19/05/2024
Annemiek, wat ben je stil op social media
Ja dat klopt. En niet alleen op social media. Ik ben stil laatste maanden, maar ik zit niet stil.
Sterker nog, ik ben bijzonder bezig! Een kleine tip van de sluier maakt duidelijk waarmee: sinds 8 december staat de onderste etage van mijn huis onder water. Nee, ik doel niet op mijn hypotheek, ik bedoel dat letterlijk het water begon binnen te stromen via de badkamer beneden. Een gevolg van een combinatie van nieuwe riolering in de straat achter me en het enorm stijgende grondwaterpeil in Valkenswaard en omstreken.
Eerst probeerde ik het water te beheersen. Om de anderhalf uur stond ik te ‘waterstofzuigen’ en ik riep de nodige deskundigen erbij. Na twee weken was ik volkomen uitgeput en brak het water alsnog door alle muren in alle ruimtes.
De schimmels stonden al na twee dagen op de muren, wat ik eng vond want ik ben een gevoelig typje. Ik heb astma en dus ook gevoelige longen.
Alle spullen die er stonden en alles van m’n bedrijf wat ik daar opgeslagen had staan (en dat was dus zo goed als alles), de ruimte waar ik mijn geleide meditaties inspreek, m’n bergingen, een groot deel van wat ik in mijn leven verzameld had en wat ik nog niet kwijt wilde, alles bleek al snel aangetast door de schimmel en moest weg.
Ik kreeg hulp van mijn lieve buren bij het verplaatsen en weggooien van mijn spullen en ik kreeg veel hulp van Jasper; een ingenieus pompsysteem werd bedacht en geïnstalleerd rond kerst. Zes strategisch in gaten in de vloer gehakte opgestelde kleinere pompen, verzamelen het water in hun kamer en/of gebiedje en pompen alles naar een centraal punt van waaruit een grote dompelpomp alles naar buiten pompt. Het riool in. Echt, de deltawerken vallen erbij in het niet. Het is sindsdien een kakefonie van aanslaande pompen maar het werkt. En dat systeem werkt ruim vijf maanden later nog steeds.
De afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met pompjes vervangen en dweilen. En met aannemers, betonexperts, lekdetectie bedrijven, constructeurs, stutters en anderen om een oplossing te vinden voor mijn waterprobleem.
Dat viel niet echt mee want de eerste die binnenkwam zette de toon en zei terwijl hij nog op de trap stond: stort de boel maar dicht met beton want dit komt nooit meer goed.
Ik was in tranen en besloot. Dit kan niet. Echt niet. Het is mijn huis. Mijn thuis! En dus hield ik vol. Maar kort gezegd: het is wel een weg met hindernissen.
De verzekering vergoedt niks, want het is grondwater en af en toe is het extra vervelend als je alleenstaand bent en al dit soort dingen zelf moet uitvinden en beslissen. Ik voelde me dan erg alleen. Mijn gidsen kunnen wel meedenken, maar zijn geen bouwkundigen en je krijgt sowieso niet altijd alle informatie hè. Ook al kun je ze wel verstaan.
Wel ben ik ineens dankbaar dat ik ooit aan de TUE studeerde en mijn propedeuse bouwkunde haalde. Ineens zag ik het nut daarvan en ik blijk meer bouwkundig inzicht te hebben dan ik dacht. Het komt me nu goed van pas.
Bovendien heb ik al vaker tijdens dit proces gedacht: als het niet om mijn eigen huis was gegaan, had ik het alleen maar een mooi proces gevonden. Samen met de technici bouwtekeningen lezen. Puzzelen, logisch denken, oplossingen verzinnen. Echt. Eigenlijk vind ik dat reuze interessant en supergaaf om bezig te zijn met verbouwen! Maar dan hoor ik de pompen en zie de enorme schade beneden en ervaar ik het weer net een beetje anders.
En eigenlijk weet niemand een echte waterdichte oplossing. Niemand geeft garantie.
Het lijkt wel het leven. 😉 En natuurlijk zie ik de parallellen en heb ik vanaf dag één tijdens het waterscheppen al gekeken: wat heeft dit proces mij te zeggen.
Wat heb ik hier van te leren? Wat zijn de collectieve stukken (het water van buitenaf staat voor collectieve emoties, voor ongevoeld verdriet wat zo duidelijk waarneembaar is bij veel mensen. Ze gaan eraan voorbij en proberen gewoon verder te leven. Ze leven er omheen, maar ik doe dat niet dus waarom komt het dan toch zo binnen?) en wat doe ik met die collectieve stukken? Hoe ga ik daar in zijn algemeenheid mee om en hoe staat het met de emoties van mijzelf? Ik had dus huiswerk te doen.
