12/11/2025
Meer dan gehoor geven aan de wensen van de patiënt en hun naasten kunnen wij vaak niet. Maar bij de casussen waar kinderen bij betrokken zijn, is dit voor ons allemaal soms enorm lastig.
Een paar jaar geleden kregen wij een reanimatie van een negenjarig Syrisch jongetje aangemeld, dat hangend aan een touw in zijn kamertje was gevonden door familie. Opzet of spelletje – dat zou voor altijd gissen blijven.
De ambulanceverpleegkundige die het voorval bij ons aanmeldde, zei al dat er een heleboel familie aanwezig was, die allemaal in het desbetreffende huis woonden. Dus wij waren als team ook voorbereid op een hoop dierbaren van dit kleine patiëntje. De geestelijk verzorger was gebeld, samen met de imam, om het gezin bij te staan. De familiekamer was gereedgemaakt en iedereen was op de hoogte.
De ambulancemedewerkers kwamen met z’n vieren binnen (bij een reanimatie komen twee ambulances i.v.m. de hoeveelheid handelingen), gevolgd door… niemand.
Geen enkel familielid was meegekomen. In het begin waren wij te druk met de casus op te vangen en de jongen te proberen te stabiliseren om ons hier druk over te maken. Maar toen zijn hart er voor de zoveelste keer mee stopte, en iedereen zich afvroeg wat de volgende stap was, was er geen familielid om dit mee te overleggen.
Na ruim anderhalf uur reanimeren (in en uit reanimatie-setting) was het gehele team het erover eens dat het hart van de jongen al ruim twintig minuten geen enkel teken van leven meer gaf.
Op dat moment ben je actief op zoek naar ook maar iemand die deze jongen liefhad, zodat hij niet alleen, tussen allemaal onbekenden, hoefde te overlijden. Maar die was er niet.
Later hoorde ik van de verpleegkundige van de ambulance dat ze allemaal thuisbleven om te bidden voor een goede afloop. Enorm begrijpelijk, maar zo verdrietig vanuit ons perspectief.
Hoe dit verder is gegaan nadat de jongen is overleden, weet ik niet. Het lichaam bleef bij ons op de Spoedeisende Hulp tot hij door de begrafenisondernemer werd gehaald. Een familielid hebben wij nooit gezien.
