Pracownia Psychoterapii Zacisze

22/10/2025

„Zranione zaufanie – jak działa schemat nieufności i skrzywdzenia”

Schemat nieufności / skrzywdzenia to głębokie przekonanie, że inni ludzie celowo wykorzystają, skrzywdzą, upokorzą lub oszukają. Osoby z tym schematem mają trudność z zaufaniem, zakładają złe intencje drugiej strony i często są w stanie ciągłej czujności. W relacjach może to prowadzić do dystansu emocjonalnego, podejrzliwości, trudności z bliskością lub – przeciwnie – do wybuchów złości, prób kontroli czy nadmiernej obrony.

Skąd bierze się schemat nieufności / skrzywdzenia?

U jego źródeł leżą doświadczenia wczesnodziecięce, w których granice dziecka zostały naruszone. Psychologia opisuje różne sytuacje sprzyjające jego powstaniu:
• przemoc fizyczna, emocjonalna lub seksualna;
• bycie zawstydzanym, wyśmiewanym lub poniżanym przez rodziców, rówieśników czy nauczycieli;
• dorastanie w domu, w którym panowała atmosfera napięcia, agresji lub kłamstwa;
• sytuacje, gdy obietnice były często łamane, a dziecko czuło się oszukane lub zdradzone;
• brak konsekwencji i bezpieczeństwa – gdy rodzic był raz ciepły, a raz karzący, co wzmacniało poczucie nieprzewidywalności i lęku.

Dziecko w takich warunkach uczy się, że świat nie jest bezpieczny, a zaufanie oznacza ryzyko. W dorosłości ten wzorzec przeradza się w schemat – filtr, przez który patrzymy na innych i oczekujemy krzywdy, zanim ona w ogóle się wydarzy.

Jak zachowuje się osoba z tym schematem?

Schemat może ujawniać się na różne sposoby, w zależności od stylu radzenia sobie:
1. Podporządkowanie (uległość) – osoba znosi złe traktowanie, bo nie wierzy, że zasługuje na coś lepszego, lub boi się, że bunt sprowadzi większą krzywdę.
2. Unikanie – wycofywanie się z relacji, nieufność wobec partnera, zamknięcie emocjonalne, trzymanie ludzi na dystans, by uniknąć zranienia.
3. Nadmierna kompensacja – dominacja, kontrolowanie innych, testowanie lojalności partnera, impulsywne reakcje złości – wszystko po to, by nie dać się zaskoczyć i mieć poczucie kontroli nad zagrożeniem.

Te strategie z jednej strony mają chronić przed bólem, ale w praktyce utrwalają samotność i przekonanie, że inni rzeczywiście są niebezpieczni.

Co podtrzymuje schemat?

Schemat wzmacniają myśli i zachowania oparte na nieufności:
– doszukiwanie się złych intencji w neutralnych sytuacjach,
– sprawdzanie partnera, podejrzliwość, potrzeba kontroli,
– unikanie szczerych rozmów z obawy przed wykorzystaniem,
– wybieranie osób chłodnych emocjonalnie, które potwierdzają przekonanie „nie można nikomu ufać”.

To błędne koło – im bardziej próbujemy się chronić, tym mniej doświadczamy prawdziwej bliskości, a schemat staje się silniejszy.

Leczenie w terapii schematów

Terapia schematów pomaga zrozumieć, że nieufność była kiedyś potrzebną ochroną, ale dziś często przynosi cierpienie. Praca terapeutyczna obejmuje:
• Rozpoznanie schematu – uświadomienie sobie sytuacji, w których uruchamia się czujność, złość czy lęk przed wykorzystaniem.
• Pracę z emocjami – terapeuta pomaga bezpiecznie przeżywać złość, strach czy bezradność, których dziecko nie mogło wyrazić.
• Zmianę przekonań – badanie, czy aktualne relacje rzeczywiście są zagrożeniem, oraz uczenie się dostrzegania różnic między „wtedy” a „teraz”.
• Budowanie zaufania terapeutycznego – relacja z terapeutą staje się modelem zdrowej więzi, opartej na bezpieczeństwie i szacunku.
• Ćwiczenia behawioralne – stopniowe otwieranie się na innych, mówienie o potrzebach i uczenie się reagować adekwatnie zamiast przez pryzmat dawnych ran.

Proces ten wymaga czasu, cierpliwości i gotowości do odsłaniania emocji, które długo były tłumione.

