Klankpraktijk Jannie Maasdam

10/11/2025

Aan de overkant van de straat woont een vrouw die ik regelmatig zie. In weer en wind staat ze voor haar huis. Met een sigaret in haar hand kijkt ze naar de lucht, checkt haar telefoon, en na een minuut of vijf gaat ze weer naar binnen.

Ik weet niets van haar. Misschien heeft ze kinderen, misschien werkt ze thuis, misschien heeft ze gewoon even genoeg van alles. Wat ik wel weet is dat ze consequent dat moment voor zichzelf neemt.

Vijf minuten pauze.
Vijf minuten buiten.
Vijf minuten niks hoeven.

En hoewel ik roken nou niet per se toejuich, snap ik het ritueel erachter wel. Het geeft haar een excuus om even te stoppen. Om even niet beschikbaar te zijn voor wie of wat er binnen op haar wacht.

Hoe vaak neem jij bewust een moment pauze?

Niet omdat je wacht op het leerlingenvervoer.
Niet omdat je in de file staat.
Maar echt... een moment waarop je stopt en jezelf toestaat om even niks te hoeven?

Je vertelt jezelf dat je daar geen tijd voor hebt.
Maar ergens weet je ook dat je het hard nodig hebt.

En nu denk je misschien... daar heb je haar weer met een rustmoment...

Klopt. Maar ik weet hoe hardnekkig alsmaar doorgaan is. Je brein laat je graag geloven dat het onveilig is om even niets te doen.

Daarom werkt het goed om wel iets te doen in een moment voor jezelf. Iets waar je van geniet.

Wat zou jouw moment kunnen zijn?
Even een blog lezen? Luisteren naar muziek waar je van houdt? Genieten van voorbijdrijvende wolken?

Probeer het deze week eens uit. Niet perfect, niet lang... gewoon vijf minuten.

Merk je dat je toch onrustig wordt? Dat is heel normaal. Je zenuwstelsel moet wennen aan rust. Blijf het doen... het wordt makkelijker.

En wie weet... vind je net als die vrouw aan de overkant jouw eigen ritueel.

07/11/2025

06/11/2025

Gisteren zat ik met een moeder die vijf maanden geleden aan haar klanktraject begon.

Ze vertelde enthousiast dat ze alle contactgegevens van hulpverleners, school, de rolstoelspecialist – iedereen die met haar dochter te maken heeft – overzichtelijk in een bestand aan het zetten is.

"Zodat het eindelijk uit mijn hoofd kan," zei ze. "En mijn man kan nu ook dingen regelen zonder dat hij mij steeds nodig heeft."

Het klinkt zo simpel en logisch. Maar vijf maanden geleden had ze daar geen ruimte voor in haar hoofd. Ze rende van het ene brandje naar het andere, constant alert, altijd bezig.

Nu ze ontspant en zichzelf me-time gunt, krijgt ze afstand. Ze ziet waar haar grenzen liggen en heeft rust in haar hoofd om te ordenen.

Dat is precies wat er gebeurt wanneer je zenuwstelsel niet meer continu in de actiestand staat. Je krijgt overzicht. Je kunt weer nadenken, even pas op de plaats maken, in plaats van direct te reageren.

Schort het bij jou ook aan rust in je hoofd? Je kunt vandaag al een begin maken met meer ruimte voor jezelf.

Vraag gratis Rust & Ruimte voor Jou aan. Drie korte video's waarin ik je laat zien hoe je spanning loslaat – zelfs als je hoofd overloopt. Zodat je weer op adem komt en met iets meer rust verder kunt.

Gun jezelf een pauze en begin vandaag nog. Klik hier: https://janniemaasdam.nl/rust-ruimte-voor-jou/

28/10/2025

Wat als je kind meer kan dan je denkt?

Soms doe je het uit gewoonte... ik betrapte me er zelf ook weleens op. Blijven helpen waar het eigenlijk niet meer nodig is.

