De Getijden Uitvaartzorg

06/11/2025

Heb je me legotrein al gezien?

Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, rijk, arm, wie of wat je ook bent, ieder mens verdient een uitvaart die het leven van de overledene weerspiegelt.

Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zo veel liefde.

Deze week hadden we te maken met een overlijden van een jonge vader, 39 jaar...twee jongen kinderen. Tim van 9 jaar en Vince van 7 jaar.

Zeker de nieuwsgierige Vince piekert veel maar heeft ook veel vragen. Zijn vader ligt thuis opgebaard en vandaag was ik even samen met Vince. Ik had een troostknuffel voor hem meegenomen.

Aandachtig volgt hij mij op de voet: "Arjo wat ga je nu doen bij papa"? Een nieuwsgierige vragende blik kijkt mij aan. Ik ga kijken of papa er nog netjes bij ligt.

Mag ik even meekijken...tuurlijk...aandachtig kijkt hij naar wat ik doe. Zijn ogen volgen alles.

Zo verzorgde ik onderandere de huid van zijn vader om het vochtverlies zoveel mogelijk tegen te gaan, smeer ik dagelijks de huid in met een speciale creme.

"Mag ik ook?"...vraagt Vince mij? Tuurlijk...maar dan wil ik wel een handschoen aan, net als jou...ik schiet in de lach en zegt....maar die zijn toch veel te groot voor jou?

"Ja duh...grapt Vince, maar jij doet dat toch ook?"
Na dat ik alles gecontroleerd heb, zit ik alleen samen met Vince bij zijn vader.

Er komen allerlei vragen naar boven
Wat gebeurt er met je lichaam als je dood bent? In wat voor kist word papa dan begraven? Daar wilde hij wel eens antwoord op.

In Jip en Janneke taal geef ik antwoorden op zijn vragen. Hij luisterd aandachtig en geconcentreerd. Na een stortvloed van vragen, gaat hij over tot de orde van de dag en nodigt mij uit om naar zijn nieuwe legotrein te komen kijken. Ik moet even schakelen...maar Vince niet..hij gaat over tot de orde van de dag: gewoon kind zijn!

Tijdens ons werk heb ik regelmatig met kinderen te maken. Soms staan ze wat verder af van de overledene, maar vaak maken ze juist deel uit van de directe nabestaanden, zoals Tim en Vince.

Hoe jong ze ook zijn, ze zijn wél nabestaanden, en die moeten we serieus nemen. Toch merken we vaak dat ouders geneigd zijn te willen bescheremen: ‘Het is te zwaar voor ze’ of ‘Dat is niets voor kinderen, ze begrijpen het toch nog niet’.

En dat is eigenlijk onzin. Kinderen begrijpen veel meer dan wij denken. En bovenal voelen ze precies dat er iets speelt.

Daarom moet je ze niet weghouden, maar betrekken.
Wees eerlijk over wat er gebeurt: papa of oma ligt niet te slapen, nee ze zijn dood.

Vertel wat er tijdens de uitvaart gaat gebeuren en hoe de dag eruitziet.

Geef kinderen bovendien een taak, iets waarmee ze kunnen bijdragen.
Zoals het helpen sluiten van de kist, maar ook klein: een tekening maken, een vlindersluiting laten beschilderen een bloem neerleggen, een kaarsje aansteken. Zo krijgen kinderen het gevoel: "Ik hoor er bij!"

Maar kinderen blijven het kinderen. Daarom vind ik het minstens zo belangrijk om ze ook gewoon kind te laten zijn. Laat ze rennen, spelen, lachen, huilen.

Het ene moment helpen ze mee, het andere moment zijn ze weer even weg in hun eigen wereld. Dat is niet raar, dat is precies hoe kinderen rouwen.

Ook kinderen verdienen het om mee te doen, om gehoord te worden, en om te ervaren dat de dood, hoe verdrietig ook, een onderdeel is van het leven.

