11/11/2025
Van hart tot hart.
Gisteravond hadden we weer een mooie herstelwerkgroep met een groep mensen die als burgers elkaar tot hand en voet zijn. Die elkaar praktisch en emotioneel steunen. En niemand was gediplomeerd, er waren geen doelen, en iedereen had een waardevolle avond.
B4B stelt dat gezond samenleven niet draait om diploma’s of titels, maar om nabijheid. Gezonde burgers zijn elkaar tot hand en voet: niet zozeer omdat ze geschoold zijn, maar omdat ze weten wat het is om mens te zijn in al haar facetten.
We zijn als samenleving onze levensproblemen gaan uitbesteden. Waar ooit familie, buren en vrienden het eerste vangnet vormden, is dat nu de (gespecialiseerde) zorg geworden. Alles wat schuurt of wringt is geprotocolleerd, gelabeld en verzekerd.
In dit nieuwe normaal stijgen de zorgkosten ieder jaar en toch groeit ook het aantal mensen dat zich eenzaam, uitgeput of overbodig voelt. We pompen miljarden in systemen die het lijden moeten verlichten, terwijl de oorzaak, het gebrek aan gemeenschap, aan menselijk contact grotendeels buiten beschouwing blijft. De zorg groeit maar we raken steeds verder afgesneden van ons gevoel, van elkaar en wat een samenleving tot een samenleving maakt.
De overheid trekt zich ondertussen steeds verder terug. Dat kan je zien als crisis maar ook als kans. Want zolang we blijven wachten tot de overheid het oplost, blijven we afhankelijke toeschouwers van ons eigen leven.
We hebben zo de afgelopen decennia ons hele mentale welbevinden uitbesteed aan de zorg en de instituties die daaromheen zijn gebouwd. Ze hebben zelfs de ervaringsdeskundigen voortgebracht. Mensen die ooit het levende bewijs waren dat herstel van binnenuit begint en de voorvechters waren van de vrije ruimte en onafhankelijkheid. Maar ook daar zien we nu hetzelfde patroon reeds ontstaan: structuren, certificering, rangordes, en discussies over wie het meest “ervaringsdeskundig” is. Wat ooit bedoeld was als bevrijding, raakt opnieuw gevangen in systemen van erkenningsbehoefte en controle.
hart
