RAUW

28/08/2025

20/08/2025

Rouwfestival voor jongeren 16 t/m 23 jaar voor jongeren in Utrecht

Rouwfestival 2025 – Samen, niet alleen 🌈
Rouwen is normaal. En jij bent niet de enige.
Daarom organiseert Stichting Achter de Regenboog op zondag 5 oktober het Rouwfestival in Utrecht: een dag speciaal voor jongeren van 16 t/m 23 jaar die een ouder, verzorger, broer of zus zijn verloren.
Tijdens het festival kun je:
✨ Andere jongeren ontmoeten die jou begrijpen
✨ Meedoen aan creatieve en actieve workshops
✨ Gewoon even lachen en plezier maken
✨ Een veilige plek vinden om jezelf te zijn

📍 Scouting Salwege, Utrecht
🕚 11:00 – 18:00 uur
🎟️ Tickets: €10,-
🌐 Meld je aan via: www.achterderegenboog.nl/rouwfestival
We zien je graag op 5 oktober!

14/03/2024

15/10/2023

Mijn grote broer
Ik weet niet beter dan jouw kleine zusje zijn
Vroeger vond ik het vooral irritant dat je soms zo tergend traag was
Of mocht kiezen wat we gingen doen op zondag
-altijd centerparcs-
Nu we volwassen zijn ben jij kei blij met je twee zussen
En wij met jou
Jij leerde me geduld te hebben met jou
En op te komen voor degene die dat zelf niet kunnen
Jij liet me zien wat échte dankbaarheid is; voor een simpele fietstocht samen, een kopje koffie halen of bouncen in de auto met je favo knalnummer loeihard door de speakers.
Voor jou zijn er niet dezelfde kansen in het leven
en misschien juist daardoor geniet je er zo vol van.
Hoe ingewikkeld wij het soms kunnen maken, zo simpel is het voor jou.
En precies daarom, leer ik nog elke keer van jou 💜

26/06/2023

04/09/2022

H U I L E N

Janken
Wenen
Grienen
Schreien
Snikken & snotteren

Laten we het vaker doen. Met z'n allen. Samen. Bij elkaar. Zichtbaar, voor de ander.
En de tranen dan vieren. Even stil staan.
In plaats van vol ongemak wegvegen met tissues.

Ik weet niet waar het ooit begon.
Die schaamte voor tranen.
De 'sorry's ' dat ik huil.
De 'ik wil de ander niet tot last zijn' en 'laten we het vooral gezellig houden'.
Het vermijden van de vraag, de pijn. Want de ander niet verdrietig willen maken. En daarmee juist de ander nog veel meer pijn aandoen.
En als die er dan toch valt.
Stilte. Ongemak. Genant. "Oohh niet huilen" Snel een tissue aanbieden, veeg ze weg en heb vooral geen verdriet. Blijkbaar mogen ze er niet zijn. Vinden we het lastig, ingewikkeld, ongemakkelijk. Zien het als zeuren, ze**en & klagen.
Of zelfs als een teken van zwakte of ''dat het niet goed gaat.'

Maar jongens alsjeblieft. Laten we janken, schreien en wenen met z'n allen. Laat 'het' stromen, want wat erin zit wilt eruit. En dat wat niet stroomt, blokkeert, zit vast, maakt ziek.

Want huilen verbind, lucht op, ontgift en maakt je positiever. Het heeft niet voor niets een belangrijke evolutionaore functie om te kunnen overleven. Het is een spiegel van interne behoeften, conflicten of verlangens. Dus laten we de aangeleerde gewoonte om juist die emotie te verbergen, weg te stoppen of in te slikken weer afleren.
Ooit een baby dat zien doen?

Laten we juichen als de ander zijn kwetsbaarheid toont. En tranen net zo normaal vinden als een glimlach, boosheid of verbazing.
Ik ben fan van huilen. Want tranen betekenen zoveel meer dan alleen verdriet. Tranen betekenen dat ik geraakt ben en dat het eruit wilt. Daarna voel ik me altijd beter.
Want als ik veel huil, dan weet ik; het gaat goed met me.

RAUW shared a post on Instagram: "H U I L E N Janken Wenen Grienen Schreien Snikken & snotteren Laten we het vaker doen. Met z'n allen. Samen. Bij elkaar. Zichtbaar, voor de ander. En de tranen dan vieren. Even stil staan. In plaats van vol ongemak wegvegen met tissues. Ik weet niet waar het ooit be...

