Karolina Isio-Kurpińska - Psychoterapeutka

15/09/2025

Wiedzy nigdy dość ❤️😍❤️

31/08/2025

Oprócz pracy w gabinecie zajmuję się również propagowaniem naszego podejścia humanistyczno-oświadczeniowego, a szczególnie EFT.

Drodzy! Jakiś czas temu wspominaliśmy, że przedstawicielki naszego Zarządu wystąpią na konferencji Leczenie Relacją organizowanej przez Polskie Stowarzyszenie ISTDP. Wczoraj miałyśmy przyjemność porozmawiać z organizatorem o naszym podejściu, podyskutować o podobieństwach i różnicach w naszej pracy oraz opowiedzieć, co chciałybyśmy wnieść na konferencję. Wywiad zostanie wyemitowany 7 września o 21, ale już dziś zachęcamy Was do udziału w tym wydarzeniu - będzie naprawdę ciekawie! Link do wydarzenia w komentarzu, przypominam też, że nasi członkowie mają 20% zniżki!

22/04/2024

06/10/2022

"Następnego dnia Mama Muminka wyjęła zeszyt z domowymi kuracjami babci. 'Zobaczmy' - wymruczała - (...)'O, jest: Kuracja dla osób, które stały się mgliste i niewidoczne. Tu jest tylko napisane: SŁUCHAĆ.'" T. Jansson

Nadeszła jesień, coraz więcej chłodu, ciemności i mgły. Jeśli masz poczucie, że znikasz, jeśli stajesz się coraz bardziej mglista i niewidoczna, jeśli mgła i ciemność nie tylko cię otaczają, ale zaczynają wypełniać... nie czekaj. Odezwij się. Daj się posłuchać. Podjęcie psychoterapii to bardzo dobry sposób na jesień - i każdą inną porę roku!

Link do zapisów w komentarzu. Zapraszam!

15/03/2022

Z radością i dumą dzielę się z Państwem informacją, że zespół Gabinetu Psychoterapii w Górze Kalwarii powiększył się o Katarzynę Zdulską, psychoterapeutkę w trakcie certyfikacji. Niezwykle się cieszę, że teraz więcej osób będzie mogło uzyskać pomoc i wsparcie w cierpieniu. Katarzynę polecam z pełnym przekonaniem - znamy się od wielu lat i podobnymi ścieżkami docierałyśmy do fotela terapeutki; jestem pewna jej empatii, ale też kompetencji i zaangażowania. Zapraszam do kontaktu i umawiania wizyt, a na początek - do zajrzenia na jej stronę.
https://www.facebook.com/Katarzyna-Zdulska-108903728408929/

Ukończylam czteroletnie szkolenie psychoterapetyczne (integracyjno- systemowe) w Szkole Psychoterapii Dialog.

31/03/2021

Nareszcie lżejsza nuta: sezon „rowerem do pracy” oficjalnie rozpoczęty!

22/03/2021

Dziś będzie o bezradności.
Przed chwilą minęła rocznica pierwszego lockdownu. Już od roku żyjemy w rzeczywistości, której nikt z nas chyba nie przewidywał i się nie spodziewał. W atmosferze niepewności, lęku, frustracji. Braku kontroli i niemożności planowania. W izolacji i samotności, a jednocześnie w przeciążeniu ciągłą obecnością domowników.
Reagujemy różnie. Zaprzeczając, złoszcząc się, racjonalizując, szukając pozytywów albo węsząc spisek. Każdy z nas ma inne mechanizmy obronne, każdy z nas próbuje radzić sobie z tym, czego doświadczamy my i nasi najbliżsi.
Bezradność. To słowo coraz częściej pojawia się w moim gabinecie, w doświadczeniu moich klientów, ale też w moim doświadczeniu. Bezradność na tyle dojmująca, że jest przy nas nawet w snach. I bardzo mi z nią trudno; zarówno w terapeutycznym fotelu, gdzie towarzyszę klientom w jej przeżywaniu, jak i w mojej domowo-rodzinnej codzienności.
Nie lubię czuć się bezradna. Jednocześnie jedyne co z bezradnością można zrobić, to ją zaakceptować. I uczyć się z nią żyć. Jak? Różnie. Sama usłyszałam kiedyś od terapeuty, że nie mam wpływu na otaczającą rzeczywistość, ale mam na to, jak jej doświadczam. I faktycznie staram się o tym pamiętać, szukając światełka w tym ciemnym tunelu: drobnych przyjemności w codziennych zmaganich, skrawków sprawczości, planów, które choć niepewne, przynoszą radość, ludzi, którzy są oparciem.
Nie zawsze jest to łatwe. Czasem wręcz niemożliwe. Wówczas mam zgodę na smutek, żal, tęsknotę czy złość, które się pojawiają. Daję im przestrzeń do zaistnienia. Są ważne, mówią mi o tym, że nie tak chcę, by wyglądało moje życie.
Ostatnio trudnych uczuć jest coraz więcej. Mija czas, a upragniona zmiana nie przychodzi i nic nie można z tym zrobić. Jestem bezradna.
W tym trudnym czasie bądźmy dla siebie łaskawi: dla siebie samych i siebie nawzajem. Dbajmy. Próbujmy rozumieć, nie oceniać. Empatyzujmy.
A jeśli tych trudnych chwile jest dużo, nie bójmy się prosić o pomoc. Depresja w pandemii zbiera ogromne żniwo. A przecież wsparcie jest w zasięgu ręki. Leki przeciwdepresyjne pomogą przetrwać najtrudniejszy okres, zmniejszą drażliwość, uspokoją, obniżą poziom lęku. Nie bójmy się ich.