Proste ćwiczenia do samodzielnej pracy
1. Zauważanie filtrów myślenia – kiedy łapiesz się na myśli typu „na pewno mnie oszuka”, zapytaj siebie: Czy mam na to dowód? Czy to moje doświadczenie z przeszłości mówi, czy rzeczywistość?
2. Mapa bezpieczeństwa – wypisz osoby, wobec których czujesz się choć trochę bezpiecznie. Zastanów się, co sprawia, że możesz im zaufać. To pomaga odróżnić realne zagrożenie od lęku wynikającego z dawnych doświadczeń.
3. Praktyka zaufania w małych krokach – poproś o drobną przysługę, podziel się czymś osobistym, przyjmij wsparcie. Budowanie zaufania zaczyna się od drobnych gestów, które pokazują, że świat nie jest już tak niebezpieczny jak kiedyś.

Podsumowanie

Schemat nieufności / skrzywdzenia powstaje w wyniku bolesnych i niesprawiedliwych doświadczeń z przeszłości, które nauczyły dziecko, że zaufanie oznacza ryzyko. W dorosłości prowadzi to do napięcia, izolacji i trudności w relacjach. Terapia schematów pozwala stopniowo odzyskać poczucie bezpieczeństwa, nauczyć się rozróżniać przeszłość od teraźniejszości i otworzyć na zdrowe więzi.
Zmiana jest możliwa – zaczyna się od zrozumienia, że nieufność była kiedyś ochroną, ale dziś nie musi już kierować Twoim życiem.

15/10/2025

🌿 Z przyjemnością przedstawiamy nową terapeutkę, która dołączyła do zespołu Pracowni Psychoterapii Zacisze ❤️

Olesya Shuvarikova-Olczak: jest psychologiem oraz psychoterapeutką w trakcie certyfikacji, studiującą na ostatnim roku w Centrum Terapii Krótkoterminowej. Na co dzień pracuje z osobami dorosłymi, w tym z parami.

Uważa, że każdy człowiek ma w sobie potencjał do bycia silną i pewną siebie osobą. Jeśli w wyniku trudnych doświadczeń Klient traci poczucie sprawczości i wewnętrznej siły, wspólnie z nim poszukuje zasobów, które pomagają odzyskać równowagę i wewnętrzny spokój.

Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Łódzkim. Jest specjalistką w nurcie Terapii Krótkoterminowej Skoncentrowanej na Rozwiązaniu (TSR) oraz członkinią Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniu.

Regularnie podnosi swoje kwalifikacje, uczestnicząc w konferencjach naukowych, szkoleniach i kursach z zakresu pomocy psychologicznej oraz psychoterapii. Swoją pracę poddaje regularnej superwizji.

Pomaga osobom, które doświadczają trudności emocjonalnych, kryzysów życiowych, lęku, stresu czy wypalenia. Wspiera również tych, którzy chcą lepiej poznać siebie, poprawić relacje z innymi i zadbać o swój dobrostan psychiczny.

W pracy kieruje się empatią, uważnością i indywidualnym podejściem. Tworzy bezpieczną przestrzeń do rozmowy, w której można być sobą – bez oceniania, presji i pośpiechu.

09/10/2025

Z radością dzielimy się informacją o naszej nowej współpracy ze Społeczną Akademią Nauk! 🌿
Wierzymy, że połączenie doświadczenia praktycznego i edukacji akademickiej to najlepszy sposób, by kształcić przyszłych psychologów i psychoterapeutów.

SAN poszerza horyzonty! 🤝 Nowa współpraca dla studentów Psychologii!
Z radością informujemy o podpisaniu porozumienia o współpracy między Społeczną Akademią Nauk a Pracownią Psychoterapii „Zacisze”! To inicjatywa Biura ds. Współpracy z Otoczeniem Społeczno-Gospodarczym, która otwiera nowe drzwi dla naszych studentów. 🧠

📌 Co to oznacza dla Ciebie?
- Możliwość odbycia praktyk zawodowych w profesjonalnym środowisku terapeutycznym.
- Współpracę z doświadczonymi psychoterapeutami.
- Udział w projektach badawczych i rozwojowych.
- Nowe oferty studiów podyplomowych o kierunki zgodne z potrzebami rynku.

Planujemy także wspólne konferencje i warsztaty! Wierzymy, że to partnerstwo podniesie poziom kształcenia i rozwoju kompetencji przyszłych specjalistów w obszarze zdrowia psychicznego. 🍀

04/10/2025

Schemat opuszczenia i niestabilności więzi – zrozumienie, źródła i drogi wyjścia

Schemat opuszczenia (nazywany też schematem niestabilności więzi) to głębokie przekonanie, że ważne osoby w naszym życiu w końcu nas porzucą lub przestaną być dostępne emocjonalnie. Osoby z tym schematem odczuwają ciągły niepokój przed utratą bliskich, w jego aktywacji towarzyszą mu uczucia lęku, smutku czy złości, czasem pustka, która pojawia się nagle i jest trudna do zrozumienia . W dorosłości może prowadzić to do lęku przed zbliżeniem lub odwrotnie – do nadmiernej zależności i zazdrości.

