18/11/2025
Het onverwachte kompas
Ze komt binnen en zegt: “Ik voel eigenlijk niets. Alleen die onrust in mijn borst, en daar wil ik vanaf.”
Alsof ze praat over een storende vlek op haar trui. Maar dit is geen vlek. Dit is haar lijf dat schreeuwt om aandacht.
Ze vecht tegen alles wat ze voelt. Noemt zichzelf aansteller.
Bagatelliseert elke emotie die zich aandient: “het valt ook wel mee. Ik stel me vast aan.”
En ondertussen blijft alleen het vervelende over: die spanning, dat beklemmende gevoel.
Negatieve gedachten over haar emoties zijn de boventoon gaan voeren. En juist daardoor voelt ze weinig anders meer. Geen warmte, geen zachtheid, geen plezier. Alleen dat beklemmende gevoel in haar borst dat haar telkens in de weg zit.
Maar precies dát gevoel werd uiteindelijk haar kompas. Toen ze het niet meer probeerde weg te duwen, maar erbij bleef, veranderde er iets.
Onder de oordelen kwam mildheid.
Onder de mildheid kwamen tranen.
En in die tranen voelde ze opeens weer contact met het meisje in haarzelf dat ooit niet gezien werd.
Dat is de paradox van ons lijf: Het ongemak dat je het liefst kwijt wil, wijst je vaak de weg naar zachtheid, verbinding en heling.
👉 Herken jij dat ook, dat je vooral vecht tegen je gevoelens en lichaamssensaties?