03/11/2025
De onaangename leegte
Als therapeut vind ik het erg belangrijk om met enige regelmaat zelf ook sessies te ontvangen.
Om als therapeut altijd feeling te houden met de andere kant van de tafel. Namelijk die als cliënt. Ik weet hoe het voelt om ergens als cliënt te komen. Hoe kwetsbaar en eng dat voelt om jezelf open te stellen.
Dit jaar heb ik een verdiepingsjaar op trauma gevolgd bij het opleidingscentrum waar ik mijn traumaopleiding heb gevolgd.
Dat gaat niet over de verdieping op de theorie. Maar de verdieping in jezelf. Over de eigen trauma’s die je mee hebt gemaakt. En waarvan je de gevolgen nog elke dag met je meedraagt.
Tijdens 1 van die dagen had ik een opstelling.
Mijn zenuwstelsel werd opgesteld. Dat liet zien onder wat voor hoogspanning ik soms functioneer. Zeker wanneer het in een groep is. Zoiets blijft een uitdaging. Zeker als het over openstellen en kwetsbare onderwerpen gaat. De onderstroom om het maar zo te zeggen.
Zie je me namelijk gewoon in een groep zul je dat niet zo snel zien. Dan heb ik echt wel geleerd om te functioneren en me redelijk vrij te kunnen bewegen in een groep. Zeker als ik de groep al lang ken. 😊
Nu terug naar dat kwetsbaar opstellen, mensen tot op de diepste laag te vertrouwen.
Tijdens de opstelling was er nog redelijk hier en nu. Ik kon er goed bij blijven. Al had ik zeker wel last van enige ‘trust-issues’. Delen van mij waren niet allemaal meer hier. Maar dat was oké.
Tot ik een paar dagen later ervaarde dat ik in ‘de onaangename leegte’ was beland. Er zit bij mij altijd wat vertraging op de lijn om het maar zo te zeggen. Eerst is het een anderhalve tot 2 dagen wat chaotisch. En dan vertrekt mijn systeem naar de onaangename leegte.
Voor mij is die onaangename leegte een ruimte waar er geen emoties zijn. Ik op de automatische piloot leef. Er is daar geen gevoel. Er is daar alleen ijzige kou. Geen warmte, geen licht. Een diepe eenzaamheid en kou overviel me.
Dat terwijl ik gewoon aan het werk was. Thuis de boel net als altijd draaiende hield. Voor mij is deze plek heel herkenbaar. Ik ben daar in het verleden heel vaak geweest. Mijn gezin en andere mensen niks in de gaten hadden. Ik ben namelijk meester in het verbergen van deze toestand.
Ondertussen ben ik nog maar voor een hele kleine hoeveelheid hier en zit de rest op de maan ofzo.
In deze toestand kan en durf ik ook niemand mee te nemen op die laag. Want hoewel deze laag heel donker en eenzaam is. Voelt het ook heel veilig. Daar kan niks me raken omdat er niks meer te raken valt.
Ik weet ook dat zo’n periode weer over gaat. Hoe lang het van te voren duurt, weet ik niet. Maar langzamerhand kom ik dan ook steeds meer stukje voor stukje terug. In dat vertrouwen kan ik die bijzonder onaangename leegte uitzitten. Kan ik een ander vertellen over deze plek. En weten dat er uiteindelijk weer leven komt.
Waarom ik dit nu zo open en kwetsbaar deel?
Omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die deze leegte in één of andere vorm ook kennen. Weet dan dat er een einde aan komt. Durf te vertrouwen dat dit ook voorbij gaat. En durf dan ook een ander in vertrouwen te nemen. Zodat zij samen met jou de tijd op deze plek uit kunnen zitten. Dat je er niet alleen bent.