23/11/2015
Het leven lijkt niet altijd eerlijk, maar is dat werkelijk zo?
Een voorbeeld van: Thuiskomen bij jezelf en leven vanuit je kracht
Een bericht van vanmorgen inspireerde mij dit stuk te schrijven. Het ging over een kind wat huilde omdat het niet naar school wilde. De “oorzaak” was dat de leraar het kind “voor schut had gezet voor de klas”.
Het moeder-ego in mij dacht gelijk ach, arm kind en wat een rot leraar. Dat is onze primaire reactie, oordelen en classificeren. Na onze eerste reactie, zoeken we vaak rechtvaardiging voor onze eigen mening bij door steun te zoeken bij mensen die er hetzelfde over denken. Die steun vinden we natuurlijk altijd in andere ouders, maar ook in mensen die zelf wel eens soortgelijke ervaringen hebben gehad. We worden strijdlustig als we voor anderen op kunnen komen omdat we hierdoor bijvoorbeeld een gevoel krijgen dat we er toe doen of belangrijk zijn. En we worden nog strijdlustiger wanneer we zelf soortgelijke ervaringen hebben gehad. Daarnaast vinden we het oneerlijk als een oudere zich niet volwassen gedraagt tegenover ons kind en we vergeten dat wij zelf ook niet altijd zo volwassen reageren als we zouden willen. Soms volgt er nog een stap waarin we de leraar aanspreken op zijn of haar gedrag vaak met de hoop dat de leraar zijn of haar gedrag aanpast en dus verandert. Al deze stappen lijken ons te helpen krachtig te zijn, maar in werkelijkheid haalt het ons uit onze kracht en bij datgene vandaan wat werkelijk in ons leeft.
Hoe begrijpelijk en normaal deze reacties ook zijn, door de oorzaak buiten onszelf te zoeken (het gedrag van de leraar in dit geval), missen we op zo’n moment een belangrijk groeimoment in ons leven en geven we onze kracht weg. Ik probeer het uit te leggen.
Alles gebeurt altijd met een reden ook al zien we die reden misschien niet direct. Misschien is het kind (nog) niet weerbaar genoeg voor deze maatschappij en helpt het universum op deze manier een handje. De oorzaak zit hem namelijk niet in de leraar die het kind voor schut zet, maar het zit hem in de manier waarop het kind en de ouder(s) hiermee om kunnen gaan. Hier liggen oneindig veel groeimomenten voor zowel het kind als de ouder(s) waarvan ik er een paar zal verduidelijken.
Groeimoment voor het kind
Voor het kind is misschien de belangrijkste les: leren hoe het om kan gaan met vervelende ervaringen. Hoe reageert het kind nu en wat zou het kind in de toekomst willen doen bij soortgelijke ervaringen? Door hier met je kind over te praten, leert het dat het een keuze heeft en juist deze keuze mogelijkheid helpt het kind weer te ervaren dat het geen slachtoffer is en zijn leven in eigen hand kan nemen (in zijn of haar kracht gaan staan).
Groeimoment voor de volwassene
Voor de ouder zit de groei hem bijvoorbeeld in: het kind zelf zijn of haar problemen laten oplossen in plaats van alles te willen fiksen voor het kind. Hiermee geven we namelijk onbewust een signaal af dat het kind het zelf niet kan, waarmee we het kind natuurlijk geen zelfvertrouwen geven. Het leert ons ook de verantwoordelijkheid bij het kind te laten en dat we het kind mogen leren hoe deze zelf verantwoordelijkheid kan nemen. Verantwoordelijkheid klinkt voor sommigen nogal zwaar, maar dit gaat in principe om de keuze hoe je met ervaringen om wilt gaan. En ook het luisteren naar het kind is vaak iets wat we vergeten als we geraakt worden (dus met een eigen stukje pijn geconfronteerd worden en dit willen helen) of omdat we in de “oplos modus” staan. Mijn zoon zei wel eens heel wijs: “mama je hoeft er alleen maar te zijn.” Waarmee hij bedoelde dat ik niet altijd zo mijn best hoefde te doen om een goede moeder te zijn. Daarnaast is het een mogelijkheid om de band te versterken door er voor je kind te zijn. En regelmatig geeft het ook de mogelijkheid om nare ervaringen uit ons verleden te helen. En dit zijn slechts enkele voorbeelden .