Skąd bierze się schemat opuszczenia?

Podłoże schematu najczęściej tkwi w doświadczeniach z wczesnego dzieciństwa. Psychologiczne opracowania zwracają uwagę na różne sytuacje:
• utrata jednego z rodziców, długie rozstanie z opiekunem lub bycie wychowywanym przez inne osoby (np. dziadków, nianię);
• częste wyjazdy rodziców do pracy, pobyty w szpitalu czy rozwód, przez co opieka była niestabilna;
• pojawienie się młodszego rodzeństwa lub sytuacje, gdy rodzic z powodu depresji czy uzależnienia bywał przewidywalny tylko czasami;
• środowiska, w których opiekunowie byli emocjonalnie niedostępni, obojętni lub zmienni, co sprawiało, że dziecko czuło się samo i nie miało kogo poprosić o wsparcie.

Dziecko w takich warunkach rozwija mechanizmy obronne, które w dorosłości stają się utrwalonym schematem. Warto pamiętać, że te reakcje były kiedyś użyteczne i chroniły przed większym bólem, lecz z czasem zaczynają szkodzić.

Jak zachowuje się osoba z tym schematem?

Kiedy schemat się uaktywnia, ludzie mogą reagować trzema głównymi stylami radzenia sobie:
1. Podporządkowanie (uległość) – wybieranie partnerów, którzy są emocjonalnie niedostępni lub skłonni do odejścia, a mimo braku szacunku trwanie w relacji, by nie zostać samemu.
2. Unikanie – wycofywanie się z bliskości, nieangażowanie się lub szybkie kończenie relacji, aby nie doświadczyć bólu porzucenia; czasem łączy się to z samotnością, pracoholizmem czy uzależnieniem.
3. Nadmierna kompensacja – nadmierna kontrola, zazdrość, testowanie partnera, częste telefony, żądanie zapewnień; reakcje te mają utrzymać relację, ale paradoksalnie mogą ją osłabiać.

Te strategie podtrzymują schemat – z jednej strony chronią przed bezpośrednim doświadczeniem odrzucenia, z drugiej przynoszą cierpienie i utwierdzają w przekonaniu, że inni są niestali.

Co podtrzymuje schemat?

Schemat jest wzmacniany przez negatywne myśli i zachowania. Przykłady to ciągłe oczekiwanie, że miłość wkrótce się skończy, przypisywanie zwykłych konfliktów do porzucenia lub wybieranie partnerów, którzy nie są gotowi na relację. Brak świadomości własnych potrzeb i uczuć sprawia, że schemat uruchamia się automatycznie. Dopiero rozpoznanie tych wzorców jest początkiem zmiany.

Leczenie w terapii schematów

Terapia schematów łączy elementy poznawczo‑behawioralne, gestalt, teorię więzi i podejście psychodynamiczne, aby identyfikować i zmieniać nieadaptacyjne wzorce powstałe wskutek niezaspokojonych potrzeb z dzieciństwa. Jej celem jest nie całkowite usunięcie schematu, ale zmniejszenie jego intensywności i nauczenie się nowych, zdrowszych reakcji. Ważne elementy pracy obejmują:
• Rozpoznanie schematu – wspólnie z terapeutą identyfikuje się myśli, uczucia i sytuacje, które go wywołują. Uświadomienie sobie stylów radzenia pomaga przerwać błędne koło.
• Regulację emocji i pracę z „wewnętrznym dzieckiem” – techniki wyobrażeniowe i praca z ciałem pomagają poczuć i ukochać zranioną część siebie. Jedną z metod jest „ograniczone rodzicielstwo” (limited reparenting), w którym terapeuta modeluje bezpieczną relację.
• Zmianę przekonań – dzięki technikom poznawczym modyfikuje się katastroficzne myśli na bardziej realistyczne i wspierające.
• Ćwiczenia behawioralne i interpersonalne – stopniowe wchodzenie w bliskie kontakty, uczenie się asertywności i stawiania granic pozwala zbudować doświadczenie bezpieczeństwa.
• Uważność i praca nad samowspółczuciem – rozwijanie świadomości wewnętrznych stanów oraz pielęgnowanie opiekuńczej postawy wobec siebie, by zdrowa część dorosła mogła zatroszczyć się o wewnętrzne dziecko.

