Gabinet Psychoterapii Anna Gierda

01/11/2025

"Pierwszy moment żałoby, zaraz po otrzymaniu wiadomości o śmierci bliskiej nam osoby, jest czymś straszliwym. To nawet nie jest jeszcze żałoba, to ból i bunt w stanie czystym, a słowo żałoba już zawiera w sobie pierwiastek rezygnacji, paktowania z tym, co się stało. Lecz w pierwszym momencie nie ma jeszcze słów, nie ma zgody, nie ma rezygnacji. Jest tak, jakby otworzyła się dziura w istnieniu. To jest trzęsienie ziemi otwierające przepaść. Moment płaczu i wściekłości, kiedy Logos jest bezradny. Logos dyskretnie odsuwa się na bok. Potem ta szczelina powoli, stopniowo zamyka się i zaczyna się długotrwały proces żałoby, zaczynamy ostrożnie chodzić po kładce nad rozpadliną; z czasem blizna zmienia kolor i prawie upodabnia się do zdrowej skóry."
Adam Zagajewski

fot. Charu Chaturvedi

29/10/2025

Kolegium Dziekańskie zaprasza na wykład, dr n. med. Anny Rogowskiej-Zach pt. Trauma rozwojowa, który odbędzie się 6.11.2025 o godzinie 11.30 w Sali C02.

Anna Rogowska-Zach jest psychologiem, certyfikowaną psychoterapeutką, psychoanalityczką dzieci i młodzieży oraz specjalistką psychoterapii dzieci i młodzieży. Pełni funkcję konsultantki wojewódzkiej w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży. Ukończyła 4-letnie szkolenie Psychoterapii Psychoanalitycznej w Ośrodku Edukacji Psychoanalitycznej w Warszawie, afiliowane przez Polskie Towarzystwo Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Prowadzi psychoterapię psychoanalityczną dzieci, młodzieży i dorosłych, konsultacje psychologiczne oraz poradnictwo dla rodziców. Zajmuje się m.in. pracą z dziećmi ze spektrum autyzmu, zaburzeniami odżywiania, traumą rozwojową oraz wczesną relacją matka–dziecko.

28/10/2025

" Czego nie mógł znieść, jak się z niepokojem zorientował, to niestałości jako takiej, myśli, że coś, cokolwiek, definitywnie się kończy; czego nie mógł znieść , to tego, co było jednym z warunków istoty życia." M.Houellebecq

25/10/2025

"Kto ma dlaczego, zniesie niemal każde jak."

Człowiek, któremu odebrano wszystko

Zabrali mu wszystko.
Dom.
Książki.
Pacjentów.
Nawet imię.

W dokumentach obozowych pozostał tylko numer: 119104.

A jednak Viktor Frankl, psychiatra z Wiednia, wciąż robił to, czego nie mogły zatrzymać żadne mury — leczył ludzką duszę.

Najpierw został wywieziony do Theresienstadt, potem do Auschwitz, a na końcu do Dachau.
Każdego dnia patrzył, jak ludzie umierają nie tylko z głodu, lecz także z utraty sensu.

I właśnie tam, w samym środku piekła, odkrył prawdę, która na zawsze zmieniła psychologię:

Nawet jeśli odbiorą nam wszystko, pozostaje jedna, ostatnia wolność — wolność wyboru naszego nastawienia wobec losu.

Frankl rozmawiał z więźniami nie jak lekarz, lecz jak człowiek.
Przypominał im, dlaczego warto żyć:
dla syna, którego jeszcze można zobaczyć,
dla miłości, którą można odnaleźć,
dla marzenia, które wciąż czeka na spełnienie,
dla sensu, który wciąż daje siłę walczyć.

Niektórzy dzięki temu przetrwali.
Inni zginęli — ale z pokojem, którego nie mógł im odebrać żaden strażnik.

Kiedy wojna się skończyła, Viktor Frankl ważył zaledwie czterdzieści kilogramów.
Stracił rodzinę, żonę, dom — wszystko, oprócz jednego:
rękopisu, który zapamiętał na pamięć, ukrywając go w myślach.

To z niego narodziła się nowa metoda leczenia: logoterapia — terapia przez sens.
Frankl nauczył świat, że medycyna może leczyć ciało, ale tylko sens leczy duszę.

W 1946 roku opublikował książkę „Człowiek w poszukiwaniu sensu” — dziś przetłumaczoną na dziesiątki języków.
Zawiera jedno ponadczasowe przesłanie:

„Kto ma dlaczego, zniesie niemal każde jak.”

Słowa zrodzone w obozie śmierci, a jednak wciąż niosące życie tym, którzy dziś zagubili swój sens.
Bo dopóki człowiek potrafi odnaleźć znaczenie, żaden mrok nie może go zniszczyć.