Cd w komentarzu.

23/02/2021

Żyjemy w XXI wieku. W świecie pełnym możliwości i potencjału. Otacza nas nieustający potok narracji o sukcesie, osiągnięciach, odnajdywaniu siebie, przejmowaniu kontroli nad własnym życiem. Możesz być kim chcesz, mieć co chcesz, jeśli tylko naprawdę się postarasz. Ten przekaz płynie od polityków, celebrytów, ale też zwykłych ludzi, takich jak ja i ty, dzielących się w mediach społecznościowych swoją cudowną codziennością.

Jak to jest, być otoczonym takim przekazem, kiedy wszystko to jest całkowicie niedostępne?

Jak to jest nie mieć sił wstać z łóżka, choć jestem młoda i zdrowa? Jak to jest nie mieć nadziei, choć nie ma w moim życiu traumy czy tragedii? Jak to jest widzieć świat jako zagrażający i wrogi? Ludzi jako osądzających i pogardliwych? Siebie jako bezradną, niewystarczającą, słabą, złą? Jak to jest czuć, że to moja wina, bo po prostu za mało się staram, przecież wszystko zależy ode mnie?

Co dzień spotykam się w gabinecie z osobami cierpiącymi na depresję. Chorobę, która atakuje umysł, ciało i zmysły. Która odbiera siły i nadzieję, zakłóca percepcję rzeczywistości. Chorobę, która jak każde inne schorzenie nie jest zależna od woli czy wyboru chorego.

Ile siły i odwagi potrzeba, aby podjąć z nią walkę! Aby zwrócić się po wsprcie terapeutki. Aby dać się przekonać do konsultacji psychiatrycznej. Aby zacząć przyjmować leki, które pozwolą na powrót do zdrowia. Jak koszmarnie trudne jest robienie każdej z tych rzeczy w poczuciu porażki, słabości, „pójścia na łatwiznę”, bo przecież wystarczy chcieć, pić wodę z cytryną, biegać, powtarzać afirmacje, przecież tylu wokół się to udaje, więc co ze mną jest nie tak?

W Ogólnopolskim Dniu Walki z Depresją jak co dzień chylę czoła przed tymi z Was, którzy co dnia toczą tę walkę - oby nigdy nie zabrakło wokół Was ludzi, którzy rozumieją Wasz heroizm i są dla Was wsparciem.

04/02/2021

W ostatnich dniach miałam możliwość pracować z człowiekiem, który jest w moich oczach mistrzem świata w dziedzinie empatii. Uosabia triadę rogersowską: jest empatyczny, przyjmuje drugą osobę bezwarunkowo, ciepło i z troską, a przy tym jest głęboko autentyczny i prawdziwy: to nie jest maska czy postawa, on faktycznie taki jest. Rozmowa z nim była ogromną przyjemnością: cudownie jest być widzianą, przyjmowaną, wspaniale jest czuć się ważną.
A jednocześnie poczułam, że jest w tym coś, co budzi mój lęk.
To doświadczenie uświadomiło mi, jak trudne może być dla moich klientów spotkanie z empatią terapeutki. Ponieważ siła czułej empatii, uważności i autentycznego, ciepłego zainteresowania drugim człowiekiem jest niepokonana. Wszystkie nasze mechanizmy obronne stają się bezużyteczne, maski opadają, hardość mięknie... w obliczu prawdziwej emptii odsłaniamy się w naszej wrażliwości, podatności na zranienie, w naszej kruchości. W zamian dostajemy w terapii czułość i troskę, ale nawet one mogą początkowo przestraszać, jeśli nigdy wcześniej ich nie doświadczyliśmy.
Poczułam po raz kolejny, jak ogromnym wyzwaniem jest podjęcie terapii: wiąże się z koniecznością obnażenia się, która przeraża, obiecując wprawdzie coś, co pociąga i wydaje się cenne, ale nieznane, a przez to trochę zagrażające.
Jak wiele trzeba odwagi, aby oprzeć się tak dziecięco na drugim człowieku. Jak wiele trzeba zaufania, ile czasu, by to zaufanie zbudować.

Jak ogromną odpowiedzialność mamy, by tego zaufania nie zawieść.