Radosny rozwój - gabinet terapii zaburzeń rozwoju

09/11/2025

Czas w domu, który zostaje w sercu

Kiedy za oknem szybciej zapada zmrok, a wiatr i deszcz przypomina o ciepłych swetrach i herbacie z miodem i pomarańczami, świat nieśmiało zaprasza nas, by zostać w domu. To dobry moment, by zwolnić, zatrzymać się na chwilę i pobyć razem – nie tylko obok siebie, ale tak naprawdę ze sobą.

Nie trzeba niczego specjalnego. Dzieci chłoną atmosferę bardziej niż wydarzenia. To, co zapamiętują, to emocje – wspólny śmiech w kuchni, rozmowę przy stole, bliskość przy wieczornym czytaniu. Właśnie w takich chwilach uczą się, czym jest bezpieczeństwo i miłość. Uczą się przeżywać emocje.
W rozmowach z dziećmi często slyszę: „Mama nie ma czasu”, „Tata ciągle pracuje”. Mówią to z lekkim smutkiem, jakby chciały usprawiedliwić dorosły świat. A przecież bliskość nie potrzebuje planu ani wolnego weekendu – wystarczy obecność. Krótkie „jestem tu” potrafi zmienić naprawdę wiele.
Ostatnio zapytałam małego chłopca czy pamięta kiedy czuł się szczęśliwy, odpowiedział:
- kiedy dostałem telefon i też wtedy kiedy dostałem konsolę i hulajnogę też. Niedługo dostanę zegarek.
- a gdybyś mógł zamienić ten zegarek na wyjazd gdzieś z tatą, to co byś wybrał ? Chłopcu rozbłysły oczy jakby miał wydarzyć się cud, o którym nawet nie marzył - wybrałbym wyjazd…
Chwile spędzone wspólnie dają dzieciom coś znacznie więcej niż przedmioty, którymi czasem staramy się zaspokoić potrzebę bliskości.
To najpiękniejsze wspomnienia, które uczą jak w przyszłości budować relacje oparte na zaufaniu, czułości i prawdziwej obecności.

26/10/2025

Przytulajmy ile wlezie !!!🤗♥️

Mocy przytulania nie da się zastąpić niczym innym. Potrzebują go i dzieci i dorośli, ale dla dzieci jest ono szczególnie ważne. Niemowlę, małe dziecko można by godzinami zapewniać o miłości, ale gdy nie zazna bezpiecznych i pełnych czułości ramion rodzica, nie będzie się czuło bezpieczne i kochane. Chcieć, aby dziecko uwierzyło, że jest kochane bez przytulania go, to tak jakby próbować z kimś rozmawiać językiem, którego ta osoba nie rozumie.
Przytulanie wzmacnia więź dziecka z rodzicem. Pokazuje dziecku, że jest ważne i kochane. Obniża poziom stresu, pobudza wydzielanie oksytocyny (tzw. hormonu miłości), uspokaja układ nerwowy. Koi smutki i lęki. Jest dla dziecka sygnałem, że w trudnych chwilach nie jest samo. Jest inwestycją w przyszłą odporność psychiczną dziecka. Czytałam, że wspiera też fizyczną odporność i zmniejsza ryzyko infekcji.
Przytulanie przed snem wycisza ciało i umysł.
Czy to dziecko, czy dorosły łatwiej się uspokaja, co pomaga spokojnie zasnąć i wypocząć.
Przytulanie pomaga nam ładować życiowe baterie.
Przytulam Was na dobry początek tej słonecznej niedzieli 😊

23/10/2025

Takie proste 🤷‍♀️😁

Bezpieczeństwo emocjonalne w związku oznacza, że obie strony mogą czuć się w tej relacji szanowane, mogą wyrażać swoje uczucia, myśli, potrzeby bez lęku przed odrzuceniem.

W bezpiecznej relacji:
- obie strony doświadczają miłości, czułości, życzliwości,
- między ludźmi istnieje wzajemne zaufanie,
- rozmawiają ze sobą, mówią wprost o tym co dla nich ważne,
- w sporach, różnicach zdań szanują siebie nawzajem, nie mówią sobie rzeczy raniących, nie obrażają siebie nawzajem,
- zaistnienie różnicy zdań, czy sporu nie niszczy relacji,
- w sporze obie strony dążą do rozwiązania, naprawienia trudnej sytuacji,
- można popełnić błąd i nie być za niego ukaranym np. milczeniem, obrażaniem się,
- ludzie przepraszają, jeśli zrobili lub powiedzieli cokolwiek, co było dla drugiej strony przykre,
- przeprosiny są połączone z odpowiedzialnością i zmianą zachowania,
- szanowane są nasze granice,
- przeżywanie emocji jest czymś naturalnym,
- widoczna jest spójność między słowami, a czynami.