Compassie
Het kind geeft aan dat het een onplezierige ervaring heeft gehad, door te huilen en te zeggen dat het niet naar school wil. Het is belangrijk dat we als ouder de tijd nemen als ons kind dit uit. Hier worden we als ouder gelijk op meerdere vlakken uitgedaagd. 1. Vaak stellen kinderen het uiten van hun gevoelens uit tot het laatste moment, zodat we het gevoel hebben dat er geen tijd is om hier rustig over te praten. 2. Vaak worden we geraakt door de pijn van ons kind, en dit versterkt wanneer we zelf een soortgelijke ervaring hebben gehad. Vaak reageren we dan vanuit ons gevoel in plaats vanuit ons verstand en hebben we eerst zelf aandacht nodig voor onze eigen gevoelens (zelfcompassie).
Wat kun je doen?
Op het moment dat je tijd kunt maken voor je kind, en dat kan ook altijd achteraf, dan kun je het kind complimenteren door bijvoorbeeld te zeggen: “Goed dat je hierover durft te praten, ik zie dat je ervan moet huilen. Ik kan me voorstellen dat je hier verdrietig van wordt.” Dan laat je een pauze vallen om het kind gelegenheid te geven te reageren. Het kan zijn dat er nog meer verdriet komt en tegelijkertijd kan het kind zich gehoord en begrepen voelen, iets wat ieder mens graag wil.
Zelfvertrouwen ondersteunen
Als we vanuit ons gevoel reageren zijn we sneller geneigd ons kind te beschermen en thuis te houden. Soms kan dit goed zijn, maar het kan het probleem ook vergroten omdat het kind toch weer een keer naar school zal moeten. Er is dus nog een stap nodig om ons kind het zelfvertrouwen te geven dat het wel weer naar school kan gaan. Maar eerst is het belangrijk het kind de gelegenheid te geven al zijn emoties te uiten.
Nadat de emoties tot rust gekomen zijn, kun je praten over de ervaring die het kind heeft gehad. Het enige wat je doet is luisteren. Dit geef je aan door luister signalen te geven bijvoorbeeld door woorden te herhalen of te knikken, en vooral niets op te lossen.
[Het helpt mij te denken, je hoeft alleen maar te luisteren wanneer ik merk dat ik iets op wil lossen tijdens een gesprek. De ander wil gehoord worden, je hoeft niets op te lossen].
Als je denkt dat alles geuit is, meestal als het kind stopt met praten, of wanneer het kind in herhaling valt (maar je kunt het natuurlijk ook checken door te vragen of er nog iets dwars zit), kun je vragen stellen zoals, hoe zou je hierop willen reageren als het nog een keer gebeurt?
Sta open voor het antwoord zonder het gelijk te veroordelen. vaak hebben kinderen zelf hele creatieve oplossingen. Soms heeft het kind een zetje nodig om een oplossing te bedenken en soms heeft het kind echt geen idee. Ondersteun je kind waar dit nodig is. Let op ondersteuning betekend niet overname en voor het kind gaan oplossen!
Het is altijd goed om te vragen of het kind jouw hulp nodig heeft en waarbij. Je kunt dan samen naar mogelijke oplossingen kijken. Wees zelf ook creatief in de oplossingen, ze hoeven niet allemaal uitvoerbaar te zijn. Een grappige oplossing bijvoorbeeld* kan helpen het probleem te relativeren en het probleem luchtiger te maken. *samen in gedachten de leraar een roze babymuts opzetten en hem voor de klas zetten. Pas wel op dat het kind niet het gevoel krijgt dat je zijn probleem bagatelliseert, door goed op zijn reactie te letten. Vraag tenslotte of je kind nog iets nodig heeft om het af te ronden en sluit af met iets positiefs zoals een omhelzing. Door op deze manier met je kind om te gaan leert het onder andere; zichzelf en zijn gevoelens serieus te nemen, voor zichzelf op te komen, ervaringen te relativeren, op zichzelf te vertrouwen, verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen leven en misschien wel het belangrijkste dat jij er voor hem bent en van hem houdt.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb kunnen maken dat een ervaring die in eerste instantie oneerlijk lijkt, misschien wel de grootste groei mogelijkheden brengt. Hoe bewuster je bent van je oordelen en emoties hoe beter je hiermee om kunt gaan. Weet dat iedere keer wanneer je oordeelt je Ego probeert iets (meestal een vorm van onvrede) in jezelf onbewust te maken. En wat we niet bewust zijn kunnen we niet loslaten, verwerken of helen.
23 november 2015, Joyce Koning-Breet – Akasha Coaching ©