25/10/2025

" Wszystko, co żyje na tym świecie, jest ze sobą powiązane. Poznawanie, rozumienie, odczuwanie, pragnienie i realizacja - to przedmioty obowiązkowe, jeśli chce się opanować sztukę magii a'la Grace."
Michiko Aoyama

17/10/2025

18.10.2025
Podlaskie Spotkania Psychoterapeutyczne

05/10/2025

Z radością informujemy Państwa, że od niedawna istniejemy pod nową nazwą Centrum Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Od ponad 20 lat pracujemy z pacjentami pomagając w odkrywaniu własnych zasobów, w mierzeniu się z trudnościami i budowaniu lepszej jakości życia.
Przez te wszystkie lata nieustannie poszerzemy naszą wiedzę i rozwijamy umiejętności a Centrum Psychoterapii Psychoanalitycznej oddaje te wartości .
Zapraszamy do obserwowania naszych starań i dziękujemy za zaufanie jakim obdarzaliście nas przez te wszystkie lata .

26/09/2025

"Po czym poznać, że się przebaczyło?
Po tym, że dawne wydarzenia budzą w nas smutek, nie gniew.
A ten kto skrzywdził - współczucie,
nie wściekłość.
Wszystko na ten temat zostało powiedziane.
Nie czeka się na nic.
I niczego się nie chce."
Clarissa Pinkola Estés

fot. Valentina Ivanova

24/09/2025

- Niektórzy lęki zagłuszają. Co robimy, żeby udawać przed sobą, że czujemy się bezpiecznie kiedy wcale tak nie jest?
- O, jest na to sporo sposobów. Utrata uwagi, nadmierne zaabsorbowanie pracą, pęd, w którym się żyje i nie zwraca uwagi na swoje uczucia i swoje samopoczucie, tylko traktuje się siebie w przedmiotowy sposób, wszelkie używki, niezdrowy tryb życia. Generalnie chodzi o utratę uwagi na siebie.

- Czyli pytanie „Jak się czujesz?” powinniśmy również zadawać sobie sami.
- Tak. Co czuję? Jak się czuję? Warto zwracać uwagę na swoje doświadczenie. Jeżeli tylko chce się żyć twórczo i rozwijać się.

- Myśli pan, że nie wszyscy chcą?
- Kiedy patrzę jak żyją niektórzy, to jest mi strasznie smutno, że można mieć w życiu tak mało spełnienia. Żyć życiem, które przelatuje przez palce, nie realizować swoich głębszych potrzeb, żyć mechanicznie, nawykowo.

fragment rozmowy Agnieszki Barlińskiej z Jerzym Dmuchowskim dla Newsweek Psychologia
fot Towfiqu barbhuiya

22/09/2025

Dobrego ciepłego czasu jesiennej refleksji, zbierania plonów :) Jesień idzie....

11/09/2025

Czasy jakoś tak stały się bardziej niepewne. Więc i lęku w nas więcej, a tuż za nim czai się stres. Onegdaj pisano, że u większości istot (więc u ludzi także) wobec zagrożenia włączają się reakcje walki (gdy mamy szanse na wygraną i/lub uciekać już nie możemy) lub ucieczki (gdy uważamy, że nie mamy szans w walce, a ucieczka jest możliwa). Jak ani walczyć nie można, ani uciekać pozostawało jeszcze zamrożenie - znieruchomienie, które mogło zdezorientować, zniechęcić przeciwnika i/lub ograniczyć doznane szkody. Do tych reakcji można też dołączyć - już chyba obecną tylko u naczelnych - reakcję obłaskawiania, podporządkowania się (jeżeli oczywiście zagrożenie jest tego typu, że jest to w ogóle możliwe). W sumie to - w języku angielskim - 4F - fight, flight, freeze, fawn.
Tylko po którą z tych reakcji mamy sięgnąć wobec aktualnych wiadomości o ataku dronowym? Walczyć - jak, z kim? Uciekać - ale jak, dokąd? Popaść w zamrożenie - i czekać, aż coś nam na głowę spadnie? Ugłaskiwać - kogo, jak i czy ten Ktoś może dać się ugłaskać? Stajemy się bezradni wobec myśli o zagrożeniu...i coraz bardziej zestresowani.
I to byłoby na tyle, gdyby nie nie ustalenia psycholożki Shelley Taylor. Naukowczyni stwierdziła, że 4F to nie jedyny zestaw reakcji na stres. Ludzie mają jeszcze jeden zestaw - częściej niż mężczyźni sięgają po niego kobiety. To zachowanie „opiekuj się i zaprzyjaźnij” („tend and befriend”). Doświadczając poczucia zagrożenia i związanego z nim stresu możemy szukać wsparcia u innych osób to zaś prowadzi do obniżenia poziomu stresu, a w konsekwencji chroni przed destrukcyjnym zachowaniem i problemami zdrowotnymi.
Więc wobec tego, co obecnie przewala się nad naszymi głowami (niestety dosłownie) warto odezwać, spotkać się z przyjaciółmi, rodziną, zatroszczyć się o siebie nawzajem, porozmawiać o zwykłych sprawach, pożartować. To pozwoli nam przetrwać ten trudny czas, który przecież się kiedyś skończy.

08/09/2025

Praca plastyczna
Marta Elżbieta Karczewska 2024.