11/08/2025
Ik word volgend jaar 60.
En ik ben hier niet om indruk te maken.
Ik ben de kampioen geweest.
Ik ben de slechterik geweest.
Ik had goud om mijn middel en niets in mijn ziel.
Nu? Wil ik gewoon vrede.
Al het andere is lawaai.
Ik groeide op waar liefde hard was en vuisten een betaalmiddel waren.
Ik leerde geen vriendelijkheid, ik leerde overleven.
Op mijn 13e was ik al 38 keer gearresteerd.
Op mijn 20e was ik de jongste zwaargewichtkampioen in de geschiedenis.
Ze noemden me "Iron Mike" - alsof ik niet mocht bloeden. Ik had geld, roem, landhuizen, tijgers, privéjets...
Maar ik kon niet slapen.
Ik kon niet ademen.
De wereld zag knock-outs.
Ik zag spoken.
Op mijn 40e begon ik betere vragen te stellen.
Niet "hoe win ik?"
Maar "waarom vocht ik eigenlijk altijd?"
En de waarheid?
Ik vocht niet tegen de ander.
Ik vocht tegen mezelf. Mijn angst. De stilte van mijn vader. De pijn van mijn moeder. Mijn eigen schaamte.
Nu, op mijn 60e, jaag ik nergens meer naar.
Ik kweek paddenstoelen.
Ik knuffel mijn duiven.
Ik loop op blote voeten op gras en huil soms zonder reden.
Ik praat meer over vergeving dan over uppercuts. Ik heb de riem niet nodig. Ik heb het gebrul van een menigte niet nodig.
Ik wil gewoon goed fruit eten, de waarheid spreken en sterven wetende dat ik de cyclus heb doorbroken.
Als je wilt weten wat grootsheid is, dan zeg ik je dat het geen dominantie is. Het is genezing.
Het is weglopen van iets dat je vroeger vernietigde en ervoor kiezen om anderen er niet meer mee te vernietigen.
Mike Tyson
