04/09/2019
In 2016 deelde ik (Jay) onderstaand verhaal. Ik claim niet de perfecte vader te zijn, noch dat wij perfecte ouders zijn. Want het gaat zeker niet altijd zo. Maar dit is wel waar het over gaat. Dit is wel wat er nodig is. Nodig om natuurlijke eigenwaarde (in tegenstelling tot verworven eigenwaarde) te voelen. Om daarmee als jezelf in de wereld te kunnen zijn. Wij zeggen in ons 'werk' wel eens, je kunt (en moet) alsnog de ouder voor jezelf zijn, die je vroeger niet hebt gehad. (Zonder daarbij je ouders fout te maken). In onze training
https://www.facebook.com/events/2413537515632246/
die in oktober start, gaan we ervoor zorgen dat jij ook leert hoe je liefdevol en waarachtig bij jezelf kunt zijn. Want dat is simpelweg wat heel erg helpt.
Hieronder het verhaal:
Twee weken geleden hadden we zo’n magisch moment met Nigel (onze oudste zoon, 11 jaar), dat gewoon echt nog gedeeld moet worden. Wie weet inspireert het iemand.
Tracy haalde de jongens op van school en daar gebeurde iets tussen Tracy en Nigel waarna Nigel heel erg heftig reageerde. Vanuit ons perspectief was er in eerste instantie eigenlijk niet zoveel aan de hand. Maar Nigel werd ergens diep in geraakt. Dat kan, dat mag. Hoe hij reageerde echter, was echt niet ok. Laat ik de exacte woorden niet herhalen waarmee hij Tracy uitschold. En bovendien gaf hij haar een flinke duw. Ook hield hij er maar niet over op.
Thuisgekomen, ik was inmiddels als op de hoogte, zijn we met z’n drieën gaan zitten. Daniël (onze jongste zoon, 7 jaar) was er overigens ook bij. Ik kon aanwezig zijn als een soort van mediator en zorgde ervoor dat beide de gelegenheid kregen om hun verhaal, zo geweldloos mogelijk, te vertellen. Er ontstond vooral heel veel begrip voor en vanuit beide ‘kanten’. En natuurlijk en misschien ook wel vooral voor Nigel, die zich zo had laten gaan. Begrip voor zijn gevoel, maar wel een afkeuring van zijn onhandige expressie van dat gevoel.
Dit voelde al buitengewoon fijn en was eigenlijk niet iets nieuws. Dit doen we wel vaker zo. Maar ik zat nog ergens mee. Enerzijds voelde het goed zo en konden we het erbij laten. Maar ergens was er iets in mij wat zijn reactie zo buiten elke proportie vond, dat ik me afvroeg of hier toch niet nog een straf op moest staan. Maar ik vroeg me ook echt af wat dat nog zou bijdragen. (Als dat überhaupt al ooit iets bijdraagt). Toen herinnerde ik me dat ik ooit gelezen had van een stam, waar het gebruikelijk was om iemand die ‘kwaad’ had gedaan niet te straffen, maar om in een ritueel in een kring om hem heen te gaan staan en hun liefde en waardering voor die persoon te uiten. Ik deelde dat gegeven, waarna Tracy gelijk zei; ¨Kom laten we dat doen!”
Nigel die duidelijk zichtbaar spijt had, had hier eigenlijk niet heel erg veel trek in. Maar we lieten hem eigenlijk geen keus. Hij stond in het midden en Tracy, Daniël en ik stonden hand in hand om hem heen. Omstebeurt noemden we een kwaliteit die we bewonderen in Nigel en waarom.
Ik vind Nigel zo lief omdat…
Ik vind Nigel dapper omdat…
Ik vind Nigel zorgzaam omdat…
Ik vind Nigel grappig omdat…
Na twee zinnen liepen de tranen over zijn wangen. Even later kon hij het niet meer opbrengen om daar te staan. Als antwoord op de vraag wat er gebeurde, zei hij dat hij zoveel liefde voelde. Hij legde zijn hand ook echt op zijn hart, zo van daar voel ik het. Hij zei dat het zo groot was dat hij het nauwelijks kon toelaten. Ik heb toen op mijn knieën op de grond gezeten terwijl hij achterover leunend tegen mij aan zat, nog steeds in tranen. Tracy en Daniël aan zijn zijde om er gewoon voor hem te zijn. Vol liefde. Vol aandacht. We hebben hem helemaal laten voelen hoe welkom hij is! Het was echt zo bijzonder!
