Hartlanders

08/07/2025

Mensen vragen me vaak hoe het werkt. Hoe kan het dat je met je hoofd soms allang snapt waarom je doet wat je doet, en je toch niet anders reageert. Het antwoord is simpel en tegelijkertijd complex: omdat je lijf mee moet. Inzicht is mooi en belangrijk, maar verandering begint pas echt als het lichaam mee kan bewegen.

Lees het hele verhaal via de link in mijn bio.

08/05/2025

Over grenzen en hoe je ze weer leert voelen

Hoe weet je nou waar je grens ligt? Of wanneer je die van een ander overschrijdt?

Het antwoord zit niet in vaste regels als: ‘na drie keer is het genoeg’, of ‘als de ander duidelijk stop zegt’. Het zit in een ander soort weten. Een weten dat zich niet alleen in je hoofd afspeelt, maar vooral in je lijf.

Je lijf is sneller én eerlijker dan je hoofd over waar jouw grenzen liggen. Het laat je voelen waar het knelt, waar je je inhoudt, of juist overvraagt. Zinvol dus, om naar je lijf te luisteren. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vaak zijn we, met goede redenen, ooit gestopt met voelen of het toelaten daarvan. Omdat het onveilig was, te veel, te verwarrend.

Grenzen zijn vaak geen harde lijnen. Ze zijn fluïde, afhankelijk van context, van energie, van oude patronen. Soms voel je ze pas als het te laat is. Als je leeg bent, geïrriteerd, of simpelweg niets meer kunt geven. En soms trek je ze al veel eerder dan nodig, of eerder dan je eigenlijk zou willen. Uit angst of zelfbescherming.

20&21 mei geef ik samen met Robin van Soolingen weer een tweedaagse training Over Grenzen. We maken veel gebruik van de kennis van je lijf. Het weet vaak al veel eerder: dit klopt niet voor mij. Of juist: hier mag ik meer ruimte nemen. Je leert (opnieuw) hoe je je lichaam als graadmeter kan gebruiken.

We werken met rust en actie. Je ‘ja’ en je ‘nee’. Diepgaand en met humor. Soms met bokshandschoenen aan en altijd met beide voeten op de grond.

Voor wie klaar is om grenzen niet alleen te begrijpen, maar ze ook echt te voelen: we hebben nog 1 plek vrij. Je bent welkom.

22/04/2025

Kan je rouwen om een toekomst die niet zal zijn zoals je hoopte?
Ook als er nog een sprankje hoop is dat het toch jouw toekomst gaat worden?

We krijgen regelmatig de vraag of ze wel welkom zijn bij ons. Ouders bij wie nog een kindje niet lukt, maar waar de hoop op nog een kindje nog niet vervlogen is.

Ik dacht zelf lange tijd dat rouwen om het kindje dat niet komt, betekende dat ik de hoop zou wegnemen. Dat bleek niet waar. Rouw is geen lineair proces. De angst dat nog een kindje uitblijft, is net zo verlammend als de (valse) hoop en daaropvolgende teleurstelling en pijn. Het leven vraagt vooral van ons dat we dat aankijken. Dan wordt het in ieder geval rustiger van binnen.

Dus ja, je kan rouwen om een toekomstbeeld dat niet zal zijn. En ja, je kan rouwen ook als er nog hoop is.

Rouw is de achterkant van liefde, leerde ik tijdens mijn opleidingen. Onlosmakelijk verbonden. Tijdens onze retraite 'Wat als nog een kindje niet lukt', werken we dan ook steeds met polariteiten. Hoop en wanhoop, leegte en vervulling, samen en alleen...

We gaan je niet leren om te stoppen met wensen of hopen. Wel helpen we je anders antwoord te geven op wat er (niet) is. Dat doen we met durf en met liefdevolle ogen. Zodat er ruimte ontstaat voor verdriet en blijdschap, voor spanning en ontspanning.

We hebben nog plek voor jou in de retraite 'Wat als nog een kindje niet lukt?' op 10&11 juni.

Wil je samen met je partner komen? Neem dan even contact met ons op.

Ik organiseer deze tweedaagse retraite samen met Leonie Muijs. We ontmoeten je graag.

09/11/2024

Ze groeide op met alleen haar moeder. Er was veel loefde, en er werd in de onderlaag ook een appèl op haar gedaan. Zij zou zorgen voor het geluk, na alle ellende en het verdriet dat had gespeeld in het gezin.