(Namen in deze blog zijn gefigneerd)

05/11/2025

Dela of Monuta?

We gaan er vanuit dat alle uitvaartbegeleiders na een overlijden, de juiste begeleiding geven en tijd nemen voor de naasten.

Tijd en persoonlijke begeleiding is van groot belang, door de juiste handvatten te geven om te rouwen, om een uitvaart vorm te geven, zeer belangrijke vaardigheden maar vooral de tijd geven en nemen is nodig.

Nu willen we niet zeggen dat grote ondernemers, dat niet doen. Ook zij leveren kwaliteit, alleen door het grote aanbod wat verzekeraars hebben ontbreekt het vaak aan tijd.

Tijd die juist nodig is, om te luisteren, er te zijn en ook maatwerk te kunnen leveren in het afscheidnemen van een dierbare. Wij werken geen standaard lijstjes af, maar stemmen af op de situatie.

En die is elke keer anders, dat vraag preciesie, fingerspitzgeful; kortom maatwerk.

De kleine ondernemingen hebben juist meer tijd om u in alle facetten te kunnen begeleiden.

Zijn persoonlijk bereikbaar en ook tussentijds contact is altijd mogelijk.

U heeft te maken met een persoon, niet met call centra, of andere collega’s die het even overnemen, omdat de uitvaartbegeleider geen of even geen tijd heeft.

Maar kan u gebruik maken van de Getijden Uitvaartzorg, als u Dela, Monuta of elders verzekerd bent?

Zeker is dat mogelijk, u bent ongeacht uw polis niet verplicht te kiezen voor de Dela of Monuta.
Bij de Getijden Uitvaartzorg nemen we de tijd, begeleiden we u in het rouwproces, en heeft u te maken met een persoon.

En zijn de kosten van de polis lager dan de polis uitkeert, dan krijgt u het restant van de polis netjes van ons uitgekeerd. Wel zo eerlijk.

Samen werken aan een waardig afscheid, dat is waar de Getijden Uitvaartzorg voor staat.

Wij zijn er voor u als het tij in uw leven keert.

04/11/2025

Het leven was een feestje.

Een week voor de dood van Jacque, ontmoet ik de man in een mantelzorg woning.
De man is verzwakt en ligt op zijn bed, liefdevol wordt hij omringd door zijn dochters en kleinkinderen, die dagelijks de zorg op hun nemen.

Hij begroet me vriendelijk; “Hé je bent er, fijn ga zitten”.
Volgende week is het zover..eindelijk: “Dinsdag 12 uur krijg ik euthanasie”…maar wat duurt het nog lang…ik ben klaar voor de dood.

Jacque verteld mij dat hij zijn lichaam aan de wetenschap stelt, maar vraagt welke mogelijkheden er nog zijn, er moet sowieso een feest komen als ik er niet meer bent, geen tranen hoor; mijn leven mag gevierd worden. Want mij leven was een feestje.

Een week later, loop ik wat ongedurend rond op kantoor, mijn gedachten zijn in de mantelzorg woning. Bij Jacque, zijn kinderen, kleinkinderen en aanhang.

Rond 14.00 uur gaat de telefoon, de dochter belt mij…Jacque is overleden.
Ik rij naar de woning en tref daar Jacque rustig en vredig aan op zijn bed.

Samen met de familie doen we de laatste zorg, er is nog even de tijd voordat Jacque uitgeleide wordt gedaan en wordt overgebracht naar een universiteit.

Alle kinderen en kleinkinderen en aanhang nemen afscheid van Jacque, allemaal hebben ze een witte roos meegenomen. Dan is het moment dat de rouwauto komt, Jacque wordt uitgeleide gedaan, iedereen legt de witte roos op de baar.

We maken een haag waardoor de auto met het lichaam vertrekt…het is stil we kijken net zolang tot dat de auto uit het zicht onttrokken is.

Twee dagen later is het afscheid, veel bloemen, veel kaarsen, en een prachtige foto van Jacque met al zijn kinderen, kleinkinderen met aanhang prijkt midden op het podium.

