Anna Galistl - Psycholog, Psychotraumatolog

18/11/2025

I wracamy do tematu procesu terapeutycznego EMDR ⬇️

Faza 3️⃣ EMDR: Kiedy wspomnienie wciąż jest "żywe"

💬 Czy znasz różnicę między wspomnieniem traumy a wspomnieniem traumatycznym?

➡ Wspomnienie traumy to część Twojej historii. Możesz o nim myśleć, wiedząc: "to było dawno".

➡ Wspomnienie traumatyczne to coś zupełnie innego. Kiedy je dotykasz, ciało i emocje reagują TAK, JAKBY TO DZIAŁO SIĘ TERAZ. Serce przyspiesza. Napięcie rośnie. Pojawiają się te same uczucia co kiedyś.
To znak, że mózg nie zdążył tego doświadczenia w pełni przetworzyć.

Faza 3 – ocena – to moment kalibracji 🔧

Terapeuta bada razem z Tobą: → Jaki obraz pojawia się, gdy dotykasz tego wspomnienia? → Jakie uczucie towarzyszy temu obrazowi? → Jakie przekonanie o sobie wtedy się rodzi? → Jak reaguje Twoje ciało?

Te negatywne przekonania to często "ślady przetrwania" 👣
Kiedyś pomagały Ci przeżyć: "Jestem bezradna" – bo tylko tak mogłaś/eś znieść brak kontroli. "Jestem bezwartościowy" – bo tylko tak mogłeś wytłumaczyć sobie, dlaczego to się stało. "Jestem zagrożona/y" – bo system alarmowy trzymał Cię w gotowości.

Dziś te przekonania utrudniają Ci żyć.
Co sprawdzamy w Fazie 3?
✔️ Czy potrafisz utrzymać podwójną uwagę – być TU (w bezpiecznym gabinecie) i TAM (w trudnym wspomnieniu) jednocześnie?
✔️ Jak bardzo wierzysz w dawną narrację o sobie? (skala 1-7)
✔️ Jak bliskie jest dla Ciebie nowe, bardziej wspierające przekonanie?

To nie jest forsowanie. To spokojna, uważna praca – sprawdzenie, czy system ma bezpieczny dostęp do materiału i czy jest gotowy do przetwarzania.

Faza 3 tworzy 🌁 pomost między przeszłością a teraźniejszością.

Pozwala nazwać to, co do tej pory było tylko czuciem bez słów.

📌 W kolejnym poście: Faza 4 – desensytyzacja. Tu zaczyna się właściwe przetwarzanie.

💬 Pytanie do Was: Czy potraficie rozpoznać w sobie takie "żywe" wspomnienia, które wciąż wywołują reakcję ciała?

10/11/2025

To kolejna część cyklu o 8 fazach terapii w podejściu EMDR 📖

Nie wchodzimy do traumy bez przygotowania!

Wyobraź sobie, że masz przed sobą trudną wspinaczkę górską 🗻 Nie zaczynasz od szczytu. Najpierw sprawdzasz sprzęt, trenujesz kondycję, uczysz się technik asekuracji.

Tak samo działa Faza 2 w EMDR – przygotowanie.

Zanim zajrzymy do trudnych wspomnień, budujemy fundamenty bezpieczeństwa i stabilności 🤲

Co dzieje się w tej fazie?
🔹 Uczysz się technik stabilizacji i regulacji emocji To narzędzia, które pomogą Ci zachować równowagę, gdy dotkniesz najtrudniejszych wspomnień.
🔹 Tworzysz swoje bezpieczne miejsce Wyobrażeniowa przestrzeń, do której możesz wrócić, gdy emocje stają się zbyt intensywne. To Twoja "baza", szczególnie ważna między sesjami.
🔹 Odkrywasz swoje zasoby Co już masz? Co w Tobie działa? Co Cię wzmacnia? Nie zaczynamy od deficytów – zaczynamy od tego, co jest Twoją siłą.

Dlaczego to nie jest "dodatek", ale warunek skutecznej terapii?

Bo trauma to przeciążenie 🧠 układu nerwowego. Jeśli wejdziemy w przetwarzanie bez przygotowania, możemy nie pomóc – a zaszkodzić.

Przygotowanie daje 💪 siłę i odwagę, by zmierzyć się z tym, co kiedyś było nie do uniesienia.