Laatst zat er een moeder tegenover me die vertelde: "Ik dacht altijd dat ik mijn dochter bezig moest houden. Maar toen ik een spoedklus thuis wilde afmaken, zei ik voor het eerst eerlijk dat ik geen tijd had. Ik gaf haar gewoon de spullen waar ze graag mee speelt... en ze vermaakte zich prima."

Ze keek me verbaasd aan. "We waren samen, maar ieder met ons eigen ding bezig. En weet je wat? Ik voelde me voor het eerst in tijden niet schuldig."

Het drong tot haar door: ze kon best een stapje terug doen.

Misschien geldt dat voor jou ook wel... dat je automatisch doet wat je altijd deed, terwijl het eigenlijk niet meer nodig is.

Wat als je vandaag eens kijkt met frisse ogen? Waar kun je een beetje loslaten?

Soms is anders verrassend goed.

Herken jij dit? Waar blijf jij uit gewoonte helpen, terwijl het misschien ook anders kan? Deel je ervaring in de reacties... ik ben benieuwd.

25/10/2025

Loslaten is moedig...

Deze week hoorde ik dit verhaal van een moeder van... toen ik haar vroeg hoe de herfstvakantie verliep voor haar en haar dochter...

Haar dochter met Down stond bij de bushalte met haar begeleider. De bus kwam, de begeleider stapte in, de deuren sloten... en haar dochter stond nog op het trottoir.

Gelukkig was alles goed afgelopen. De begeleider was keihard komen teruglopen, bij de volgende halte meteen uitgestapt. Haar dochter was blijven staan, al onder de hoede van omstanders die haar gerust stelden.

"Het is eigenlijk maar goed dat dit gebeurd is," zei de moeder. "Deze begeleider is nieuw. Die vergeet dit niet meer."

Ik moest even slikken toen ik dit hoorde. Want ik kon me zo goed voorstellen hoe die begeleider zich moet hebben gevoeld.

Je schrikt je werkelijk wezenloos. En ja, je vergeet het nooit meer. Vanaf dat moment doe je het anders. Altijd.

Wat indruk op me maakte, was de rust van deze moeder. Haar vertrouwen dat het goed zou komen. Dat mensen zouden helpen. Dat haar dochter zich zou redden.

Loslaten...

Voor jou komt misschien dat moment wel nooit helemaal. Misschien blijf je altijd zorgen voor je kind.

Maar af en toe... die ruimte geven aan een ander. Vertrouwen dat het goedkomt, ook al gaat het niet perfect.

Dat is moedig.

Want door alles zelf te blijven doen, houd je jezelf ook vast. In spanning. In die constante waakzaamheid die je uitput.

Hoe ga jij om met loslaten? Lukt dat een beetje? Of is het elke keer weer spannend?

17/10/2025

Altijd bezig. Nooit echt rust.

Herkenbaar?

Vrijdag 31 oktober is er weer een VIP-ochtend in de klankpraktijk in Den Haag. Speciaal voor moeders met een zorgintensief kind.

Van 10.00 tot 12.15 uur.

Ervaringen delen met andere moeders die écht snappen hoe het is. En daarna heerlijk ontspannen tijdens een groepsklankontspanning.

Wat andere moeders zeiden:

"Ik voelde me gezien als moeder met extra uitdagingen."

"Het was fijn om met andere moeders met een zware zorgtaak gewoon even lekker stoom af te blazen."

"De klankschalen deden me goed. Ik fietste ontspannen naar huis, net alsof ik in de sauna was geweest."

Het fijne? Je bent met mensen die aan een half woord genoeg hebben. En je hebt een plek om op te laden.

Investering: €20,-
Er zijn nog een paar plekken vrij.

Gun jezelf wat ademruimte. Meld je aan via https://janniemaasdam.nl/vip-ochtend/

30/09/2025

Hé zorgmoeder... dit herken je vast...
Je hoofd draait overuren... en je lijf rent mee op de automatische piloot.