Er zijn mooie toespraken, muziek en champagne….het leven van Jacque werd herdacht en geheel in de stijl van Jaccque , wat zijn leven was een feestje.

01/11/2025

30/10/2025

Uitvaart op maat.

Ook als u weinig financiele middelen heeft. Want iedereen heeft recht op een waardig afscheid!

De Getijden Uitvaartzorg in West-Souburg, verzorgt begrafenissen en crematies door de gehele provincie Zeeland.

Onze gediplomeerde uitvaartverzorgers begeleiden u vanaf het overlijden tot en met de na de uitvaart. Kwaliteit, maatwerk, persoonlijk contact, betaalbaar en proffesioneel, dat zijn een aantal kenmerken waar onze dienst verlening voor staat.

Wij zijn er voor iedereen, bent u verzekerd bij Dela, Monuta of elders u kunt ten allertijde een beroep op ons doen.

Wij bieden u een aantal uitvaart arrangementen.

"Arrangement Vloedlijn" - afscheid in stilte- kosten 2.500 euro.

"Arrangement Westerschelde" - afscheid in besloten kring- kosten 3.000 euro.

"Arrangement Het Baken" - afscheid in ons uitvaartcentrum- kosten 4.500 euro.

Meer informatie over deze arrangementen kunt u terugvinden op op website www.degetijdenuitvaartzorg.nl
Uiteraard is een uitvaart op maat ook bij ons mogelijk.

Mocht u weinig te besteden hebben, neem gerust contact met ons op, wij zijn er met name voor mensen die weinig te besteden hebben, wij helpen u graag in moeilijke tijden.

Ook als u weinig financiele middelen heeft helpen wij u graag om uw dierbare een waardig afscheid te geven.

26/10/2025

Een ondergeschoven kindje.

Begin september was ik bij Aafje, 89 jaar oud en woont in een verzorgingstehuis.
Haar zoon doet open, ik ontmoet Aafje, ze staart naar buiten met een lege blik.

Remco, haar zoon heeft mij gevraagd om de uitvaart van Aafje, te bespreken.

Aafje is op. De ouderdom heeft haar in haar greep en veel zaken gaan moeizaam. Haar wereldje is klein, horen en zien gaat slecht. Lopen gaat nauwelijks meer. Ze komt haar kamer niet meer uit.

Het duurt even voor ik echt contact krijgt met Aafje, maar een maal aan het woord, praat ze over haar leven.

Ik heb hard gewerkt, soms zes dagen in de week, haar man, Jo, werkte op de Schelde. We hadden vijf kinderen, ja dat zie je nu niet meer veel, maar vroeger was dat normaal.

Ik heb een mooi leven gehad….althans…het valt stil …haar blik wend ze af naar buiten. Een traan loopt over haar wang, maar wordt snel weggepoetst. Het leek wel of ik haar verdriet niet moch zien.

Een lange stilte valt, ik vraag: “wat maakt u verdrietig?”

Ik heb ooit een dochter gehad, ik was 36 jaar en 9 maanden zwanger…ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik kreeg weeen en mijn dochtertje kwam ter wereld.

Dood…..Aafje slaakt een diepe zucht en wendt weer haar hoofd naar buiten.

Ze draait haar stoel: “ze had geen naam, er werd over haar gezwegen, geen officiële begrafenis”. Mijn kerk erkende mijn dochtertje niet, ze was immers niet gedoopt.
De dominee sprak er niet met mij over.

Mijn familie al evenmin, tenminste als ik mijn verdriet toonde zeiden ze : je hebt toch 4 prachtige kinderen, het leven gaat verder hoor..

Ik heb het niet mogen zien, niet mogen vast houden….ze was opeens weg…waar naar toe, tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet.

Na de bevalling heb ik 10 dagen op bed moeten liggen, wat voelde ik mij verdrietig, alleen en vooral heel eenzaam in mijn verdriet. Niemand sprak met mij over mijn dochter.