Organizm i psychika muszą wiedzieć: "Mam narzędzia. Jestem bezpieczny/a. Mogę to znieść."

📌 W kolejnym poście: Faza 3 – ocena. Jak wybieramy cele terapeutyczne i przygotowujemy się do przetwarzania?

➡ Pytanie dla terapeutów: Jakie techniki stabilizacji sprawdzają się u Was najlepiej w Fazie 2?

➡ Pytanie dla pacjentów: Czy zdarzyło Wam się spotkać z terapią, która "ruszyła za szybko"?

10/11/2025

Kontynuujemy cykl postów nt. 8 faz psychoterapii EMDR 👉 Dziś faza pierwsza – odkrywanie mapy doświadczeń.

Faza 1️⃣ EMDR: Zanim zajmiemy się traumą, musimy zrozumieć mapę

💬 Dlaczego na pierwszym spotkaniu z terapeutą EMDR nie zaczynamy od "tych ruchów oczu"? Bo skuteczna terapia potrzebuje fundamentu.

Faza pierwsza to historia i konceptualizacja – ale nie chodzi o szczegółową biografię "od urodzenia". Terapeuta szuka odpowiedzi na pytania:

➡️ Co najbardziej wpływa na Twoje tu i teraz?
➡️ Gdzie są źródła bólu?
➡️ Jakie mechanizmy się uruchamiają?
➡️ W jakim kierunku chcemy iść?

Dlaczego to takie ważne? 🧐
Model AIP (Adaptive Information Processing) wyjaśnia, że trudne doświadczenia, które nie zostały przetworzone, „zamrażają się" w pamięci – wraz z emocjami, przekonaniami i reakcjami ciała.

👤 Przykład z życia: Dorosły człowiek słyszy zwykłą uwagę od szefa. Racjonalnie wie, że to tylko feedback. Ale ciało reaguje napięciem, serce przyspiesza, pojawia się lęk.

Dlaczego? Bo w 👦 dzieciństwie doświadczał stałej krytyki od rodzica. Mózg „zapamiętał" ten wzorzec i dziś automatycznie odpala tę samą reakcję – jakby znowu był dzieckiem, które boi się oceny i odrzucenia.

EMDR łączy kropki między "kiedyś" a "dziś".

Nie grzebiemy się w przeszłości dla samej przeszłości. Ale też nie udajemy, że wystarczy "żyć tu i teraz", ignorując ciężar dawnych zdarzeń.

✅ Terapeuta EMDR tworzy plan: jak uwolnić Cię od tego, co było, żebyś mógł/mogła w pełni żyć tym, co jest.

📌 W kolejnym poście przedstawimy Faza 2 – przygotowanie. Jak budujemy bezpieczeństwo przed rozpoczęciem pracy z trudnymi wspomnieniami?

Pytanie do Was: Czy rozpoznajecie w sobie takie "zamrożone" reakcje z przeszłości?

26/10/2025

30/07/2025

To zdanie trafia w samo sedno traumatycznego uwikłania: często najbardziej boli już nie samo zranienie, ale to, że ci, którzy kiedyś skrzywdzili, nadal nie chcą swojej winy uznać, nadal nie chcą nas usłyszeć, zobaczyć i zrozumieć.

To dziecko w tobie szuka potwierdzenia, że jednak było warte miłości, ale szuka go u tych, którzy tej miłości nie potrafili dać i często nadal nie potrafią.

Ta potrzeba bycia w końcu zobaczonym i usłyszanym jest głęboko ludzka i zrozumiała, jednak dojrzałość może zacząć się wtedy, gdy pozwalisz sobie odejść - gdy przestaniesz mylić walkę o czyjąś uwagę z troską o siebie. I w końcu naprawdę się o siebie zatroszczysz.

Serdeczności!
_ Karo

26/07/2025

⚠️ Traumy z dzieciństwa mogą prowadzić do chronicznego bólu w dorosłym życiu.

📊 Systematyczny przegląd i metaanaliza, opublikowane w „European Journal of Psychotraumatology” – rzuca światło na silny związek między niekorzystnymi doświadczeniami z dzieciństwa a przewlekłym bólem i związaną z nim niepełnosprawnością u dorosłych.

Czym są niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa?