Badania i relacje z praktyki terapeutycznej pokazują, że powyższe podejścia pomagają pacjentom zrozumieć korzenie schematu, uzyskać poczucie bezpieczeństwa i budować zdrowsze relacje. Proces jest jednak stopniowy i wymaga cierpliwości oraz wsparcia .

Proste ćwiczenia do samodzielnej pracy

Oto trzy techniki inspirowane terapią schematów, które można zastosować samodzielnie, aby zacząć oswajać schemat. Nie zastąpią one profesjonalnej terapii, ale mogą pomóc zwiększyć świadomość i odczuć pierwsze zmiany.
1. Dziennik uczuć i myśli – przez kilka minut dziennie zapisuj sytuacje, w których pojawił się lęk przed porzuceniem. Zwróć uwagę na towarzyszące myśli („na pewno mnie zostawi”) i uczucia. Dzięki temu łatwiej będzie zauważyć, kiedy uruchamia się schemat i jak często interpretujesz zachowania innych jako odrzucenie.
2. List do wewnętrznego dziecka – w spokojnym miejscu wyobraź sobie siebie jako małe dziecko, które czuło się opuszczone. Napisz list, w którym jako dorosły oferujesz mu wsparcie, troskę i zapewnienie, że teraz jest ktoś, kto się nim zaopiekuje. Takie ćwiczenia pomagają rozbudzić empatię wobec własnych potrzeb i powoli budować bezpieczną więź wewnętrzną.
3. Małe kroki w relacjach – wybierz jedną bliską osobę (przyjaciela, partnera, członka rodziny) i spróbuj podzielić się jedną prostą potrzebą emocjonalną, np. „Chciał(a)bym więcej wspólnego czasu” albo „Potrzebuję przytulenia”. Ważne, aby komunikat był spokojny i szczery. Nawet drobne gesty otwierają możliwość pozytywnego doświadczenia – że można wyrażać potrzeby, a inni potrafią odpowiedzieć.

Podsumowanie

Schemat opuszczenia ma swoje źródła w niespójnych lub bolesnych doświadczeniach z dzieciństwa. W dorosłości ujawnia się jako lęk przed utratą, kontrola, unikanie lub uległość. Zrozumienie, że te reakcje kiedyś chroniły, pomaga spojrzeć na siebie z większą wyrozumiałością. Terapia schematów oferuje konkretne narzędzia, takie jak: wyobrażeniowe praca z wewnętrznym dzieckiem, modyfikacja przekonań. Samodzielna praktyka uważności, prowadzenie dziennika i kontakt z własnymi emocjami mogą być pierwszym krokiem ku zmianie. Jeśli zauważasz u siebie wzorce opisane w artykule, warto rozważyć współpracę z terapeutą, który pomoże w pełni przepracować schemat i nauczyć się tworzyć bezpieczne więzi.

17/09/2025

Schematy wczesnodziecięce – ślady dzieciństwa w dorosłym życiu

Każdy człowiek rodzi się z pewnymi podstawowymi potrzebami emocjonalnymi. To one są fundamentem zdrowego rozwoju.
Jeśli są zaspokajane – dziecko uczy się ufać, czuć się wartościowe, tworzyć bliskie więzi i radzić sobie w świecie.
Jeśli jednak zabraknie ich spełnienia, w psychice mogą powstać nieadaptacyjne schematy wczesnodziecięce – wzorce emocji i przekonań, które w dorosłości wywołują cierpienie i powtarzające się trudności.

Podstawowe potrzeby emocjonalne:

🌱 Bezpieczna więź – dziecko potrzebuje czuć, że ktoś jest przy nim: stabilny, kochający, troskliwy i przewidywalny. Dzięki temu rozwija zaufanie do innych i poczucie, że świat jest bezpiecznym miejscem.

🌱 Autonomia, kompetencja i poczucie tożsamości – by móc próbować samodzielnie, uczyć się na błędach i odkrywać własne zdolności. Dziecko rozwija wtedy wiarę w siebie i poczucie sprawczości.

🌱 Wyrażanie emocji i potrzeb – dziecko powinno mieć prawo mówić, co czuje i czego potrzebuje, bez lęku, że zostanie skrytykowane czy odrzucone. To uczy autentyczności i kontaktu z samym sobą.

🌱 Spontaniczność i zabawa – radość, twórczość i swoboda są niezbędne, by rozwijać ciekawość świata i poczucie lekkości w życiu.

🌱 Granice i samokontrola – dziecko potrzebuje jasnych zasad i ram, które uczą odpowiedzialności i szacunku dla siebie i innych. Dzięki temu rozwija równowagę między wolnością a obowiązkami.