Na 10 dagen ging het leven “gewoon” verder….Mijn hele leven lang heb ik er last van gehad, vragen die nooit beantwoord werden.

Waar ligt mijn dochter begraven, hoe zag ze eruit, waarom? waarom heb ik haar niet mogen zien, of even vast mogen houden.

Ik krijg er nooit geen antwoord op, het verdriet zal ik meenemen in mijn graf.

Een stilte viel, Aafje draait haar stoel en staart naar buiten met een lege blik.

Het enige wat ik kon doen, was luisteren en er zijn.
De begrafenis heb ik uiteindelijk met Remco besproken, dat werd door alle emoties te veel voor Aafje.

( namen in deze blog zijn gefigneerd)

Aafje overleed op 21 september j.l.

23/10/2025

Geen kleding.

Luuk was een 43 jarige jongen, zijn omgeving omschrijft hem als een zeer sociale mens, stond voor iedereen klaar, en ging tot het uiterste om andere mensen te helpen.

Goed doen voor andere, vaak ten kosten van zichzelf. Op zijn 30ste werd kon hij zijn werk niet meer aan, rust was de enige optie. Doordat hij zichzelf wegcijferde was het emmertje vol en liep over.

Maar die rust werd onrust om zich zelf wat onder controle te houden gingen hij blowen, het blowen gaf hem op den duur geen rust meer en hij belande in de drank en drugswereld.

Hij overleefde op straat, zomer en winter zocht hij een plekje samen met zijn hond Timo.

Zijn ouders konden het niet meer aanzien, wat ze ook probeerde om hem te helpen, ze konden hem niet meer helpen. De verdriet was groot, de onmacht nog groter. Het geld dat ze gaven, ging naar drugs.

Hun zoon, een lieve, sociale jongen, was veranderd in iemand die ze totaal niet meer terug kenden.

In september kreeg Luuk een (zelf) gemaakte drugs aangeboden, hij spoot het in…..en werd niet meer wakker….Luuk overleed.

De ouders van Luuk, Stien en Cees belde ons op. De mensen waren al ruim 80 jaar.
In volledige paniek vertelde ze het verhaal over hun zoon. Maar hun grootste zorg was dat er vrijwel geen geld was voor een uitvaart…2200 euro.

Onze eerste reactie was, geen probleem, we begrijpen jullie verdriet heel goed. En natuurlijk willen we er voor jullie zijn.

Luuk werd overgebracht naar het uitvaartcentrum, maar had geen kleding.
De kleding die hij aan had, was versleten, vies en rook.

Samen met Stien besloten we naar een kringloop winkel te gaan om daar kleding uit te zoeken die Luuk aan zou moeten.
Een prachtige blouse en een mooie spijkerbroek werden uitgezocht.

Zo konden we Luuk de laatste zorg waardig geven. Haren werden gewassen, zijn onverzorgde baard werd verzorgd.

Na de laatste zorg werd Luuk in een nette eenvoudige kist gelegd, Stien en Luuk kwamen daarna kijken. Het was stil…ze staarde naar hun zoon. De tranen lieten ze vrije loop.

Ongemakkelijk vroeg ik, bent u tevreden?….Stien stond op en omhelsde me, ze kon niet uit haar woorden komen. Dit is Luuk, zoals we Luuk kende, stotterde ze.

Drie dagen later namen ze definitief afscheid van Luuk, met een kopje koffie en een koek, luisterde ze naar muziek waar Luuk van hield.

Tijdens de uitgeleide klonk de klok, Luuk vertrok naar het crematorium zonder aanwezigheid van zijn ouders.

Omdat dit zo’n uitzonderlijke situatie is, heeft de uitvaartbegeleider besloten zijn kosten niet te berekenen, zodat alle andere kosten ( zoals de crematie, de kist, de koeling, de aangiften, het vervoer etc.) betaald konden worden van het bedrag dat er was.

