Joanna Stanisławek-Kapusta Psychoterapia

12/08/2025

Tak właśnie.

Dlaczego terapia własna jest tak ważna - i kto ją naprawdę odbył

Wyobraź sobie chirurga, który nigdy nie otworzył człowieka.
Albo trenera wspinaczki, który sam nigdy nie zawiśnie na linie.

W psychoterapii jest podobnie.
Terapia własna to nie formalność. To fundament uczciwości.

Bo jak terapeuta ma iść z tobą w rany, jeśli nie zszedł do swoich
Jak ma rozpoznać przeniesienie, jeśli nie zna własnych obron
Jak ma być lustrem, jeśli nigdy nie spojrzał naprawdę w swoje odbicie

Terapia własna to proces, w którym terapeuta sam staje się pacjentem
Zazwyczaj trwa od 100 do 300 godzin - to oznacza od 2 do 6 lat regularnych spotkań
Bez pozy, bez ochronnych masek, bez roli eksperta

W większości szkół psychoterapii jest obowiązkowa
W wielu nurtach, bez niej nie ma certyfikatu
W podejściach psychodynamicznych, analitycznych czy integracyjnych to podstawa
Nie po to, by odhaczyć wymóg
Po to, by nieść odpowiedzialność za drugiego człowieka

Bo terapeuta też ma historię
Też ma zranienia, wstydu, głód bycia widzianym
Tylko ten, kto to przeżył i zobaczył, nie pomyli ciebie ze sobą

Masz prawo zapytać, czy twój terapeuta był w terapii
To nie niegrzeczność. To świadomość
To troska o własne granice i o to, czy ktoś naprawdę wie, co robi

Bo wiesz co jest trudne?
Że terapeuta bez terapii własnej potrafi wymagać od pacjenta odwagi
której sam nigdy nie musiał podjąć

I nikt tego nie sprawdza
Nikt nie prowadzi centralnego rejestru
Niektórym po prostu wierzymy na słowo

Można mieć certyfikat superwizora i nigdy nie usiąść po drugiej stronie
Można mówić o przeniesieniu, nie wiedząc, jak smakuje

Dlatego mówimy o tym głośno
Nie po to, by zawstydzać
Po to, by chronić

Pacjent nie ma być terapeucie potrzebny do przepracowania jego własnych ran
Pacjent ma być bezpieczny

Terapia własna nie gwarantuje doskonałości
Ale brak terapii własnej, powinien być dla ciebie sygnałem
że ktoś nie przeszedł tej drogi, a jednak cię przez nią prowadzi

Nie musisz tego akceptować
Masz prawo wymagać dojrzałości
Nawet jeśli nikt poza tobą o to nie pyta

To szczególnie ważne, bo wiele osób wybiera dziś psychologie chcąc lepiej zrozumieć swoje problemy - ale pamiatajmy "knowing the path vs walking the path"...

17/04/2025

Bardzo polecam jeśli ktoś potrzebuje wsparcia a nie chce dojeżdżać do Gdańska!
Specjaliści bardzo kompetentni i przy tym czuli i troskliwi!

17/04/2025

Bardzo to czuję. Oj, jak bardzo.

Kryzys…
to nie błąd,

nie przypadek,

nie wypadek losu.

Kryzys jest bramą.

Poprzez nią przechodzi to, co stare – by umrzeć,
i to, co nowe – by zaistnieć.

W kryzysie Dusza staje

na granicy.

Człowiek czuje, że trzyma.
Trzyma to, co zna,
trzyma to, co umarło,
trzyma to, co już nie żyje!

A jednak – nie puszcza!

W tym trzymaniu rodzi się ból.

Erupcja emocji, żalów, gniewów i tęsknot.
Człowiek – wypluwa przeszłość z ciała.

Aż dojdzie do progu.

Nie widać nic.

Nie wiadomo, co dalej.

Nie ma mapy.

Nie ma planu.

Nie ma już tego, kto miał wiedzieć.