18 nieadaptacyjnych schematów wczesnodziecięcych wg Jeffreya Younga:

1. Oderwanie i odrzucenie
• Porzucenie/Niestabilność więzi – obawa, że bliskie osoby odejdą lub nie będą dostępne.
• Nieufność/Skrzywdzenie – oczekiwanie, że inni wykorzystają, zranią lub oszukają.
• Deprywacja emocjonalna – poczucie, że nie otrzymam ciepła, zrozumienia, wsparcia.
• Wadliwość/Wstyd – przekonanie, że jestem gorszy/gorsza, że nie zasługuję na miłość.
• Izolacja społeczna/Alienacja – poczucie, że nie pasuję, że zawsze będę sama/sam.

2. Osłabiona autonomia i osiągnięcia
• Zależność/Niekompetencja – poczucie, że nie poradzę sobie samodzielnie.
• Podatność na zranienia/Choroby – stały lęk przed katastrofą, chorobą, stratą.
• Uwikłanie/Nierozwinięte „ja” – trudność w oddzieleniu się od innych, brak własnej tożsamości.
• Skazanie na niepowodzenie – przekonanie, że zawsze poniosę porażkę, że inni radzą sobie lepiej.

3. Osłabione granice
• Roszczeniowość/Wyjątkowość – poczucie, że nie obowiązują mnie zasady, trudność z uznawaniem granic innych.
• Niewystarczająca samokontrola/Samodyscyplina – impulsywność, unikanie wysiłku i odpowiedzialności.

4. Ukierunkowanie na innych
• Podporządkowanie – rezygnowanie z własnych potrzeb, by uniknąć konfliktu.
• Samopoświęcenie – stawianie innych ponad siebie, często kosztem własnego zdrowia.
• Poszukiwanie aprobaty/Uznania – silne uzależnienie od opinii otoczenia, trudność w byciu sobą.

5. Nadmierna czujność i zahamowanie
• Negatywizm/Pesymizm – skupianie się na tym, co złe, oczekiwanie porażek i strat.
• Surowe normy/Nadmierne wymagania – wewnętrzny przymus bycia perfekcyjnym, brak prawa do odpoczynku.
• Zahamowanie emocjonalne – tłumienie emocji, obawa przed spontanicznością i krytyką.
• Karanie – przekonanie, że błędy należy surowo karać; brak wyrozumiałości wobec siebie i innych.

Praca z wrażliwą częścią:

Każdy z nas ma w sobie część, która najbardziej cierpi w schematach – wrażliwą część, często zwaną wewnętrznym dzieckiem. To właśnie ona odczuwa samotność, lęk czy wstyd.
W dorosłości próbujemy ją ukryć, zagłuszyć perfekcjonizmem, uległością czy unikaniem. Ale dopiero, gdy nauczymy się ją zauważać i traktować z troską, możemy naprawdę się zmieniać.

W terapii schematu uczymy się słuchać tej części, odpowiadać na jej potrzeby i dawać jej to, czego zabrakło w dzieciństwie – bezpieczeństwo, akceptację, prawo do emocji.

Schematy nie są winą dziecka – powstają, gdy jego naturalne potrzeby nie zostały spełnione. Mogą jednak prowadzić w dorosłości do cierpienia i powtarzających się trudności.

💚 Terapia schematu daje szansę, by rozpoznać swoje schematy, zrozumieć ich źródło i rozpocząć proces zmiany. To droga do tego, by wreszcie żyć bliżej siebie – z większą wyrozumiałością, spokojem i poczuciem bezpieczeństwa.

08/09/2025

Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD) – kiedy zamartwianie przejmuje kontrolę

Każdy z nas czasem się martwi – o zdrowie, rodzinę czy pracę. Jednak w uogólnionym zaburzeniu lękowym (GAD) martwienie się staje się niemal stałym towarzyszem codzienności. Osoba cierpiąca na to zaburzenie często doświadcza uporczywych, trudnych do zatrzymania myśli o możliwych zagrożeniach, nawet gdy nie ma ku nim realnych podstaw.

Mechanizm powstawania:

Zamartwianie pełni często funkcję „strategii radzenia sobie” – pozornie daje poczucie kontroli („jeśli wszystko przewidzę, będę przygotowany/a”). W rzeczywistości jednak prowadzi do błędnego koła: im więcej analiz i przewidywań, tym większy poziom napięcia i pobudzenia organizmu. Z czasem ciało reaguje przewlekłym stresem – pojawiają się trudności ze snem, drażliwość, napięcie mięśniowe czy kłopoty z koncentracją.

