12/10/2024
Daar ging ik.
Een val die onvermijdelijk leek na een urenlange wandeltocht in de aanhoudende regen. Mijn voet gleed onder mij vandaan en ik belandde pijnlijk met mijn kont in de doorns, elleboog lelijk geschaafd. Dit had een kantelpunt kunnen zijn. Donderwolken, luiken dicht, boosheid en schaamte concurreerden met elkaar om voorop te lopen. Blind voor de wonderlijke omgeving waarin ik mij op dat moment bevond.
Ik was in centraal Portugal; dag 5 van mijn prachtige wandelreis met .wow . Tot dat moment omarmde ik het leven volledig. Hoe kon ik ook anders. Ik doorkruiste de mooiste landschappen: van gifgroene bossen en ruige gebergten tot de prachtigste watervallen. Ik was in het gezelschap van fijne mensen, met wie ik diepgaande gesprekken kon voeren. Daarnaast werden we verrijkt door de begeleiding met bewustzijnsoefeningen en heerlijk eten. Oké, het regende, maar dat kon ik hebben. De natuur zoog het op als een spons om op die manier haar pracht en praal er nog meer uit te kunnen laten spatten.
Na het opkrabbelen van mijn uitglijder, werd ik me vrijwel meteen bewust van mijn weerstand tegen het NU. Hoe ik het leven alleen maar leuk vind als het leven leuk is. Nu was het even niet zo leuk en dat besef -‘dit is ook het moment en wees aanwezig’-, zorgde ervoor dat ik naast de pijn en het sociale ongemak kon lopen. Dit was zo bijzonder; anders had ik de paarse heide die zich bescheiden voor slechts 20 meter openbaarde, totaal gemist.
En in plaats van een blik vol gêne naar beneden, draaide ik me om en vroeg ik aan lieve .de.berggids : “Wil je een foto van mij maken?!”