Mocht u in een dergelijke situatie terecht komen, neem gerust contact met ons op, ook al zijn er weinig financiële middelen, er zijn wegen waarbij we u kunnen helpen aan middelen om een uitvaart netjes en waardig te kunnen verzorgen.

Want ons motto : rijk of arm, iedereen verdient een netjes en waardig afscheid.

(Namen in deze blog zijn gefigneerd)

20/10/2025

Wat als ik in huilen uitbarst?

Tijdens het bespreken van de uitvaart van de vader van Marco, geeft hij aan dat hij heel graag iets wil zeggen.

Tijd genoeg had hij gehad om mooie anekdotes te schrijven over zijn band met zijn vader en de dingen die ze samen beleefd hadden.
Vast beraden was Marco om het voor te lezen op de uitvaart van zijn vader.

In de dagen naar de uitvaart bekroop Marco de gedachten: kan ik het wel? en als ik nu in huilen uitbarst? misschien kom ik wel niet uit mijn woorden…

Hij zag er steeds meer tegen op, hoe graag hij het ook wilde het voelde zwaar om dit te moeten gaan doen, misschien moet ik er wel van afzien dacht Marco.

Maar als ik het niet doe….heb ik er later misschien spijt van. Ik stel voor dat ik het verhaal van hem voor lees, maar het is zo persoonlijk, eigenlijk ben ik de enige die dit kan voorlezen voor mijn vader..

Ik stel voor dat hij zijn toespraak opneemt op zijn telefoon, zodat wij het op een USB stick kunnen zetten en zo afdraaien tijdens de uitvaart.

Een geweldig idee, zo kon Marco in alle rust zijn toespraak opnemen.

Tijdens de uitvaart werd de toespraak afgedraaid, met op het scherm een prachtige foto van Marco samen met zijn vader. Aansluiten een muziekstuk van de Dire Straits, waar ze allebei grote fan van waren.

( namen in deze blog zijn gefigneerd)

18/10/2025

- Dapper heeft ze gestreden -"niet boven mij advertentie"

Op een zonnige herfstdag sta ik voor de deur van de 53 jarige Cathrien, ze had me gebeld met de vraag om haar uitvaart voor te bespreken.
Een tengere magere vrouw doet open, en verwelkomt vriendelijk mij met : "Fijn dat je er bent !"

Onder de koffie legt ze mij uit dat ze niet lang meer heeft. Ik heb kanker het zit echt overal. En ik ga dood, zegt ze stellig.

De oncoloog wilde mij nog chemotherapie geven. Maar daar pas ik voor, ik wil nog genieten van de dagen, misschien weken, die ik heb. De zee lucht op snuiven,met vriendinnen misschien nog uit eten...ik heb nog zoveel plannen.

Dus boven mijn advertentie hoeft niet te staan : "Dapper heeft zij tot het laatste moment gestreden tegen haar ziekte".

Ze lacht; ik heb helemaal geen zin in een strijd.

Nee, ik wil niet elke keer naar het ziekenhuis voor een chemotherapie, ik wil de tijd die ik nog heb genieten van kleine en misschien wel grote dingen. En die tijd niet doorbrengen in een ziekenhuis bed.

Ziek zijn is voor mij geen wed-strijd, want deze ziekte win ik nooit.

Dus waarom zou ik strijden...kost me allemaal energie die ik liever steek in dingen doen, die ik nog wil doen.

Vast beraden, positief en duidelijk - wat een bijzondere vrouw - en wat draagt ze haar ziekte moedig.

Vier weken later overleed ze..... haar vriendinnen vertellen mij dat ze alles nog heeft kunnen doen wat ze heeft willen doen....ze heeft nog aan de zee kunnen ruiken, naar de bioscoop geweest, uit eten, en we zijn zelfs nog een weekendje naar de Ardenne geweest.

Wat genoot ze, wij ook....dat waren mooie en waardevolle momenten die we nooit zullen vergeten.