Bezpieczna relacja działa na nas kojąco, pomaga redukować stresy, które pojawiają się w związku z innymi obszarami życia, np. pracą. Dzięki bezpieczeństwu relacji związek może się rozwijać, bo różnice zdań, konflikty tylko zbliżają ludzi do siebie, a nie oddalają. Każda ze stron dowiedziawszy się co jest przykre dla drugiej, stara się tego nie robić. Im bezpieczniej się czujemy w relacji, tym większe nam rosną skrzydła i tym więcej mamy odwagi, aby iść „w świat” i robić to, co dla nas ważne. Bezpieczna relacja to mniej kontroli, a więcej zaufania, autonomii, energii do działania.

Domyślam się, że dla niejednej osoby może to brzmieć jak bajka, coś niemożliwego, ale jest to możliwe. Jestem w takiej relacji od 9 lat i życzę Wam tego samego z całego serca.

15/10/2025

Brudne dziecko - szczęśliwe dziecko ! 😁
Jeśli już uda się odnaleźć w sobie tę cudowną, radosną cząstkę 🥰👶

Motywacja do wspinania się po górskich szlakach albo po prostu… po schodkach, które wyrastają przed nami w życiu rośnie, kiedy ma się swoją „watahę”. To ludzie, którzy wspierają, przypominają, po co się idzie, czasem podadzą rękę, a czasem po prostu idą obok zapewniając, że dasz radę, że to jeszcze tylko kawałek, jeden schodek, kamień a potem już z górki. Czasem droga okazuje się ważniejsza od celu…nawet jeśli horyzont gdzieś daleko za mgłą…😶‍🌫️⛰️
Bądźmy wdzięczni za swoją watahę 🫶🏻🫶🏻🫶🏻

14/09/2025

Karanie dziecka milczeniem, choć dorosłemu może się wydawać łagodną karą za złe zachowanie, dla dziecka jest bardzo trudnym doświadczeniem. Dzieci potrzebują naszej bezwarunkowej miłości i akceptacji oraz poczucia, że nawet gdy są niegrzeczne, to i tak je kochamy.

Gdy dorosły obraża się na dziecko i przestaje do niego mówić, może to wywołać u dziecka lęk, że mama lub tata przestali je kochać, a także poczucie odrzucenia, osamotnienie, poczucie winy i duży stres. W perspektywie długofalowej skutkiem może być zaniżone poczucie własnej wartości wynikające z obawy, że gdy popełni błąd, nie będzie zasługiwało na miłość bliskich osób. Jako dorosły może mieć problemy w relacjach, lęk przed odrzuceniem, trudności w wyrażaniu emocji, które mogą być postrzegane jako zagrożenie, a także może u niego występować zwiększone ryzyko chorób psychicznych.

Bezwarunkowa miłość i akceptacja dziecka nie oznacza bezwarunkowej akceptacji każdego jego zachowania. Oceniamy zachowania, a nie dziecko. Jeśli zachowa się ono niewłaściwie, mamy wiele narzędzi reagowania na to:

-Nazwanie emocji:
„Widzę, że się bardzo rozzłościłeś i nakrzyczałeś na Jasia. Rozumiem, że byłeś zdenerwowany, ale nie wolno tak krzyczeć na innych.”

-Naturalne konsekwencje i rozmowa o nich:
„Kiedy zabrałeś Jasiowi samochód, zrobiło mu się bardzo przykro i dlatego nie chce się teraz z tobą bawić. Pomyślmy, jak można to naprawić.”

-Modelowanie zachowania:
„Bardzo się zdenerwowałam, widząc, co zrobiłeś. Pooddycham teraz przez chwilę spokojnie i pomilczę, żeby się uspokoić, a potem spokojnie porozmawiamy.”

-Docenianie wysiłków:
„Widziałam, że bardzo się starasz zachować spokój i coraz dłużej ci się to udaje.”

