Ośrodek Psychoterapii ,,być sobą" Agnieszka Michnowicz

24/10/2025

“Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dla tego, że osiągnięcie go wymaga długiego czasu.
Czas i tak upłynie”
H. Jackson Brown Jr.
fot. James Collington

23/10/2025

23/10/2025

„Współczucie wobec siebie to nie pobłażanie sobie,
lecz odwaga, by stanąć po swojej stronie, gdy cierpisz.”

Kristin Neff

23/10/2025

Człowiek emocjonalnie dojrzały dopuszcza do siebie całą gamę uczuć: radość, zachwyt, ale też przeżycia trudniejsze: złość, urazę – potrafi je od siebie odróżnić, wytrzymać, nie wszystko musi od razu wyrażać. I w tym naturalnym procesie rozwoju w pewnym momencie pojawia się także miejsce na wdzięczność. Nie da się powiedzieć: „Dobra, to ja sobie teraz wybieram wdzięczność i będę ją »praktykować«, a te nieprzyjemne uczucia przerzucę na przykład do ogródka partnera. A właściwie to co on taki ciągle wściekły/przygnębiony/ rozżalony chodzi?”. To znaczy da się tak powiedzieć i tak zrobić, ale to zapowiedź kłopotów – zarówno wewnętrznych, jak i w kontaktach z innymi. Dojrzałość emocjonalną można zdefiniować jeszcze inaczej: to efekt przepracowania najważniejszych faktów życiowych, ułożenia się z nimi – z tym, że nie jesteśmy samowystarczalni i wszechmocni, nie możemy też zatrzymać upływu czasu. Jak te trudne i bolesne lekcje odrobimy, to w świecie wewnętrznym znajdzie się przestrzeń na przeżywanie wdzięczności.

Agnieszka Jucewicz "Czując. Rozmowy o emocjach"
fot. Taryn Elliott,

21/10/2025

"W żałobie płacz to proces yin, dopełniający proces yang, którym jest wyrażanie gniewu. Kiedy jesteśmy zranieni, instynktownie odczuwamy zarówno smutek, jak i złość. Noworodek, zraniony utratą doskonałego bezpieczeństwa łona matki, wydaje z siebie płacz przepełniony złością. Płacz jest też niezastąpionym narzędziem, które odcina krytykowi dopływ emocjonalnego paliwa. Łzy mogą uwolnić strach, zanim zdąży się przekształcić w przerażające i straszne myśli. Wiele razy byłem świadkiem jak mój własny krytyk gasł po dobrym płaczu. Widziałem też, jak klienci rozpuszczają swój strach, wstyd i poczucie opuszczenia za pomocą łez. Widziałem również, jak wypływają po tym na powierzchnię ku zdrowej złości, zdecydowani stawić czoła aktualnej niesprawiedliwości, którą jest nie do przyjęcia."

Pete Walker „Złożone PTSD. Od przetrwania do pełni życia. Proces powrotu do zdrowia po traumie dziecięcej”, wyd Harmonia Universalis
fot Tom Pumford

19/10/2025

Spiritual bypassing, czyli kiedy duchowość staje się formą unikania.

John Welwood, psycholog i nauczyciel buddyjski, ukuł termin spiritual bypassing, by opisać skłonność do używania idei i praktyk duchowych jako sposobu na niekonfrontowanie się z trudnymi emocjami, nierozwiązanymi konfliktami wewnętrznymi lub niedokończonymi zadaniami rozwojowymi. W praktyce oznacza to, że zamiast stawić czoło bólowi, złości czy wstydowi, wybieramy duchowe narracje i praktyki. Ten duchowy eskapizm może przynieść chwilowe ukojenie, ale z czasem utwierdza mechanizmy obronne i pogłębia dystans zarówno wobec siebie, jak i wobec innych.

Zjawisko to szczególnie dobrze widać w kulturze wellness i tzw. toksycznej pozytywności. W świecie tym łatwo pomylić spokój z unikaniem, a akceptację z wyparciem. W narracjach samorozwojowych często pojawia się przekaz, że pewne emocje są „złe” i że trzeba je przekroczyć lub przemienić w te „lepsze”. A tymczasem właśnie emocje trudne, nawet jeśli bolesne, niosą informacje o tym, co się w nas dzieje, o potrzebach, granicach, relacjach. Kiedy je zagłuszamy albo wypieramy, tracimy kontakt z realnością naszego własnego doświadczenia, z ciałem i z autentycznością spotkania z drugim człowiekiem.

Spiritual bypassing nie jest odrzuceniem duchowości, lecz jej zniekształceniem. Medytacja, modlitwa czy rytuały mogą prowadzić do głębokich wglądów, ale mogą również stać się tarczą, za którą ukrywamy lęk, wstyd lub poczucie winy. Warto zadać sobie pytanie o intencję: czy praktykuję, by być bliżej siebie i innych, czy by unikać tego, co boli? Dojrzała duchowość nie unika cierpienia, lecz uczy obecności i współczucia. A kiedy łączymy praktykę duchową z psychologiczną pracą, dopiero wtedy duchowy rozwój może być prawdziwie uzdrawiający, zamiast stawać się kolejną formą ucieczki.

Fot. Ashley Batz / Unsplash

15/10/2025

😉😀