12/11/2025
In de zorg â of eigenlijk in elk menselijk contact â willen we vaak helpen, oplossen, iets doen. Vanuit betrokkenheid, niet uit haast. Maar juist dat âiets willen doenâ kan ons soms weghalen bij wat iemand echt nodig heeft.
Niet alles is maakbaar. Soms lijkt het daar wel op, als je anderen moet geloven wanneer je je ongemak deelt.
Een supplementje of olietje hier, een meditatie of een goede nachtrust daar.
Allemaal goed bedoeld natuurlijk â en soms ook echt helpend, begrijp me niet verkeerd.
Maar vaak hebben mensen vooral nodig dat ze even gehoord en gezien worden.
Een simpel: âWat naar voor je, ik hoor&zie je.â Of: âKan ik iets voor je doen? Heb je iets nodig?â
Van daaruit kun je iets betekenen dat werkelijk past bij die persoon, in plaats van in te vullen wat jij denkt dat helpt.
Ons brein wil graag weg van ongemak en pijn, richting plezier en verlichting. Dat is menselijk.
Maar als je meer âhands-offâ wilt reageren, om er echt beter voor iemand te zijn:
vraag eerst wat je kunt doen, vóór je advies geeft dat de ander waarschijnlijk allang heeft geprobeerd.
En eerlijk: als zorgverlener trap ik zelf ook geregeld in de valkuil van snelle oplossingen bieden.
Dan moet ik mezelf even terugfluiten en achteroverleunen.
Elke keer ben ik daar uiteindelijk dankbaar voor, want een open vraag aan de ander geeft vaak veel meer voldoening â
voor mijzelf én voor mijn cliënt of gesprekspartner.
Het gaat er niet om dat dit altijd lukt. Niet alles is maakbaar en niemand presteert voortdurend op zân top. (Ik niet in ieder geval đ)
Het mooie is: je kunt altijd op een later moment ergens op terugkomen,
of gewoon tijd vragen om er nog even over na te denken.
Misschien is het mooiste wat we kunnen bieden niet direct een oplossing, maar onze aanwezigheid. đ
Een luisterend oor, een open vraag, een beetje geduldđȘ