To nie tylko przemoc, ale szereg szkodliwych wydarzeń, które mogą dotknąć dziecko lub nastolatka, w tym:
🔹 Bezpośrednie doświadczenia: przemoc fizyczna, seksualna lub emocjonalna, a także zaniedbanie ze strony rodzica lub opiekuna.
🔹 Pośrednie doświadczenia: bycie świadkiem przemocy domowej, choroba psychiczna w rodzinie, śmierć rodzica, rozwód, nadużywanie substancji przez domownika.

📌 Kluczowe wnioski z tego ogromnego badania (obejmującego ponad 826 000 dorosłych):

📈 Znacząco wyższe ryzyko chronicznego bólu:
▪️ Osoby, które doświadczyły bezpośrednich niekorzystnych zdarzeń w dzieciństwie, miały o 45% większe szanse na zgłaszanie przewlekłego bólu w dorosłości.
▪️ Zaniedbanie w dzieciństwie zwiększało to ryzyko o 38%.
▪️ Wykorzystywanie seksualne – o 37%.
▪️ Przemoc emocjonalna – aż o 56%.
▪️ Przemoc fizyczna – o 50% większe prawdopodobieństwo bólu i o 46% większe prawdopodobieństwo niepełnosprawności związanej z bólem.

📊 Zależność dawka–reakcja:
🔸 Tylko jedno niekorzystne doświadczenie zwiększało ryzyko o 29%!
🔸 Cztery lub więcej – aż o 95%!

💥 Powszechne rodzaje bólu, na które to wpływa:
– Ból pleców i szyi
– Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
– Fibromialgia
– Migreny
– Zespół jelita drażliwego (IBS)

📣 Co to oznacza?

To badanie jest pilnym wezwaniem do działania. Podkreśla:

1️⃣ Konieczność zmniejszenia liczby niekorzystnych doświadczeń z dzieciństwa na całym świecie i zajęcia się ich konsekwencjami dla zdrowia i społeczeństwa.
2️⃣ Ogromne znaczenie opieki uwzględniającej traumę w leczeniu bólu. Pracownicy służby zdrowia powinni być edukowani na temat tych powiązań, aby mogli zapewnić kompleksową, bezpieczną i wspierającą opiekę, która pomaga pacjentom odzyskać poczucie kontroli i sprawczości.

📢 Podziel się tą ważną informacją!
Zwiększanie świadomości i edukacja to kluczowe kroki w budowaniu zdrowszej przyszłości.

🔗 Pełny artykuł dostępny tutaj:
https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/20008066.2023.2284025?src=exp-mc

08/07/2025

"Bowlby stworzył swą niezwykłą teorię przywiązania, która opisuje negatywne następstwa odrzucenia przez rodziców i pozytywne skutki rodzicielskiej czułości. Nazwałem tę teorię "niezwykłą", ponieważ wynikające z niej przewidywania znalazły potwierdzenie w wynikach wielu badań empirycznych i mają ogromne znaczenie społeczne.
Według Bowlby'ego niemowlę traktuje opiekuna jako bezpieczną bazę,z której może badać otaczający świat - ma poczucie, że kiedy oddala się od rodzica, w każdej chwili może do niego wrócić, aby uzupełnić zapas emocjonalnego paliwa (opiekunem dziecka jest na ogół - choć nie zawsze - jego biologiczna matka lub ojciec). Chwaląc dziecko, pocieszając je i zapewniając mu poczucie bezpieczeństwa, czuły rodzic pomaga mu w radzeniu sobie z lękiem oraz w budowaniu pewności siebie i ufności w bezpieczeństwo relacji.
Oto moja parafraza teorii Bowlby'ego: to, co opiekun daje dziecku w pierwszych, decydujących latach życia, jest niczym garniec złota. Stwierdzenie to wyraża myśl - opartą na Freudowskiej idei wglądu - że napełniając swoje dziecko pozytywnymi emocjami, rodzic obdarza je czymś dużo cenniejszym niż jakiekolwiek dobro materialne. Ów wewnętrzny garniec złota jest czymś, co dziecko może nieść w sobie przez życie - nawet jeśli stanie się uchodźcą bez grosza przy duszy albo będzie się borykać z innymi poważnymi problemami. Ów wewnętrzny garniec złota daje jednostce siłę niezbędną do walki z trudnościami, umiejętność podnoszenia się po niepowodzeniach oraz zdolność okazywania miłości i cieszenia się bliskością z innymi, w innych związkach."