16/10/2025

Dit is zijn plek!

Plotseling overleed de 79 jarige Wannnes van origine boer. Vanmorgen was hij nog wat aan het klussen in zijn schuur: “hooib***n stapelen”.
Toen zijn vrouw hem riep voor de koffie, kwam er geen reactie. Toen zij in de schuur keek, lag Wannes gekleed in zijn ketelpak tussen de hooib***n, met zijn riek nog in zijn handen.

Wannes wat in het harnas gestorven, op de plek waar hij dagelijks uren doorbracht.

Aangekomen bij de familie hadden ze dit ooit wel een keer aan zien komen, Wannes had hartproblemen, maar wilde daar niets van weten. Zijn dochter zei; “mijn vader was iemand van niet zo flauw gewoon door gaan”.

Nu is hij er niet meer, op zijn favoriete plek overleed hij. De familie was duidelijk, hier moet Wannes opgebaard worden.

Samen met zijn dochter verzorgden we Wannes, tijdens de zorg vertelde zijn dochter over het mooie leven wat vader had gehad, opgegroeid in het huis waar hij uiteindelijk ook overleed.

Alles kon hier, ze omschreef haar vader als een familieman, maar vooral een hard werkende man. Zijn kinderen wilden studeren, dat was voor Wannes en zijn vrouw bijna niet te betalen…maar Wannes zetten een stap harder, om zo voldoende geld op te plank te krijgen voor de studie van zijn kinderen.

Liefdevol en met grote aandacht kreeg Wannes de laatste zorg. Hij kreeg een schoon ketelpak aan, die zijn vrouw nog even ging strijken.

Na de laatste zorg, maakte ik een baar van hooib***n, de kist werd op de b***n gezet. Naast de b***n stond de riek. De oude tractor werd naast de strob***n gezet. Alle spullen die voor Wannes een belangrijke betekenis hadden werden rondom de baar gezet.

Om de grote schuur toch een wat intiem karakter te geven; werd de plaats waar Wannes opgebaard werd, omgeven door schermen. Een prachtige persoonlijke gedenkplek met als middelpunt de man om wie het ging.

De plek behoefde geen woorden, de inrichting vertelde veel over de man die plotseling overleed. Overleden in het harnas - afscheid op de plek die hem dierbaar was.

( Namen in deze blog zijn gefigneerd)

09/10/2025

Gesloten deuren.

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje…..

Woorden van Toon Hermans, die hij sprak en schreef in zijn hoogtij dagen.

Hij had zeker gelijk, afscheid nemen doen we heel ons leven, ook rouwprocessen zijn niet per definitie te koppelen aan het verlies van een dierbare.
In ons leven kunnen we regelmatig te maken krijgen met rouwprocessen, soms klein maar soms ook zeker heftige gebeurtenissen kunnen ons in een rouwproces doen belanden.

Een mens sterft niet ineens, maar af en toe een beetje. Je sterft een beetje wanneer je (wereld-) oorlogen hebt doorstaan. De watersnoodramp.

Je sterft een beetje wanneer je je eigen ouders verliest. Wanneer je afscheid neemt van het huis waar je jaren lang met plezier hebt gewoond en waar je herinneringen hebt gemaakt.

Je sterft ook een beetje als je het huis waar je jaren hebt gewoond, moet inruilen van een kamertje in een verpleeghuis.

Als je merkt dat je geheugen je in de steek laat en je op een dag vraagt hoe die man ook-al-weer heet die zegt dat hij je zoon is. Het verlies van een baan, die je vol passie en overgaven hebt uitgevoerd , kan voelen als een beetje sterven.

Zoals de vrouw, waar wij begin oktober de uitvaart van mochten verzorgen.

De laatste jaren van haar leven was ze een oude verbitterde vrouw, wonend in een verpleeghuis. De laatste periode zelfs, verbleef ze op een gesloten afdeling van het tehuis. Men kon niet meer op haar daden vertrouwen en “voor haar eigen bestwil” moesten de deuren voor haar gesloten blijven.
De controle over haar leven was ze kwijt.

