14/11/2025
Wczorajsza konferencja „Kiedy milczenie boli. O traumie dzieci i młodzieży” zostawiła w nas coś więcej niż wiedzę – zostawiła poruszenie.
Słuchając historii, badań i doświadczeń specjalistów, trudno było nie poczuć ciężaru tego, co często pozostaje niewypowiedziane. Trauma dzieci i młodzieży wciąż bywa ukryta pod uśmiechem, dobrymi ocenami, pozorną „normalnością”. A jednak pod powierzchnią kryje się ból, którego młodzi nie potrafią lub nie mogą nazwać.
💔 Poruszyły nas wszystkie prelekcje:
📌 Agnieszka Lewandowska -mówiła o żałobie rodziców po śmierci samobójczej dziecka. To był jeden z tych wykładów, które zatrzymują oddech. Agnieszka mówiła o bólu, którego nie potrafi objąć żadne słowo - o żałobie rodziców po samobójczej śmierci dziecka. W sali zapadła cisza, ciężka i pełna współodczuwania. Usłyszeliśmy o rodzicach, którzy każdego dnia muszą budzić się w świecie, w którym zabrakło ich dziecka. O pytaniach bez odpowiedzi, o winie, która przykleja się do serca, choć jest niesprawiedliwa. O samotności, która bywa większa niż cokolwiek innego. Ten wykład przypomniał nam, że trauma nie kończy się na dzieciach - ona rozlewa się na rodziny, a rodzice potrzebują wsparcia tak samo jak ci, których próbują chronić.
📌 dr Magdalena Zubiel - o granicy między ADHD a doświadczaniem traumy. Magda w niezwykle uważny sposób pokazała, jak łatwo pomylić objawy ADHD z reakcjami na traumę, i jak wiele dzieci funkcjonuje w systemie, który ich nie rozumie. Mówiła o młodych ludziach, którzy są „niespokojni”, „rozkojarzeni”, „wybuchowi” - a tak naprawdę próbują poradzić sobie z bólem, który przecieka między zachowaniami. Ten wykład był wołaniem o empatię. O to, by zanim ocenimy, zapytać: „Co cię spotkało?” Z sali dało się wyczuć poruszenie - bo nagle okazało się, że za wieloma etykietami może kryć się historia, której nikt nie miał odwagi wcześniej dostrzec.
📌 dr Marzena Żylińska - o sile relacji w edukacji. Wystąpienie to było jak ciepły oddech nadziei. Przypomniała nam, że to nie programy, nie testy i nie ocenianie tworzą szkołę - tylko ludzie. Że relacja jest najpotężniejszym narzędziem uzdrawiania. Mówiła o nauczycielach, którzy widzą więcej niż zachowanie, i o dzieciach, które zaczynają rozkwitać, kiedy ktoś w nie po prostu wierzy. Jej wykład sprawił, że wielu z nas uświadomiło sobie, jak ogromną moc ma jeden uważny dorosły. Czasem wystarczy jedno zdanie, jedno spojrzenie pełne zrozumienia, by dziecko poczuło się bezpieczne po raz pierwszy od dawna.
📌 dr Małgorzata Tyszkowska - o terapii przez pisanie. Zabrała nas w świat słów, które leczą. Pokazała, że pisanie - choć tak proste, tak codzienne - może stać się przestrzenią, w której dziecko po raz pierwszy odważy się dotknąć swojej historii. Ten wykład miał w sobie niezwykłą czułość - jakby każdy zapisany wyraz był krokiem ku odzyskaniu siebie. To przypomnienie, że czasem największa siła kryje się w delikatnych narzędziach.
📌 Małgorzata Jabłońska - PTSD. Ten wykład uczył pokory: że zanim zinterpretujemy zachowanie dziecka jako bunt, lenistwo czy brak motywacji, musimy zapytać, jakie bitwy toczy w środku.
📌 Beata Staniszewska - o diagnozie psychologicznej dzieci po przeżyciach traumatycznych. Jej słowa były przypomnieniem, że diagnoza to nie formularze i skale - to uważność na to, co niewidoczne. To odpowiedzialność za to, by nie skrzywdzić ponownie dziecka, które już wiele przeszło.
W sali czuć było jedno: ogromną odpowiedzialność, ale też nadzieję. Bo kiedy dorośli zaczynają mówić o traumie głośno, z empatią i wiedzą, dzieci nie muszą już dźwigać jej w samotności.
Dziękujemy wszystkim, którzy byli z nami – za odwagę, czułość i gotowość, by zmieniać świat młodych ludzi na lepszy. To, co zabraliśmy ze sobą z tej konferencji, będzie jeszcze długo wybrzmiewać.
Dziękujemy również:
- Miastu Bydgoszcz - za współfinansowanie konferencji
- naszym patronom: Prezydentowi Miasta Bydgoszczy, Polskie Radio P*K, pomorska, TVP3 Bydgoszcz
A my zabieramy się już za organizację kolejnej konferencji 🙂
Do zobaczenia!