Ze oogt jong. Jonger dan haar kalenderleeftijd. Ze vouwt haar benen onder zich op de stoel, waardoor ze nog kleiner lijkt. Met haar blik lijkt ze steeds mijn goedkeuring te zoeken. Ik krijg daardoor de neiging om voorzichtig met haar te zijn, haar gerust te stellen en te sparen. Tegelijkertijd weet ik dat ik haar dan tekort doe.

Ik vraag haar te gaan staan in de ruimte. Ik ga achter haar staan en klem mijn beide armen te stevig om haar schouders en borstkas. ‘Ken je dit gevoel?’, vraag ik haar. Verslagen knikt ze. ‘De beklemming, verstikking, onmacht’, brengt ze zachtjes uit. Ik blijf even stil, mijn armen onverminderd strak om haar heen.

‘Ik word er eigenlijk ook boos van’, zegt ze dan. ‘Ja’, moedig ik haar aan. Haar ademhaling versnelt, tot het bijna briesend is. Dan voel ik hoe ze haar lijf meer gebruikt, ze zich afzet tegen de beklemming. ‘Toe maar’, zeg ik haar. Na een worsteling volgt er een stevige lange ARGH!, een soort oerbrul die uit haar tenen lijkt te komen. In de kracht die daar van uit gaat, kan ik voelen dat ze losbreekt.

Daar staat ze in de ruimte, nog hijgend van de intensieve oefening. ‘Hoe voelt het nu?’, vraag ik haar. ‘Gek genoeg wel stevig, bevrijd’, zegt ze, terwijl ze het zweet en de tranen van haar gezicht veegt. Ik zie een vrouw die wel 10 jaar volwassener lijkt geworden.

Boosheid is een emotie die ik zelf lange tijd heb binnengehouden. Met het inslikken van dat waar ik diep van binnen boos over was, strafte ik of mezelf, of de boosheid vond een verwrongen weg naar buiten. Dan kwam ik met venijn of verhief mijn kin. Het kostte me veel tijd en lichaamswerk voordat ik kon aannemen dat authentieke boosheid over iets wezenlijks gaat.

‘Boosheid is ook levenskracht’, zei een van mijn opleiders ooit. Het helpt ons te begrenzen.

Hoe doe jij dat met boosheid? Met begrenzen? Op 7-8 januari geef ik samen met een tweedaagse training ‘over grenzen’. We ontmoeten je graag, op de grens.

24/09/2024

Op zijn werk loopt hij zichzelf vaak voorbij. Hij wil al zijn patiënten helpen en liefst ook alle collega’s en familie tevreden stellen. Hij komt in de knoop met zijn verantwoordelijkheden.

Het valt me op dat zijn vriendelijke glimlach niet matcht met de inhoud van zijn verhaal, wanneer hij vertelt over het verlies van zijn moeder toen hij slechts 3 jaar oud was. ‘Wat een verdrietig verhaal’, geef ik hem terug. Zijn glimlach verdwijnt even maar vervolgens vertelt hij dat hij in zo’n warm gezin opgroeide nadat zijn vader hertrouwde. Zijn stiefmoeder is een liefdevolle moeder voor hem.

‘Maar ik weet zo weinig over wie ze was, mijn biologische moeder. Ik heb niet echt herinneringen aan haar. Soms, als ik niet lekker in mijn vel zit, maak ik me zorgen dat ik haar somberheid ook in me heb.’

Lees verder via de linkinbio.

24/04/2024

Vanaf vandaag te beluisteren! Ik werd geinterviewd door Bram Bakker voor de podcast van de Balanskliniek. Over mijn weg in het verlaten van het artsenvak, over systemisch werken en over een systemische blik op de zorg.

Voor iemand die haar hele leven een lastige klus heeft met tevoorschijn komen en podium pakken, is een podcast toch wel een mijlpaal!

Je luistert de podcast hier: https://open.spotify.com/episode/0ljTxPRDJ3fvT915k1n2Ij?si=QBu9F7oOQVS1s1V_VH3S7

Listen to this episode from De Balanskliniek on Spotify. in haar bedrijf Hartlanders helpt Inge mensen om te veranderen vanuit hun gevoel, en dat is compleet anders dan ze als huisarts verondersteld werd te doen…Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Califor...