27/09/2025
राजेश पोर्तेलको जीवन सुनचाँदीको चमक जस्तै उज्यालो थियो । राजेश विर्तामोडको शनिश्चरे रोड नजिकै रत्न सुपर मार्केटमा सुनचाँदी पसल काम गर्थे । उनी एक कुशल कालीगढ हुन् । सानो परिवारआमा, श्रीमती र सात वर्षीया छोरी उनीमाथि निर्भर थिए ।
तर २४ भदौको दिन नियतिले अ!कल्पनीय मोड ल्यायो । देशभर आ!क्रोश फैलिएको थियो, विद्यार्थीमाथि भएको गो*ली का!ण्ड'को वि!रो'धमा जनसमुदाय सडकमा उ'त्रिएका थिए । राजेश पनि पसलको काम सकेर भी'डमा मिसिए । मुक्तिचोकतर्फ बढ्दै गरेको प्र!दर्शन झन् ता'तेको थियो । ना!राबा!जी, अ!श्रुग्यास र ला'ठीबीच आकस्मिक वि!स्फो'ट भयो ।
त्यही क्षण राजेशको संसार च!क:नाचुर बन्यो ।
वि!स्फो'टसँगै उनको दाहिने खुट्टा चुँ!डि'यो, बायाँ खुट्टा भाँ'चि'यो । भुइँमा लम्पसार परेका उनी र!ग'ता'म्मे शरीर लिएर चि!च्या'इरहेका थिए “दाइ, मलाइ ब'चाउनुस्, म बाँ'च्न चाहन्छु!” केही व्यक्तिले उनलाई उठाएर बीएन्डसी अस्पताल पुर्याए ।
अस्पतालमा होसमा रहँदै उनले मनभित्र बल संचार गरे “खु'ट्'टा का'टेर पनि मान्छे बाँच्न सक्छ, परिवारका लागि त बाँ'च्नै पर्छ।” ‘सानो नानीको याद आयो । मन बलियो बनाएँ । होसमा रहनुपर्छ भन्ने लाग्यो,’ राजेशले भा'वुक हुँदै भने । डाक्टरहरूले प्रयास गर्दा पनि उनको खुट्टा जो'गाउन सकेनन् ।
अहिले राजेश घर फर्किएका छन् । तर जीवन अब पहिलेझैं छैन । उनी सानो कोठामा ब!न्दीजस्तै छन् । हिँड्न सक्दैनन्, दिसा पिसाब गर्न अरूको सहारा चाहिन्छ । घाउ सफा गर्न हप्तामा केही दिन अस्पताल धाउनुपर्छ । हरपल गु!मे'को खुट्टातर्फ आँखा पर्छ र आँ'सु बग्छ । मनमा भा'री प्रश्न घुम्छ “अब आमाको साहारा को बन्छ? सानी छोरीको भविष्य कसले सम्हाल्छ?”
उनको परिवारमा ठूलो सं!क'ट छ । आमाले दीर्घ रो'गसँग लडिरहेकी छिन् । श्रीमती चि!न्तित छिन् । छोरी नानी अझै बाबुमा आशा राखेकी छे ।
तर राजेश हार मान्दैनन् । उनी भन्छन् “अब खुट्टा त फ'र्किँदैन, तर अ!न्या'यविरुद्ध ल!ड्'ने जोश अझै बाँकी छ।”
सरकारलाई उनको आग्रह छ । घा'इ'तेलाई उपचार, परिवारलाई सहारा, छोराछोरीलाई शिक्षा । र, देशलाई चाहिएको नेतृत्व त्यस्तो हो जसले जनताको आवाज सुन्न सकोस्, भ्र!ष्टा'चार अन्त्य गरोस् र इमानदार व्यक्तिले शासन सम्हालोस् ।🙏😥