Daarna is het voor mij vooral een proces van overgave geworden. Onder het motto Vertrouw op Allah maar bind wel je kameel vast. Oftewel, vertrouw op het Grote Plan, de liefdevolle stroom van het leven, maar gebruik wel zelf je gezonde verstand.
Toen het water ineens aan alle kanten door de muren kwam, was er geen houden meer aan en kwam ik in de overgave.
Eindelijk.
Het vechten tegen het water en alles wat ik niet wilde kwijtraken, was ten einde. Ik moest opgeven en mee met de stroom. En met het 'verliezen van de strijd' (en mijn spullen) bracht dat rust en een innerlijke vrede die ik even kwijt was door alle gedoe en slapeloze nachten.
Maar toch valt het proces eerlijk gezegd niet altijd mee en is die overgave ook niet altijd even blijvend.
Met Hemelvaart zijn alle muren gesloopt en alle waterwerken weggehaald zodat er komende week eindelijk beton gestort kan worden. Vrijdag werd duidelijk dat niet zal gebeuren omdat er simpelweg nog te veel water staat. De slotgracht die ik in mijn huis heb en waar beton moet komen, staat vol met water, en ook de funderingsbakken met zand zouden goed dienst kunnen doen als plantenbak zonder dat ik ze hoef te begieten. Ideale situatie eigenlijk. Maar er kan dus geen beton worden gestort. Het is te nat.
Het is nog steeds noodweer en het grondwater dat eindelijk aan het dalen was, heeft nieuwe hoogten bereikt.
Het is niet duidelijk meer wanneer het nu wel gestort kan worden en dus mag ik een nieuw rondje overgave oefenen.
Ik weet niet meer hoe het lopen gaat en m’n houvast, mijn mantra van de afgelopen weken ‘eind mei komt alles goed en wordt het waterdicht hersteld’ is plotsklaps verdwenen. Oftewel, overgave op een weer iets dieper niveau.
En daarom was ik stil en schreef ik niet over de prachtige meditatiedag die ik in januari gaf, de geleide meditatie ‘Wachten op een wonder’ die ik ondanks alles toch maakte en plaatste. De nieuwe 12 universele wettencursus die ik gegeven heb en zo de moeite waard was om je leven makkelijker te kunnen leven, dat ik hem vaker ga aanbieden.
Ik heb het niet meer gehad over de retraite ‘De 40 dagen van je ziel’ die ik vanaf 2 juni ga geven en waarvoor nog een plekje vrij is.
Ik heb nog niet verteld dat ik al maanden een dag per week schrijf aan een nieuw boek. Samen met Arnold. En dat het heel erg gaaf aan het worden is en zo leuk is om samen te werken.
Ik heb niet geschreven over het mooie proces wat ik door heb gemaakt met een zeer dierbaar familielid waarbij ik veel in het ziekenhuis ben geweest. En ik heb zelfs niet geschreven over een aantal prachtige (dieren) consulten en de ezeltjes die ik eerder deze week behandelde en hoe bijzonder dat voelde om te doen.
Ik was aan het werk, ik had de mooiste consulten, ik was bezig, ik was aan het verwerken en: ik was gewoon even stil.
En ik realiseer me dat terwijl ik net voordat het allemaal gebeurde de laatste hand gelegd had aan de etage die nu onder water staat. En dat deze nu helemaal opnieuw opgebouwd moeten worden. Zelfs de verwarmingen zijn van de muur af, de inbouwkasten zijn weg, de muren, de vloer, echt alles en alles moet worden vervangen.
Al mijn spullen zijn weggegooid. En mijn roeiapparaat en meditatie-Macje hebben inmiddels boven een plekje gevonden, dus die hoeven niet per se terug naar beneden te verhuizen.
Dus de basis is blank en ik ga haar opnieuw uitvinden. Mijn leven is een lege lei.
En ik denk dat dat is waar ik nu vóór sta in mijn leven. Ik ben een nieuwe basis aan het leggen voor mezelf.
Nieuwe keuzes aan het maken en ik weet daarbij nog niet wat de toekomst concreet brengen zal. En dat is best uitzonderlijk voor iemand die vaak toekomstbeelden ziet 🙂
Ik ervaar dit hele proces daarom als het opnieuw leggen van de fundering, zowel in mijn huis, als in mijn leven.
En van daaruit ga ik opnieuw opbouwen. Ik ben heel benieuwd hoe het eruit komt te zien! Jij ook?
En natuurlijk meld ik me, net als altijd, vanzelf weer als ik weer echt iets te melden heb, ok?
