14/09/2025
🔵 Halo Traction (wyciąg Halo) to różne techniki przedoperacyjnych wyciągów „za czaszkę” stosowane w leczeniu ciężkich deformacji kręgosłupa jak np. skoliozy czy kyfoskoliozy, mające zastosowanie szczególnie u dzieci i młodzieży.
➡️ Metody te różnią się od siebie przede wszystkim punktami podparcia, mechanizmem działania, skutecznością i ryzykiem powikłań.
✅ Wskazania do stosowania halo‑traction / halo gravity traction (HGT)
1. Bardzo ciężkie skoliozy, zwłaszcza sztywne deformacje kręgosłupa (kąt Cobba często > 80‑100°), u których korekcja bezpośrednia niesie duże ryzyko neurologiczne.
2. Krzywizny, które są bardzo słabo korektywne, mało elastyczne, poniżej 30 %, często w przypadkach wrodzonych, neuromięśniowych lub idiopatycznych ale z ograniczoną ruchomością.
3. W przypadkach, gdy konieczne są osteotomie lub bardzo rozległa korekcja, aby zmniejszyć siły działające podczas operacji i zwiększyć bezpieczeństwo.
4. Kiedy deformacja wpływa negatywnie na wysokość tułowia („trunk height”) i równowagę tułowia w płaszczyźnie frontalnej i strzałkowej, a przedoperacyjny wyciąg może przywrócić lepszą proporcję i przygotować pacjenta.
5. W celu zmniejszenia ryzyka powikłań operacyjnych (np. uraz neurologiczny), dzięki stopniowemu rozciąganiu i korekcji deformacji przed ostateczną fuzją kręgosłupa.
🔹 1. Halo-Gravity Traction (HGT)
Najczęściej stosowany typ wyciągu Halo.
Polega na zamocowaniu pierścienia Halo (korony Halo) do czaszki pacjenta (zwykle 6–10 pinami), a następnie zastosowaniu siły ciągnącej pionowo ku górze za pomocą systemu bloczków i uprzęży, stosowanych w połączeniu z wózkiem ortopedycznym, chodzikiem i łóżkiem. Wyciąg jest stopniowo zwiększany do około 50% masy ciała, w okresie od 3 tygodni do 3 miesięcy (w zależności od różnych protokołów prowadzenia). Po zakończeniu leczenia wyciągiem grawitacyjnym Halo wykonywana jest operacja korekcji i stabilizacji kręgosłupa.
❌ Wady:
• Ryzyko powikłań skórnych i obluzowań pin-ów, rzadko - powikłania w zakresie nerwów czaszkowych
⸻
🔹 2. Halo-Femoral Traction (HFT)
Mocowanie do czaszki (halo), jak i do kości udowych (femur), przez piny/druty Kirchnera i specjalną ramę. Wyciąg działa na oś pionową między głową a nogami.
❌ Wady:
• Wymaga długotrwałego unieruchomienia
• Możliwe powikłania związane z pinami udowymi
• W literaturze medycznej raportowano o występowaniu deficytów neurologicznych
⸻
🔹 3. Halo-Pelvic Traction (HPT)
Korona Halo przymocowana jest do czaszki oraz rama miedniczna zamocowana jest do kości biodrowych (lub za pomocą peloty w okolicy talerzy biodrowych). Trakcja działa między głową a miednicą.
❌ Wady:
• Bardzo niekomfortowa, ograniczenie ruchomości
• Często bolesna, ryzyko powikłań skórnych i neurologicznych
⸻
🔹 4. Halo-Cephalopelvic Traction (rzadziej stosowana odmiana HPT)
Zaawansowana wersja HPT, gdzie trakcja odbywa się w wielu płaszczyznach i kontrolowana jest za pomocą skomplikowanego systemu ram i śrub mocujących czaszkę i miednicę.
⸻
Zalety stosowania wyciągów Halo:
➡️ Istotna redukcja kąta Cobba przed operacją – przykładowo z ~ 84‑100° do ~ 55‑82° po okresie HGT; często poprawa o 25‑40%.
➡️Poprawa wysokości tułowia (np. między T1‑S1), co może przekładać się na lepsze proporcje ciała i lepszą funkcję oddechową / klatki piersiowej oraz poprawa balansu w płaszczyźnie strzałkowej i frontalnej do operacyjnej korekcji.
➡️Większość korekcji uzyskiwana jest we wczesnych tygodniach trakcji (np. pierwsze 3 tygodnie), co pozwala na ocenę reakcji pacjenta oraz modyfikację planu.
➡️Zmniejszenie zakresu, rozległości osteotomii lub sił korekcyjnych potrzebnych podczas zabiegu, co może prowadzić do mniejszego ryzyka powikłań operacyjnych.
➡️Ograniczenie permanentnych neurologicznych powikłań, uszkodzeń rdzenia w wielu badaniach – większość objawów neurologicznych (jeżeli wystąpi) jest przejściowa i ustępuje po zmniejszeniu obciążenia trakcji lub jej zakończeniu.
➡️Po zastosowaniu wyciągu Halo, po późniejszej stabilizującej operacji korekcja uzyskuje się znacząco lepszą korekcję deformacji kręgosłupa, a trakcyjnie przygotowani pacjenci mają często lepsze wyniki operacyjne, potencjalnie mniejsze konieczne siły wymagane do korekcji kręgosłupa, mniej agresywne osteotomie, lepszą funkcję oddechową i lepszą równowagę tułowia.