Pozostaje tylko jedno:
Zaufanie.

Z niego rodzi się nowe.
Nie z chcenia. Nie z myślenia. Nie z działania.
Z milczenia.

Nowe nie przychodzi, by zaspokoić pragnienia.
Nowe przychodzi, by nas przekształcić.

W tym momencie – człowiek klęka.
Nie z rozpaczy.
Z uznania.

I mówi:
„Nie wiem. Ale jestem.”
„Nie mam. Ale czuję.”
„Nie potrafię. Ale pozwalam.”

Wtedy rodzi się to, co wieczne:
Odwaga Serca.

Grażyna Szatkowska

📍 VI Edycja Szkoły Ustawień

11/04/2025

Trauma transgeneracyjna- o co w niej chodzi?

JAK PRZEJMUJEMY TRAUMY RODZICÓW I DZIADKÓW?

___________

Prosto, podam przykład:

Powiedzmy że twoja babcia bardzo bała się w czasie wojny. Jednorazowo lub przez dłuższy czas.

Powiedzmy, że wytworzyła się trauma( przypominam że większość zdarzeń traumatycznych traumy nie wytwarza ).

Trauma to upraszczając:

Zranienie - emocje, reakcja fizjologiczna których nie dało się wytrzymać.

Strategie przetrwania - sposób w jaki ciało i umysł zachowują się by do powtórzenia zdarzenia traumatycznego nie doszło.

Strategie przetrwania to duża liczba naszych wewnętrznych strażników którzy non stop monitorują świat zewnętrzny i reagują by uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Choć lęk babci był związany z konkretnym wydarzeniem, to jej strategie obronne mogą działać tak by w ogóle już nigdy nie przeżywać żadnego lęku, bo jakikolwiek lęk kojarzy się z tym traumatycznym.

Babcia zaczyna nieświadomie robić mnóstwo rzeczy by uniknąć jakichkolwiek lęków.

Może np:

Nadużywać alkoholu
Często reagować agresywnie
Wycofywać się z relacji
Być hiperaktywna
Być bardzo ugodowa
Odcinać się od swojego ciała
Itd

Babci rodzi się syn.

Dziecko naturalnie przeżywa wszystkie emocje.

Gdy syn przeżywa lęk, aktywują się strategie przetrwania babci.

Babcia odsuwa się od syna, lub jest agresywna lub nadopiekuńcza.

Syn uczy się że lęk - jego własna, naturalna emocja, jest nieakceptowalna, straszna, należy jej unikać.

Jeśli chce dostawać uwagę od mamy, nie można przeżywać lęku.

Syn wykształca swoje strategie przetrwania chroniące go przed lękiem.

Rodzi mu się córka.

Sytuacja się powtarza.

Córka choć nie przeżyła żadnej traumy, wykształca strategie przetrwania chroniące ją przed lękiem - by nie stracić relacji z ojcem.

Skutki traumy i reakcji obronnych u każdej z tych osób mogą wyglądać inaczej.

Np:

Babcia jest pracoholikiczką
Ojciec pije
Córka boi się bliskości i ma chorobę autoimmunologiczną.

Tak trauma i jej skutki przenoszą się przez pokolenia.

Rozwiązanie?

Wiedza o traumie babci może się przydać ale nie jest kluczowa.

Kluczowe jest nauczenie się zdrowej relacji z lękiem.

❤️

26/02/2025

Wspaniale!

07/01/2025

Pytanie na dziś z puli kart Geometria Pytań:
Co chcę w sobie pielęgnować?
Hmmm?

Piękne foto od

04/01/2025

Bardzo chcę tu być więcej.
Bardzo. Nie jest to postanowienie noworoczne ale może jakiś Nowy Początek.
Mam tyle ważnych, pięknych treści do podzielenia się, do uwolnienia, do inspirowania może? Do dania, po prostu.
Tymczasem zacznę od wiersza na dziś mojej ulubionej Rupi Kaur.
Częstujcie się. Zdrówka!