01/09/2025

Kochani Rodzice Pierwszaków - wspierajmy i nie obawiajmy się tego pierwszego dnia. Niech dzieci poczują, że w nie wierzycie - to naprawdę 90% sukcesu.
Przypomnijcie sobie dzień, kiedy Wasze Maluchy rozpoczynały przygodę z edukacją. Większość z nich miała zaledwie 3 latka i tak dzielnie sobie poradziły, mimo, że to właśnie wtedy miały przed sobą prawdziwe wyzwanie. Z ciepłego, rodzinnego domku przechodziły do nowego, obcego środowiska. Teraz mają za sobą już ładnych kilka lat doświadczeń, na których mogą się oprzeć i odnieść sukces 😊

1 września to nie tylko początek roku szkolnego.
To początek nowej historii – historii każdego dziecka.

Jutro będą apele, sztandary, białe bluzki i uśmiechy.
Ale... za każdym uśmiechem i spojrzeniem może kryć się coś więcej:

- Lęk: „Czy ktoś usiądzie obok mnie?”
- Presja: „Muszę być najlepszy, bo inaczej nie zauważą.”
- Nadzieja: „Może mnie polubią…”
- Samotność: „Czy ja tu pasuję?”...

Bo dzieci niosą na swoich barkach emocje, których my – dorośli – często nie widzimy.
A to, co usłyszą w tych pierwszych dniach, zostanie z nimi na długo.

Dlatego w nowym roku szkolnym nie życzę dzieciom samych piątek ani czerwonych pasków.
Życzę im tego, co naprawdę zostaje w sercu:

✔️ słów: „Cieszę się, że jesteś”
✔️ gestów, które szepczą: „Jesteś ważny”
✔️ ludzi, którzy zamiast oceniać – potrafią usłyszeć.

📣 Niech ten rok szkolny będzie mniej o ocenach, a bardziej o odwadze bycia sobą.
Mniej o rywalizacji, a bardziej o relacji.
Mniej o testach, a bardziej o człowieku!
BO!
Każde dziecko zasługuje, by w szkole usłyszeć:
💛 „Jesteś ważny. Zawsze.”

Od serducha ❤️
dr Kamila Olga-psycholog

13/08/2025

Wielokrotnie byłam świadkiem tego, jak zmieniało się życie dorosłych osób ze spektrum autyzmu po otrzymaniu diagnozy. Z ich relacji wynikało, że do momentu diagnozy w ich życiu dominowało poczucie winy odnoszące się do problemów w relacjach społecznych i wynikające z niego przekonanie bycia gorszym, „nie takim”
Dlatego między innymi warto poddać się diagnozie nawet w wieku dorosłym- kiedy jesteś studentem, pracownikiem, rodzicem.

Polubienia: 1982, komentarze: 91. „Czy osoby z autyzmem mają wysoki iloraz inteligencji?”

22/07/2025

Często ludzie myślą, że autyzm widać na pierwszy rzut oka że ma jakąś “twarz” albo określony wygląd. Tymczasem autyzm nie ma żadnej metki czy znaku rozpoznawczego na czole.

W autobusie, sklepie czy na szkolnym korytarzu możesz spotkać osobę w spektrum i nawet się nie domyślić, przez co przechodzi. Ktoś patrzy na spokojne dziecko, które nagle milknie albo nie patrzy w oczy i od razu słyszy: “Przecież wygląda normalnie, co ci dzieje?” Takie osoby muszą tłumaczyć się z tego, czego nie widać. Bywa, że w rodzinie czy wśród znajomych słyszą, że przesadzają lub są niegrzeczni, bo przecież nie mają żadnych “oznak”.

W codziennym życiu nikt nie podejrzewa, z czym muszą się mierzyć. Nie widać przeciążenia od hałasu na boisku, nie widać wysiłku w sklepie, żeby nie spanikować gdzieś między półkami. Autyzm nie ma jednego wyglądu. To cała paleta różnych osób, zachowań i strategii radzenia sobie. Każdy może znać kogoś w spektrum, nawet jeśli na zewnątrz niczym się nie wyróżnia. Warto pamiętać, że “niewidoczność” tych trudności nie znaczy, że ich nie ma. Każdy z nas może mieć swoje zmagania, o których świat nie ma pojęcia.