03/01/2022

Vandaag namen we afscheid van mijn lieve tante. Ze was pas 66 jaar, toen ze op kerstavond haar laatste adem uitblies na een lange maar dappere strijd tegen allerlei verschrikkelijke onmenselijke ongemakken. De mooie afscheidsdienst gaf mij inspiratie wat te schrijven. Want mijn profiel zou eenkennig zijn als ik niet ook over mijn eigen rouw schrijf, vind ik.
Vandaag heb ik die weer voor even in de ogen mogen kijken. Mogen voelen hoe oneerlijk het soms kan zijn. Mogen zien hoe anderen rouwen. Want rouw is meer dan alleen huilen om. Rauw is het om mijn moeders verdriet te zien om haar grote zus. Rauw om mijn neef bij de kist te zien staan. Rauw is het om mijn oom afscheid te zien nemen van zijn grote liefde. Rauw is de laatste groet aan de kist en dan weg moeten lopen. Mogen ervaren hoe zo'n verdrietige dag ook een gouden randje kan hebben. Want rouw is ook lachen om herinneringen of eigenaardigheden. Ontladen aan de koffietafel. Eten, eren en verhalen vertellen. Of gewoon bijkletsen na een hele lange tijd weer samen. Rouw is samen delen en alleen. Rouw is gewoon een reactie op verlies. Een hele gewone reactie, alleen voor iedereen anders.

28/11/2021

'Er heerst nog steeds veel onnodige angst rond de dood.'

28/11/2021

Annemarie Haverkamp praatte in deze krant bijna twee jaar lang wekelijks met iemand over de laatste levensfase (‘Ik heb geleefd’). Ze bleef zitten met een aantal prangende vragen. In een korte vervolgserie spreekt ze deskundigen over de dood. In de laatste aflevering vertelt rouwspecialist Manu ...

20/09/2021

Al een aantal jaar ben ik vrijwilliger bij . Een stichting die zich inzet voor gezinnen in rouw.
Gister was dan eindelijk mijn eerste lotgenotendag die ik mee mocht draaien. Een dag waarop de spanning in de ochtend te voelen was, de ontlading te zien en het gemeenschappelijk gemis in de middag leek te worden omgezet in ont-moetingen en verbinding. Er zijn een aantal momenten geweest dat ik ontroerd werd door de liefde en herkenning die ik die dag zag én voelde. Bij de vrijwilligerstraining hadden ze het over aangestoken worden door het 'achter de regenboog virus' en na gister snap ik dit, ook ik ben besmet.

06/09/2021

We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan; Leedconcurentie.

"Het vergelijken van de ernst van iemands leed met het leed van de ander."

De behoefte om te vergelijken is mens eigen. Al helemaal bij ernstige, pijnlijke of schrijnende situaties. Waar woorden tekort schieten en logica of rechtvaardigheid ver te zoeken is. Bij gebrek aan de juiste woorden en behoefte aan relativering ontstaat vergelijking.

Opmerkingen als "Gelukkig heb jij nog afscheid kunnen nemen" of rangschikking in 'maar jij hebt je partner nog' of 'zij kan tenminste nog lopen' zijn oordelen die ontstaan. Omdat we het ons niet kunnen bevatten, proberen voor te stellen 'wat het aller ergste' is of proberen iemands leed te verminderen. 'Goed te praten'. Maar deze oordelen maken het leed alleen maar erger. Ze doen pijn, en zelfs wanneer ze niet worden uitgesproken zijn ze vaak voelbaar.

Om toch in 'leed concurentie' termen te spreken; in de verlieskunde theorie spreekt men dat het verlies van een kind het meest impactvolle verlies is dat een mens kan doormaken. Maar toen ik hier als nieuwsgierige jonge kiddo aan mijn ouders ooit naar vroeg 'wat nu eigenlijk erger was, een partner verliezen of een kind', was dit hetgeen ze me nadrukkelijk hebben bijgebracht: "Je mag noóóit, maar dan ook écht nooit oordelen over iemand zijn verdriet."

Het verdriet dat iemand doormaakt is zijn waarheid. Een verdrietig persoon is niet ziek, maar dit verdriet veroordelen en er niet mogen laten zijn kan wel ziek maken.

Welke (verborgen) oordelen heb jij?

09/08/2021

Ja er is verdriet in je leven
Ja er is je iets ergs overkomen
Ja je hebt hier last van
Ja dit heeft je getekend

Maar nee, dit is niet wie je bent
Wie je blijft
Dit bepaalt niet je identiteit
Dit is niet voor altijd

Hetgeen je overkomt heb je niet in de hand
Maar hoe het je vormt bepaal je zelf
Ook al voelt het (soms of nog) niet zo
Je hebt invloed