Podłoże zaburzenia:

Przyczyny GAD są złożone i wieloczynnikowe. Wskazuje się na:
• predyspozycje biologiczne – np. wrażliwość układu nerwowego,
• czynniki psychologiczne – style myślenia, wcześniejsze doświadczenia, wzorce radzenia sobie z lękiem,
• czynniki środowiskowe – stresujące wydarzenia życiowe, długotrwałe obciążenia.

Zaburzenie zwykle rozwija się powoli i bywa trudne do zauważenia na początku, bo zamartwianie łatwo uznać za „naturalną troskę”.

Metody leczenia – rola psychoterapii:

Najważniejszym sposobem leczenia GAD jest psychoterapia, która daje możliwość przyjrzenia się zarówno mechanizmom podtrzymującym zamartwianie, jak i głębszym źródłom lęku. W zależności od podejścia terapeutycznego praca może wyglądać nieco inaczej:
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) skupia się na rozpoznaniu i modyfikowaniu automatycznych myśli, które wywołują i podtrzymują lęk. Typowe techniki to:
• monitorowanie zmartwień – pacjent uczy się zauważać, kiedy i w jakich sytuacjach pojawiają się obawy,
• kwestionowanie przekonań – wspólne sprawdzanie, czy dana obawa ma realne podstawy, czy jest efektem katastroficznego myślenia,
• odraczanie martwienia się – wprowadzenie tzw. „czasu na martwienie się”, by przerwać ciągłe analizowanie,
• ekspozycja na wyobrażenia – oswajanie się z trudnymi myślami zamiast ich unikania,
• techniki relaksacyjne i oddechowe – obniżające fizjologiczne napięcie związane z lękiem.

• Terapia psychodynamiczna koncentruje się na zrozumieniu, skąd bierze się chroniczny lęk – często w oparciu o wcześniejsze doświadczenia i nieświadome konflikty. Dzięki temu możliwe jest trwałe zmniejszenie jego nasilenia.

• Terapia schematów pomaga rozpoznać głębokie wzorce (np. nadmiernej odpowiedzialności, perfekcjonizmu czy przewidywania zagrożeń), które prowadzą do zamartwiania, i stopniowo je zmieniać.

• Podejścia humanistyczne i egzystencjalne kładą nacisk na akceptację siebie, budowanie poczucia sprawczości i szukanie sensu, co również wspiera w radzeniu sobie z lękiem.

• Terapie oparte na uważności (mindfulness, ACT) uczą innego sposobu odnoszenia się do trudnych myśli – zamiast je zwalczać, pozwalają je obserwować i nie nadawać im takiej siły.

Co jeszcze może wspierać leczenie?

Oprócz psychoterapii korzystne są także:
• techniki relaksacyjne i oddechowe,
• aktywność fizyczna,
• dbanie o higienę snu i rytm dnia,
• świadome budowanie równowagi między obowiązkami a odpoczynkiem,
• wsparcie bliskich i rozmowa o trudnościach.

Lęk i zamartwianie mogą wydawać się częścią codzienności, ale nie muszą nimi być. Zrozumienie mechanizmów, które je podtrzymują, to pierwszy krok do zmiany i odzyskania spokoju.

Proces zdrowienia to droga – czasem wymagająca cierpliwości, ale możliwa i realna. Każdy krok, nawet najmniejszy, w kierunku zadbania o siebie ma ogromne znaczenie.

Jeśli zmagasz się z uogólnionym lękiem, pamiętaj – nie musisz radzić sobie z nim sam/a. Wsparcie specjalisty może pomóc odnaleźć równowagę i poczucie bezpieczeństwa.

05/09/2025

Karolina Wasilewska jest psychologiem oraz certyfikowanym psychoterapeutą poznawczo-behawioralnym (PTTPB nr 1641). Posiada także uprawnienia terapeuty zaburzeń snu – z certyfikatami Europejskiego (ESRS) i Polskiego (PTBS) Towarzystwa Badań nad Snem.

Ukończyła studia psychologiczne na Uniwersytecie Łódzkim oraz czteroletnie szkolenie psychoterapeutyczne w Akademii Motywacji i Edukacji w Warszawie, akredytowane przez PTTPB. Odbyła także szkolenie z Terapii Schematów prowadzone w AMiE, akredytowane przez ISST (obecnie znajduje się w procesie certyfikacji w tym nurcie terapeutycznym).
Doświadczenie zawodowe zdobywała na praktykach i stażach w Szpitalu im. Świętej Trójcy w Płocku (oddział dzienny psychiatryczny) oraz w Szpitalu im. Babińskiego w Łodzi (oddział całodobowy męski).

