19/11/2025
Speltherapeut zijn is...
Al heel snel leren dat toevallige gebeurtenissen eigenlijk nooit echt toevallig zijn. Zeker niet wanneer het een dier betreft.
Dus toen ik vanochtend voor de verandering stil achter m'n computer aan het werk was en er ineens een klein muisje langs me heen tippelde, zei ik uit automatisme: "He kleintje, wat doe jij nou hier?".
De eerste sessie van de middag vroeg ik aan het jongetje van 7: "Ben jij bang voor muizen? Want ik zag er vanochtend hier eentje en dan weet ik even hoe goed ik moet opletten."
Bij de tweede sessie (jongen van 10) kreeg ik de kans niet om dit te vragen, want hij moest nodig naar het toilet en zei zelf al: "Sifra, er is een muisje!". Hij was duidelijk óók niet bang.
We vingen 'm en deden 'm in een grote bak, met wat doeken en beschutting.
De jongen van sessie 3 voelde erg met dit muisje mee. Een stoere een gevoelige jongen is het, die het soms moeilijk vindt om éérst goed voor zichzelf te zorgen voordat hij voor anderen zorgt. Hij wilde heel graag weten hoe ik zou proberen zo goed mogelijk voor dit muisje te zorgen. En daarna vroeg hij mij om iets te regelen voor hem zélf. Iets wat hem kon helpen op school. Een hele stap, iets vragen voor hemzelf.
Hij wilde erbij zijn als het muisje buiten zou worden vrijgelaten. Huizen genoeg hier in de buurt, hij vindt wel weer een warm plekje.
"Maar wat ga je doen als hij weer terug komt? Ga je 'm dan houden?"
- "Dat weet ik nog niet. Misschien wel!"
En nee. Ik ben heus niet al drie keer de hele spelkamer en de stoep hiervoor langs gegaan om te kijken of ik 'm nog zag 😇
