen de sessie een moment van sensualiteit, heling en erkenning. Hier mocht haar verlangen bestaan.
Na verloop van tijd realiseerde ik me dat er een enorm taboe heerst op seksualiteit bij mensen met een lichamelijke beperking. Er is schaamte, onwetendheid, en vaak ook ongemak bij zorgverleners. Maar mensen met spasme zijn niet aseksueel. Hun behoefte aan aanraking, intimiteit en sensualiteit is er net zo goed. Misschien zelfs dieper, omdat het zΓ³ vaak ontbreekt.
In de loop der jaren ontdekten we samen steeds meer wat passend was. Door een orgasme werden de spasmes erger, maar het verlangen was zo groot dat ze dat op de koop toe nam. Later besloten we samen om te stoppen met de orgasmes omdat er daarna teveel medicatie nodig was. Niet veel later bleek het niet meer verantwoord om haar na een sessie, alleen naar huis te laten gaan, daarom besloot ik om voortaan de sessies bij haar thuis te doen. Dan kon ze daarna, met medicatie, gaan slapen in haar eigen bed.
We zijn steeds meer gaan afstemmen en aanpassen, en steeds beter binnen haar grenzen gaan werken. Dat ze zich de dagen daarna fysiek minder goed voelt, blijft ze voor lief nemen. De positieve uitwerking op haar geest is veel belangrijker voor haar. Ze voelt zich gezien tijdens de sessies.
Dit blog is mijn ervaring, maar het is ook een oproep voor meer openheid in de zorg. We moeten begrijpen dat seksualiteit een belangrijk deel is van het mens-zijn, ongeacht welke beperkingen er ook zijn. Ik wil de boodschap delen dat het okΓ© is om te verlangen, om te voelen, en om te genieten van wat er is. Want we zijn allemaal mensen.