Pracuje z osobami zmagającymi się z zaburzeniami nastroju, zaburzeniami lękowymi, depresją, stresem, obniżoną samooceną, trudnościami w relacjach, a także będącymi w kryzysach życiowych. Szczególne miejsce w jej pracy zajmuje pomoc osobom z zaburzeniami osobowości.

W swojej pracy terapeutycznej łączy podejście poznawczo-behawioralne, dialog motywujący oraz elementy terapii schematów. Swoją pracę poddaje regularnej superwizji.

Kieruje się zasadą: „Ja jestem specjalistą w kwestii metod terapii, ale to każdy z Pacjentów jest ekspertem od samego siebie”. Jej celem jest odkrywanie i wzmacnianie zasobów, które tkwią w Pacjentach, a także tworzenie przyjaznej i otwartej atmosfery podczas spotkań.

Dowiedz się więcej o naszym zespole terapeutycznym: https://www.psychoterapia-zacisze.pl/psychoterapeuci

02/09/2025

Fobia społeczna – objawy, przyczyny i skuteczne formy leczenia

Fobia społeczna (zaburzenie lęku społecznego) to jedno z najczęściej występujących zaburzeń lękowych. Osoby, które się z nią zmagają, odczuwają silny lęk w sytuacjach społecznych – szczególnie wtedy, gdy mogą podlegać ocenie innych. Lęk ten bywa na tyle intensywny, że prowadzi do unikania wielu aktywności i znacząco ogranicza codzienne funkcjonowanie w życiu zawodowym, szkolnym czy prywatnym.

Objawy fobii społecznej

Fobia społeczna przejawia się na różnych poziomach – psychicznym, fizjologicznym i behawioralnym:

Objawy emocjonalne i poznawcze:
• silny lęk przed oceną, krytyką, ośmieszeniem,
• nadmierna samokrytyka i poczucie bycia obserwowanym,
• zniekształcenia poznawcze: katastrofizowanie („na pewno się skompromituję”), czytanie w myślach („wszyscy zauważą, że jestem zdenerwowany”),
• trudności w koncentracji uwagi podczas rozmowy czy wystąpienia.

Objawy somatyczne:
• przyspieszone bicie serca, duszność, pocenie się, drżenie rąk,
• suchość w ustach, zaczerwienienie twarzy, napięcie mięśni,
• w niektórych przypadkach – napady paniki.

Objawy behawioralne:
• unikanie wystąpień publicznych, spotkań towarzyskich, rozmów telefonicznych,
• ograniczanie życia zawodowego i osobistego z obawy przed oceną,
• stosowanie tzw. „zachowań zabezpieczających” – np. unikanie kontaktu wzrokowego, nadmierne przygotowywanie się, trzymanie się z dala od centrum uwagi.

Skąd się bierze fobia społeczna?

Fobia społeczna rozwija się na skutek współdziałania różnych czynników:
• Biologicznych – uwarunkowania genetyczne, wysoka wrażliwość temperamentalna, skłonność do nieśmiałości.
• Środowiskowych – krytyczne lub zawstydzające wychowanie, brak wsparcia emocjonalnego, doświadczenie odrzucenia czy ośmieszenia w grupie rówieśniczej.
• Poznawczych – tendencja do negatywnej interpretacji własnych reakcji i myśli na temat tego, jak widzą nas inni.

Wczesnodziecięce schematy sprzyjające rozwojowi fobii społecznej

W ujęciu terapii schematów (J. Young) u wielu osób zmagających się z fobią społeczną można zauważyć obecność określonych dysfunkcjonalnych schematów wczesnodziecięcych, m.in.:
• Deprywacja emocjonalna – przekonanie, że potrzeby emocjonalne nigdy nie zostaną zaspokojone.
• Wstyd / wada – poczucie bycia gorszym, nieatrakcyjnym, zasługującym na odrzucenie.
• Podporządkowanie – nadmierne skupienie na zadowalaniu innych kosztem siebie, by uniknąć krytyki.
• Nadmierne wymagania / perfekcjonizm – przekonanie, że trzeba wypaść bezbłędnie, bo każdy błąd grozi kompromitacją.
• Podatność na zranienie – oczekiwanie, że świat społeczny jest niebezpieczny i kontakt z innymi nieuchronnie skończy się porażką.

Schematy te powstają zwykle w relacjach z opiekunami i rówieśnikami, kiedy dziecko doświadcza krytyki, zawstydzania, braku akceptacji lub nadmiernych wymagań.

Jak leczy się fobię społeczną?

