13/09/2025
De tijd na het overlijden van onze moeder is een tijd waarin ik veel leer. Zo zat ik op vakantie te lezen in een boek over MA, gekregen van mijn lieve vriendin Karin, over de Japanse manier om bewust stil te staan in de leegte tussen momenten. Daar waar je jezelf kunt vinden. Ook hier is sprake van een overgang en mag ik stilstaan wat dit met mij doet. Het is tenslotte het afsluiten van een heel hoofdstuk van mijn leven.
De manier waarop de omgeving met rouw omgaat is ook intrigerend. Het raakte mij dat schoolvriendin Sandra, vanuit Nieuw Zeeland een virtuele knuffel stuurde. Vanuit het niets verscheen het tijdens mijn werk op de computer.
Andere vriendinnen kwamen langs met lieve troostkadoos, belden of appten zelfs vanaf hun vakantieadres.
Maar er waren ook mensen, die je toch een beetje gingen vermijden. Ineens geen berichten meer stuurden of contact opnamen. Zij kozen ineens voor de stilte. Wellicht niet wetende wat te zeggen of bang om iets verkeerds te doen. Misschien raakte het een stuk onverwerkte rouw of pijn aan in hun zelf aan.
Ik weet het niet, maar op sommige momenten voelde dat toch erg ongemakkelijk. En dat voelde dan ook weer verdrietig. Heel ingewikkeld.
Dus daar had ik zelf weer wat te leren en te doen, want ik wil er geen oordeel over hebben. Ieder rouwt op een eigen manier. Ook de omgeving.
En zo leer ik dat verbinding vele vormen kent, zelfs in stilte.