"Teoria zła. O empatii i genezie okrucieństwa"
Simon Baron-Cohen, Wydawnictwo Smak słowa, Sopot 2014
fot Judith Fahner

07/07/2025

06/07/2025

04/07/2025

„Nie nosimy fartucha, by wypisywać leki.
Nosimy odpowiedzialność za czyjeś ostatnie “mam jeszcze siłę” – zanim nastąpi cisza.”

„Nie jesteśmy przyjaciółmi na godzinę.
Nie jesteśmy „od rozmów”.
Jesteśmy Psychologami.”

„To my jesteśmy pierwszymi, do których przychodzi się po ratunek, gdy wszystko inne już zawiodło.
To do nas mówi się rzeczy, których nie słyszy nikt inny.
To my patrzymy w oczy człowiekowi, który nie widzi już sensu.”

„Nie dajemy rad z internetu.
Nie serwujemy pustych frazesów.
Nie jesteśmy od “uśmiechnij się i będzie lepiej”.”

„Pracujemy z ludźmi, którzy się duszą, choć oddychają.
Którzy funkcjonują, choć nie żyją naprawdę.
Którzy każdego dnia toczą walkę – niewidzialną, cichą, samotną.”

„Nie przepisujemy leków,
ale jesteśmy tymi, którzy pomagają je zrozumieć.
Nie robimy cudów, ale jesteśmy obecni wtedy, gdy już nikt inny nie pozostał.”

„Codziennie odbudowujemy ludzkie poczucie wartości, rozbrajamy traumy, które niszczyły życie przez lata, i uczymy, że prośba o pomoc to nie słabość – to siła.”

„W systemie, który zepchnął zdrowie psychiczne na margines,
my próbujemy trzymać ludzi przy życiu.
Dosłownie.”

„Zmagamy się z brakiem dostępu do specjalistów,
z niewystarczającą liczbą godzin,
z niskim finansowaniem,
z brakiem systemowych rozwiązań.
A mimo to – jesteśmy.”

„Jesteśmy w szkołach, kiedy dzieci nie dają już rady.
W szpitalach, kiedy ciało nie daje rady, bo psychika pierwsza się poddała.
W przychodniach, gdzie człowiek przychodzi po skierowanie, a potrzebuje być usłyszany.”

„Nie jesteśmy “od głowy”.
Jesteśmy od człowieka – w całości.”

„Gabinet psychologa to nie gabinet z kozetką do leżenia ale miejsce gdzie omawiane jest to czego nie widać- trudne emocje i uczucia”

„Chcemy być uznani za to, kim naprawdę jesteśmy:
specjalistami zdrowia psychicznego,
a nie dodatkiem do psychiatry, nie kosztownym luksusem, nie opcją, „jeśli starczy funduszy”.”

„Domagamy się miejsca przy medycznym stole, gdzie decyduje się o systemie.
Potrzebujemy przepisów, które wspierają, a nie utrudniają pomoc.
Potrzebujemy zaufania. Przede wszystkim – od decydentów, ale też od społeczeństwa.”

„Nie ma leczenia bez uwzględnienia psychiki.
Nie ma zdrowia bez zdrowia psychicznego.”

„W systemie Ochrony Zdrowia – jesteśmy często ostatnią nadzieją.
Ale wciąż za rzadko się o nas mówi.”

„Pracujemy z ludźmi poranionymi, wycofanymi, roztrzęsionymi.
Z tymi, którzy nie wierzą już nikomu – a mimo to próbują zaufać nam.
Z tymi, których nikt wcześniej nie słuchał.
Z tymi, którym powiedziano: „weź się w garść” – zamiast „chcę Ci pomóc”.

„Nie czekamy na cud.
Jesteśmy jego częścią. Codziennie. Po cichu. W czterech ścianach gabinetu.”

„Nie oceniajcie nas po memach z social mediów.
Nie oczekujcie, że naprawimy dekady cierpienia w 45 minut.
Nie nazywajcie nas luksusem – jesteśmy ratunkiem.”

„Jesteśmy Psychologami.
A psychologia – to nie dodatek. To fundament.”Fundacja Nie Widać Po Mnie Polskie Towarzystwo Psychologiczne