1. Psychoterapia
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – najskuteczniejsza metoda leczenia. Obejmuje pracę nad zniekształceniami myślowymi, stopniową ekspozycję na trudne sytuacje społeczne oraz trening umiejętności społecznych.
• Terapia schematów – pozwala dotrzeć głębiej, do źródła problemu, czyli do wczesnodziecięcych schematów wstydu, deprywacji czy podporządkowania. Umożliwia długotrwałą zmianę w postrzeganiu siebie i innych.
• Inne formy psychoterapii – np. terapia psychodynamiczna, która skupia się na nieświadomych wzorcach relacyjnych i przepracowywaniu doświadczeń z dzieciństwa.

2. Farmakoterapia

W poważniejszych przypadkach stosuje się leki – przede wszystkim SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). Pomagają one złagodzić objawy lęku i umożliwić pełniejsze korzystanie z psychoterapii.

3. Dodatkowe formy wsparcia
• trening umiejętności społecznych i asertywności,
• techniki relaksacyjne i uważności,
• udział w grupach wsparcia.

Podsumowanie

Fobia społeczna to poważne, ale skutecznie leczone zaburzenie. Jej objawy często wiążą się z głęboko zakorzenionymi schematami i doświadczeniami z dzieciństwa. Dzięki psychoterapii możliwe jest nie tylko złagodzenie objawów, ale również trwała zmiana w sposobie myślenia, odczuwania i funkcjonowania w relacjach społecznych.

22/08/2025

Zaburzenia lękowe z napadami paniki – czym są i jak pomaga terapia poznawczo-behawioralna?

Napady paniki to nagłe i bardzo intensywne epizody lęku, które często pojawiają się bez wyraźnej przyczyny. Osoba doświadcza wówczas silnych objawów fizycznych, takich jak: przyspieszone bicie serca, duszność, zawroty głowy, pocenie się, drżenie ciała czy poczucie odrealnienia. Towarzyszy temu zwykle myśl, że dzieje się coś bardzo groźnego – „zaraz zemdleję”, „mam zawał”, „stracę kontrolę”.

Choć napad paniki nie stanowi realnego zagrożenia dla życia, przeżywany jest jak stan alarmowy. Z czasem pojawia się także lęk przed kolejnym atakiem, co prowadzi do unikania miejsc i sytuacji, które mogłyby go wywołać. To właśnie dlatego zaburzenie potrafi znacząco ograniczać codzienne funkcjonowanie.

Jak działa błędne koło paniki?

David Clark – brytyjski psycholog i twórca jednego z najbardziej uznanych modeli terapii panicznych – pokazał, że napady paniki utrzymują się poprzez specyficzne błędne koło:
• Pojawiają się naturalne objawy fizyczne (np. szybsze bicie serca).
• Nadajemy im katastroficzne znaczenie („to oznaka zawału”).
• To wywołuje silny lęk, który jeszcze bardziej nasila objawy fizyczne.
• W konsekwencji powstaje samonapędzający się mechanizm – błędne koło paniki.

Jak wygląda terapia poznawczo-behawioralna (CBT) w modelu Clarka?

Celem terapii nie jest „uspokajanie się” czy kontrolowanie objawów, ale zmiana sposobu ich interpretowania i doświadczenie, że ataki nie są niebezpieczne. Terapeuta pomaga w tym poprzez:
1. Identyfikację katastroficznych myśli – pacjent uczy się zauważać, jak jego interpretacje wpływają na nasilenie lęku.
2. Eksperymenty behawioralne – np. wywoływanie lekkich objawów w bezpiecznych warunkach (szybkie oddychanie, kręcenie się na krześle), aby sprawdzić, czy rzeczywiście prowadzą one do utraty przytomności czy zawału.
3. Konfrontację z sytuacjami unikania – stopniowe wracanie do aktywności i miejsc, które wcześniej były źródłem obaw.

W efekcie pacjent stopniowo uczy się, że objawy paniki są przejawem reakcji lękowej organizmu, a nie zagrożeniem życia. Z czasem napady tracą swoją siłę, a lęk przed nimi słabnie.

Zaburzenia lękowe z napadami paniki mogą wydawać się bardzo przytłaczające, ale są w pełni zrozumiałe z perspektywy psychologii i skutecznie leczone. Terapia poznawczo-behawioralna według modelu Clarka pozwala przerwać błędne koło paniki i odzyskać poczucie kontroli nad swoim życiem. To proces, w którym zamiast unikać i walczyć z objawami, uczymy się je rozumieć i doświadczać w nowy sposób – co otwiera drogę do trwałej poprawy jakości życia.