De waarden en normen die ze vroeger zelf handhaafde in haar leven en haar gezin waren verdwenen. Nu bepaalden anderen wat goed was voor haar.

Ze was immers dementerend… Men ging er dus vanuit dat ze het ook allemaal niet meer zelf kon en wist. En eigenlijk was dat ook zo.
Ze was de weg een beetje kwijtgeraakt en keek steeds naar haar kleinkinderen en achterkleinkinderen alsof ze voor het eerst zag.

Eigenlijk stierf ze iedere dag een beetje, elke dag leverde stapje voor stapje in op haar autonomie.

Een incontinentieluier en een paar keer per dag een flinke dosis medicatie tegen de onrust, angst die haar leven gingen beheersen waren noodzakelijk om haar enig comfort te geven.

Een camera hield haar ’s nachts in de gaten of ze niet zomaar uit bed zou stappen. Een verzwaringsdeken werd voor de nacht over haar heen gelegd om haar de rust voor de nacht te waarborgen.

Toen ze na bijna 93 jaar was, was ze stervende en er waren er toch meer mensen betrokken dan aanvankelijk verwacht was. Haar ziekenzalving was van persoonlijke aard en er vielen tranen van ontroering.

Ze werd gezegend door de pastor en hij wenste haar een zalige “thuiskomst”.
Ze lag mooi opgebaard, er straalde rust van haar gezicht. Het leek een uitdrukking van opluchting.

Haar afscheidsdienst was ontroerend, waardig en zelfs vorstelijk te noemen.

https://www.youtube.com/watch?v=4O9WtcMVVOY

Een toepasselijk nummer van Jason Bouman - 'Het laatste huis"
U kunt op de YouTube link klikken om het nummer te beluisteren.

Finale Singel van Bloed Zweet En Tranen

07/10/2025

Maatloos

Het was een warme dag in september, op het moment dat ik net mijn dorst wilde gaan lessen aan een biertje, gaat de telefoon…Cees is overleden 90 jaar in een verzorgingstehuis. Ik zet mijn biertje terug in de koelkast, pak mijn spullen en ga op pad.

Aangekomen bij de familie, tref ik een verslagen echtgenote aan, ik condoleer haar….het ongeloof van het definitieve is van haar gezicht af te lezen. Ik ga naast haar zitten, samen kijken we naar haar man, vredig ligt hij met gevouwen handen op bed.

De vrouw verteld dat ze drie weken bij haar man gewaakt heeft en dat het definitieve onwerkelijk is. 65 jaar getrouwd, altijd samen, altijd lief en leed gedeeld…en nu weg…nooit meer...

Haar rotsvaste geloof bied haar troost en kracht. Hoe zwaar dit ook voor haar is, haar geloof geeft haar kracht, zeker in deze zware periode.

We praten over haar man, haar geloof en vraagt of ik een stukje wil lezen : een passage uit de Bijbel die haar man zoveel kracht in zijn leven heeft gegeven.

Ik lees de tekst, en zie een warme glimlach op haar gezicht te voorschijn komen.
Na het lezen was t stil, ze keek me aan: “mooi he?” Ik knik. De tekst ontroerd haar.

Samen met de zonen verzorgen we hun vader, een mooi pak wordt uit de kast gehaald. Het pak dat hij droeg als hij zijn ambt als koster uitvoerde.

Na de laatste zorg werd Cees thuis opgebaard in de kist. Zijn handen gevouwen, en op zijn borst een klein zak Bijbeltje met de tekst die in zijn leven veel waarde heeft gehad.

Thuis gekomen, laat ik alles nog eens even bezinken; dankbaar kijk ik terug dat ik iets heb kunnen betekenen aan het begin van een rouwproces - waarin ook dit keer maar weer blijkt dat de laatste zorg maatwerk is -

( namen en leeftijden in deze blog zijn gefingeerd)