Van afspraak naar therapie, naar werk, naar... je kent het wel.

Echt aandacht voor wat je doet? Bijna onmogelijk als je to-do lijst zo lang is dat je er duizelig van wordt.

Maar wat als je even stopt...

Gewoon heel even.

Niet om nóg meer te doen, maar om te voelen dat je meer bent dan die eindeloze lijst in je hoofd.

Probeer dit eens:

Sta stil of ga zitten. Noem voor jezelf:
• Vijf dingen die je nu ziet
• Vier die je hoort
• Drie die je voelt
• Twee die je ruikt
• Één die je proeft

Neem even de tijd...

Wat merk je? Is er iets veranderd in je lijf, in je ademhaling, in hoe je je voelt?

Het lijkt zo simpel. En dat is het ook.

Je lichaam weet precies wat het nodig heeft. Het vraagt alleen om een moment van aandacht. Van jou, voor jou.

Gun jezelf vandaag deze kleine pauze. Ook al duurt het maar een minuut...
Soms zit er tussen 'ik kan niet meer' en 'het gaat weer' maar één bewuste ademteug.

Wil je meer van dit soort eenvoudige oplaadmomenten? Vraag dan mijn gratis 'Rust-Ruimte voor Jou' aan. Drie korte video's die je direct thuis kunt gebruiken.
Gun jezelf die ruimte. Klik hier:
https://janniemaasdam.nl/rust-ruimte-voor-jou

25/09/2025

𝐇é 𝐳𝐨𝐫𝐠𝐦𝐨𝐞𝐝𝐞𝐫...𝐰𝐚𝐭 𝐚𝐥𝐬 𝐡𝐞𝐭 𝐠𝐨𝐞𝐝 𝐠𝐚𝐚𝐭?!

M'n strandhuisjesbuurvrouw stuurde me dit voorjaar een foto van krioelende bastaardsatijnrupsen.

Ik kan je vertellen, dat is geen smakelijk gezicht.

Ze zitten op de duindoornstruiken achter onze huisjes. En ik weet: als je ermee in aanraking komt, heb je wekenlang jeuk en huiduitslag.

"Opletten geblazen!" schreef ze, met veel uitroeptekens.

Haar waarschuwing maakte direct mijn 'wat-als'- stemmetje wakker:

Wat als de rupsen straks, net als vorig jaar het strand opkomen?

Wat als ik erop stap met m'n blote voeten?

'Wat-als'- gedachtes zijn nogal vermoeiend...
En dat terwijl er nog niets aan de hand is.

Ik zie het ook bij de zorgmoeders die ik begeleid:

🚖"Wat als de taxibus te laat komt, en m’n kind weer van slag raakt"

🎒"Wat als die nieuwe school toch geen goede keuze is"

⚡"Wat als het feestje bij oma lang duurt en de spanning oploopt bij m’n kind"

Als moeder van een zorgintensief kind ben je gewend om altijd drie stappen vooruit te denken. Dat is vaak nodig ook. Maar soms slaat die waakzaamheid om in een eindeloze spiraal van zorgen.

Maar stel je voor... 'wat-als' het goed gaat?
Wat voel je als je bewust een andere richting inslaat?
Wat merk je in je lijf... in je hoofd?

Probeer het deze week eens: als je merkt dat je in een 'wat-als' spiraal zit, stel jezelf dan bewust de vraag: 'Wat als het goed gaat?'

Voel wat dat met je doet.

Goed zorgen voor jezelf betekent óók:
Zien wanneer je in een wat-als spiraal zit en leren kiezen voor rust in plaats van onrust.

Dat geeft ruimte.
Vertrouwen en meer plezier.

Trouwens... die rupsen heb ik dit jaar nauwelijks gezien...

Welke 'wat-als' gedachte houdt jou weleens wakker? Deel het in de reacties als je wilt."