19/09/2025
Kiedy kobieta jest szczęśliwa – widać to natychmiast.
Mówi, śmieje się, opowiada historie.
Jej obecność przyciąga, jej energia sprawia, że inni chcą być blisko.
Radość jest dla niej naturalna do pokazania, bo świat ją akceptuje.
Ale kiedy cierpi – wtedy nagle znika.
Nie zawsze fizycznie, ale emocjonalnie.
Odsuwa się, chowa w ciszy, zamyka w sobie.
Nie dlatego, że nie potrzebuje pomocy.
Ale dlatego, że tyle razy, gdy próbowała ją znaleźć, usłyszała, że „to nic takiego”.
Że „inne mają gorzej”.
Że „przestań dramatyzować”.
Więc nauczyła się cierpieć w samotności.
Łzy spadają w czterech ścianach, w nocy, gdy nikt nie patrzy.
Największe bitwy toczy w myślach – bez świadków, bez świadectwa, bez wsparcia.
Świat zobaczy jej uśmiech na zdjęciu, energię na spotkaniu, profesjonalizm w pracy.
Ale nie zobaczy, jak tonie, bo tonie po cichu.
To paradoks jej życia: radość dzieli z innymi, ból zostawia tylko dla siebie.
Bo tak ją nauczono – że z uśmiechem jest łatwiej ją kochać, a z cierpieniem trudniej obok niej wytrwać.
Dlatego, gdy kobieta milczy, nie zakładaj, że wszystko jest dobrze.
Czasem cisza to najgłośniejszy dowód na to, że już od dawna walczy sama.