21/07/2025

Holistyczne spojrzenie na zaburzenia to klucz do właściwej diagnozy.

W październiku rozpoczęłyśmy wspólnie diagnozy dzieci. Zbadałyśmy protokołem ADOS -2 kilkudziesięciu pacjentów - maluszki i prawie dorosłych. Chłopców i dziewczynki. Z różnych stron Polski: Wrocławia, Warszawy, Poznania i okolic, Łodzi, Częstochowy, Kielc. Niektórzy wynajmowali w Radomiu noclegi, bo dojeżdżali z tak daleka. I nie zawsze diagnoza jako proces była jednoznaczna czy w ogóle prosta do przeprowadzenia. Przekierowywałyśmy na pogłębione badania neurologiczne, w kierunku padaczki, w kierunku zaburzeń obsesyjno kompulsyjnych, ADHD, czasami odsyłałyśmy dzieci na dodatkowe konsultacje. W każdym z przypadków zasadnie a w większości nasze przypuszczenia okazywały się właściwym kierunkiem pogłębienia tej diagnostyki. Pamiętajmy, że ostateczną diagnozę zawsze stawia lekarz na podstawie zebranych badań, wywiadów.
Utwierdza nas to w przekonaniu, że patrzymy na dziecko całościowo, że się uczymy i że wielospecjalistyczna współpraca jest kluczowa. Z wieloma specjalistami miałyśmy okazję konsultować się w trakcie procesu diagnostycznego. Dla nas to ogromna wartość, a dla pacjenta ogromna korzyść.

Chociaż wciąż dopracowujemy naszą stronę, nadal nasze logo jest bardzo robocze i cały czas jakoś brak nam czasu na reklamę, to dzięki poleceniom innych rodziców, ale też specjalistów w tym lekarzy - trafiacie do nas. Bardzo za to dziękujemy. Za zaufanie.

Wiemy też, że proces diagnozy zwykle nie jest łatwy dla rodziny, ale warto pamiętać, że to pierwszy bardzo ważny krok do tego, by dziecku czy dorosłemu żyło się bardziej komfortowo. Bo diagnoza nie zamyka w definicji zaburzenia czy trudności, często jest kluczem do poznania i wsparcia.
Dobrych, spokojnych i bezpiecznych wakacji. Do zobaczenia we wrześniu.

Na zdjęciu: Anna Zając 🐰, Maria Posiadała.

20/07/2025

Wakacyjna ⛱️⛵️☀️😎refleksja psychologa… i babci 😊

Rutyna porządkuje naszą codzienność – pomaga, gdy czas ucieka, a spraw do ogarnięcia sporo. Dzieci też czują się bezpieczniej, kiedy ich dzień ma określoną strukturę: stałe pory posiłków, odpoczynku, nauki. Wakacje to jednak inna rzeczywistość. Czasem mniej uporządkowana, ale pełna swobody, ruchu i… niespodzianek.

Z radością obserwuję moje wnuczki, jak bawią się z rówieśnikami – spontanicznie, twórczo, radośnie. Przypomina mi się moje dzieciństwo: lalka pod pachą, koleżanka wołająca spod kamienicy, kopytka u niej, chleb z pomidorem u mnie. Godziny wspólnej zabawy bez pośpiechu.

Po raz kolejny mam refleksje, że jeśli dziecko rozwija się prawidłowo i ma emocjonalne poczucie bezpieczeństwa to naprawdę nie trzeba wiele. Być blisko. Wspierać. Pokazywać, jak można inaczej poradzić sobie z trudną emocją czy sytuacją. Dzieci działają intuicyjnie. Wiedzą, czego potrzebują.

Obserwuję, jak moje wnuczki komunikują się ze sobą, z rówieśnikami i rodzicami, rozwiązują konflikty, jak radzą sobie w zabawach wymagających koordynacji i sprawności. I mam ogromną wdzięczność, że mogę tego doświadczać i tak wiele wniosków mam z tych obserwacji.

Kochani dorośli,
patrzmy uważnie i słuchajmy z ciekawością. Obserwacja to nie tylko troska. To sposób, by lepiej zrozumieć dziecko, wychwycić sygnały, zanim staną się problemem – i odpowiednio wspierać rozwój naszych dzieci.

Z serdecznością –
Psycholog i babcia ❤️