28/10/2025
22 juni 2025…
Daar zat ik dan…op een blok aan de Portugese kust…
Aan de ene kant volop genietend van de vakantie, maar aan de andere kant maakte mijn hoofd overuren. Waarom? Nou dat zal ik je vertellen…
Anderhalve week van te voren kreeg ik namelijk een appje van mijn zoon…Mam, wat is jouw planning vanavond? Niets vermoedend bel ik hem terug…ik ben onderweg naar de schouwburg, voor een seminar over grenzen verleggen…
Oh, ik moet je iets vertellen, maar dat kan ik dan misschien beter morgen doen, want het is wel heel belangrijk…
Er schiet van alles door mijn hoofd wat er aan de hand kan zijn, maar wat hij me vertelde had ik niet aan zien komen, terwijl ik normaal toch echt vaak dingen wel aanvoel of weet, gewoon omdat ik het weet…
Mama, mijn vriendin is zwanger…
Stilte….nog steeds stilte…nou hij had het voor elkaar, zijn moeder met de bek vol tanden…
Auto aan de kant…appje gestuurd…ik ga deze avond even overslaan, want ik heb hier een gevalletje Grenzen verleggen 2.0 aan de hand. Auto gedraaid en rechtsomkeert om met hem te praten en hem even flink te knuffelen.
Er volgende de dagen erna veel gesprekken en de eerste boodschap was: Welke keuze jullie ook maken, we zullen jullie steunen. Maar we willen wel dat jullie hier heel goed over nadenken, want dit is iets dat invloed gaat hebben op de rest van jullie leven, wat de keuze ook wordt.
Er volgde heel veel slapeloze nachten, dagen met concentratieproblemen en een hoofd wat overuren maakte. Er spookte van alles door mijn hoofd:
• Ze zijn nog zo jong
• Ze zijn nog maar zo kort samen
• Ze hebben hun opleiding nog niet af
• En zo nog 100.000 dingen
En ik was natuurlijk niet de enige met slapeloze nachten, want voor hun was het ook een heftige periode, waarbij de emoties en gedachten van links naar rechts vlogen.
Angst, onwetendheid, verdriet, boosheid, onmacht…
Anderhalve week nadat het bommetje gedropt was, stapte ik het vliegtuig in…met mijn rolkoffer en rugzak en besloot mijn mentale bagage even thuis te laten, dat lukte me redelijk…
En daar zat ik dan. Aan de Portugese kust.
Toen besefte ik: dit raakt me zo, omdat ik mijn kind gun dat hij vrij is om zijn eigen pad te kiezen.
En eerlijk is eerlijk, als je een baby krijgt, dan kan je nog steeds je eigen pad bewandelen, maar sommige paden zijn toch iets minder toegankelijk met een kinderwagen.
En je wil dat je kind een onbezorgde jeugd heeft, met zo min mogelijk obstakels op het pad.
En daar zat ook mijn pijn, verdriet en angst, want juist omdat mijn eigen jeugd niet altijd zorgeloos en zonder obstakels was, gun ik dat mijn kind wel…
Maar nu, maanden later, besef ik ook:
Die obstakels hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben.
Een geasfalteerd pad is makkelijk, maar vaak ook… saai.
De mooiste uitzichten vind je juist op de hobbelige wegen.
Dus Jens, geniet van de obstakels op je pad en deze mama zal er voor je zijn als je hulp nodig hebt om over een bultje heen te komen of als je even niet meer weet welke kant je op moet.
De komende tijd zal ik jullie verder meenemen op mijn reis naar het aanstaande oma schap. Dus als je dat leuk vindt, blijf me dan zeker volgen.
Ben maar niet bang dat je nu alleen maar baby en oma berichten voorbij ziet komen, want ik blijf zeker ook nog Monique, gewoon Monique!
